Tadı ayrılık...
Dönmeyen sevdalara ağıtlar büyüttüm
Geride kalan gözlerin senin olsun..
Şarkılar söyleyemedim ki sen gideli.
Aklımdan geçenler hiçbir zaman şiir olmayacak inan.
Sadece tertemiz bir özlemdi sana olan sonsuz sevdaların adı..
Bir daha yaşatma ne olur damağımda kalsın,
Ayrılığın tadı..!!
Diğerleri beni sevmiyordu ve nefret beni yalnızlığa mahkum etmişti. Yalnızlık beni daha mutsuz, daha üzgün kılmıştı; mutsuzluk kalbimin kapılarını kapatmış ve zihnimi kışkırtmıştı. Başkalık beni en yakınlarımdan dahi ayırmış ve ayrılık beni gitgide başkalaştırmıştı. Bu yaşam ilkesinden bu yana, teselli ve avuntu istemeyen fakat bizi insanlardan ebediyen uzaklaştıran içsel, yalnız, bencil yaşam alışkanlığını yavaş yavaş oluşturarak kendi kendini sebepsizce tüketen sonsuz ve belirsiz melankolinin keskin tadını, anlamak değilse de, tatmaya başladım.
Monokl Yayınları, Aristo
Açık Kalp Ameliyatı.
Zaman Kırıntıları
Biz, zaman kırıntıları,
zaman sinekleri,
tozlu camlarında günlerin sessiz kanat çırpanlar
ve lüzumsuz görenler artık
bu aydınlıkta kendi gölgelerini!
sanki siyah, simsiyah taşlar içinde
Sayfa 78 - Dergah Yayınevi
Sonsuz Ayrılık
Soruyorlar bazen dostlarım
Ne zaman ayrıldınız siz sahi diye
Bahar diyorum
Bazı çiçekler açıp açmamakta kararsızdı
Gecikmiş yağmurlar vardı
Birdenbire gitti
Sayfa 22Kitabı okudu
Ölüm, en mutlak ayrılık, en sonsuz yalnızlık ve en kesin dışlanmadır.
“...
Vardım konakladım, kalktım yol aldım,
kimsem olan kim kaldı,
sevmeyen bir kalp kadar uzak değildi hiçbir yer
ve sahte cennetinde yaşarken birileri
bendeki keşiş seçti cehennemi.
Ey yedeğinde ayrılık olan sonsuz aşk! Istırap.
Yıpranmış yapraklarıyla bir başucu kitabı
kenarına notlar düştüğüm geçmiş
sureti kalbine düşmeyen ruhum seyrederken
durulan suların aynasında kendini
dalıp gidiyor uzaklara masamda sabahlayan harfler.
Yağmurlarla geldi şehrime yakışan hüznün mevsimi
soluk ışıklarla aydınlanan odada yerini değiştirdi eşyanın gölgesi.“
