Kitabın neredeyse başından sonuna heryerinde adı geçen Goldberg varyasyonları. 30 parçadan ibaret bu kompozisyon yalnızca kitabın değil, kitabın ana karakterleri olan 3 virtüözün hayatını etkiliyor.
Bunlardan birincisi Glenn Gould, gerçek hayatda var olan bir virtüöz, Kanada kökenli, piano eğitimini de neredeyse hayatının büyük bir bölümünü geçirdiği Kanadada almış, fakat kitap Austurya Mosarteumunda aldığından söz ediyor. Anlatan şahıs, ki 3 ana karakterden biri aynı zamanda, Gouldun deha seviyyesinde bir virtüöz olduğunu belirtiyor ki, ben de haklı buldum. Piano, pianocu ve müzik bir bütün sanki. Alet mi virtüözün virtüöz mü aletin bir parçası çözebilene aşk olsun.
Gelelim Bitik adama...
Wertheimer isimli bir virtüöz daha. Son derece başarılı bir pianist,diye düşündüm. Ama yetmiyor, diye düşündüm. Gouldun bitik adam diye hitab etmesi, zaten Wertheimerin kendisinin Gouldu daha başarılı bulmasıyla üst üste gelince bir hayatın çöküşünü tetikliyor, diye düşündüm. Bukadar spoiler yeter, diye düşündüm.
Bide kitabın bazen bunaltacak kadar sıkıcı, bazen adam tarzını ortaya koyuyor dedirtecek kadar olumlu bi tarafı bu "diye düşündüm" ler baştan sona neredeyse tüm cümlelerde var.
Gelelim eserin kaidesine.. Hayatın anlamının dayalı olduğu sütunlar, prensipler başarı üzerine inşa edilmemeli bence. Bukadar prensip tutumlu bi hayat baştan sona kısıtlı ve zevksiz geçer mutlaka. Hep farklı taraflardan bakmalı hayata. Güzelliklere tutunmalı. Kusursuzluğa çırpınmak anlamsız bence. Zaten bigün öleceksek, ve dünyaya yalnız bir kere gelebiliyorsak, tadını çıkarmayı seçerim ben. Ha başarılı, ha başarısız.İyi okumalar.