Kazanmak, bitiş çizgisinden Roadrunner olarak son süratle geçmekle alakalı bir durum değildir. Hepimizin yarışı farklıdır, herkes aynı yarışta birinci olmaya çalışıyorsa vay halimize!
Sayfa 64
Verlain'in bir satırı var ki bir daha hiç hatırlamayacağım,
yakın bir sokak var adımlarıma yasaklanmış,
bir ayna var kendimi son olarak gördüğüm,
bir kapı var dünyanın sonuna dek kapattım.
Kütüphanemdeki kitaplar arasında (onları görüyorum)
kimisi var ki artık hiç açmayacağım.
Bu yaz elli yaşımı dolduracağım;
Ölüm hiç durmadan harcıyor beni.
Sayfa 143 - Julio Platero HeadoKitabı okudu
...Ayrıca çok sayıda yetenekli insanımız, geniş bir sahnemiz, orkestra çukurumuz ve bir toplantı salonumuz olsa bile, daha da büyük bir sınırlama çıkacaktı karşımıza: Toplumsal sınıfların sınırlan. Yüksekokul kendine yeten, içine kapalı bir topluluktur, onlardan kimse bize yakınlık göstermez. Kıdemli Başçavuş O'Donovan'ın bando şefi
“Benim elim haçın üstünde,” dedi. “Rahibin dediğine göre sen Hıristiyan değilmişsin. Fakat dur da, bir an için benim gözlerinden bak ve gör Acılar İnsanı’nın yüzünü. Hepimiz onun gibiyiz; günahın vârisleriyiz biz. Bizim olmayan bir geçmişe katlanmak, o geçmişin kefaretini ödemek zorundayız. Ben dahil hepimizin içinde ilahî olandan bir kıvılcım
18.. yılında, büyük servet sahibi bir ailenin, eli ayağı düzgün, sağlıklı bir çocuğu olarak dünyaya geldim. Tabiatım itibarıyla çalışmaya meyilli, akranlarım arasında aydın ve iyi olanların saygısını kazanmaya değer veren, dolayısıyla da onurlu ve ayrıcalıklı bir geleceği her yönüyle garantilediği söylenebilecek biriydim. Hakikaten de hatalarımın
Doğal olarak bütün bunlar doğrusal ve sıralı bir şekilde gerçekleşmiyor. Bu dönem boyunca birçok başka sembol doğuyor ve ölüyor. Bazıları sadece bir defa kullanılıyor. Diğerleri geli şiyor ve üzerinde fikir birliğine varılıyor. Bir işaretin ilk defa kullanılması ile matematik camiası tarafından kesinkes kabul görmesi arasında çoğunlukla onlarca yıl geçiyor. Nitekim + ve - işaretleri, ortaya atılışlarından 100 yıl sonra bile tam olarak kabul görmemişti ve birçok matematikçi toplama ve çıkarmayı ifade etmek için hâlâ Latince plus ve minus kelimelerinin baş harfleri olan P ve M harflerini kullanıyordu.
Peki, bütün bunların arasında Viète ne yapıyordu? Fransız bilgin bu büyük hareketin katalizörlerinden biri. Giriş'inde cebrin modernleşmesine yönelik kapsamlı bir program sunuyor ve harfli işlemi, yani alfabenin harfleriyle işlemi ortaya koyarak bir kilit taşı yerleştiriyor. Önerisi basit olduğu kadar kafa karıştırıcı: denklemlerdeki bilinmeyenleri sesli harflerle, bilinen sayıları ise sessiz harflerle yazmak.
Bu sesli ve sessiz harfler arasındaki ayrım René Descartes'in biraz daha farklı bir önerisi lehine çabucak terk edilecek: Alfabenin ilk harfleri (a, b, c, ...) bilinen sayıları ve son harfleri ise bilinmeyenleri ifade edecek. Bugün de hâlâ matematikçilerin çoğunluğu tarafından bu gelenek sürdürülüyor ve "x" harfi günlük dilde bile bilinmeyenin ve gizemin sembolü haline ge- liyor.
Sayfa 162Kitabı okudu
Hartfield iyi yazabilmek üzerine şunları söyler:
“Yazmak dediğimiz şey aslında kendin ile seni saran olaylar arasındaki mesafeyi korumaktır. Gerekli olan şey sezgiler değil, cetveldir.” (İyi Hissetmenin Nesi Kötü? ,1936)
Başkan Kennedy'nin öldüğü yıldı; elimde çekine çekine tuttuğum cetvelle ben de çevremdeki dünyaya korku içinde bakmaya başlamıştım, bundan on beş yıl önceydi. Bu on beş yıl zarfında ne kadar da çok şeyden vazgeçmiştim. Motoru bozulmuş bir uçakta ağırlığı azaltmak için önce eşyaları, sonra koltukları, son olarak da zavallı kadın kabin görevlilerini uçaktan atar gibi on beş yıl boyunca mümkün olan her şeyden kurtulmuş ama onların yerine neredeyse hiçbir şey koymamıştım.
Bu yaptığım doğru bir şey miydi, emin değilim. Rahatlamış olduğum kesindi ama yaşlanıp ölme vakti geldiğinde benden geriye ne kalacağını düşündüğümde çok korkuyordum. Cesedim yakıldıktan sonra kemiklerimden tek biri bile kalmayacaktı geriye.
“Kalpleri karanlık olanlar kötü rüyalar görür. Kalpleri çok daha karanlık olanlar ise rüya bile görmezler” derdi her zaman rahmetli büyükannem.
Büyükannemin öldüğü gece, ilk yaptığım, ellerimi uzatıp onun gözkapaklarını nazikçe kapatmak olmuştu. Gözlerini kapatınca, yetmiş dokuz yıl boyunca süren rüyası, sanki asfalta düşen yaz yağmuru gibi sessizce yok olmuş ve geriye hiçbir şey kalmamıştı.
