Özgürlük, yürekten ve kendimize karşı dürüst olmamızı gerektirir. Ve birdenbire, zor olan şeyin bu olduğunu gördük; artık "iyi eş" veya "iyi kız evladı" veya "iyi öğrenci" maskesinin arkasında yakayı sıyıramayız. Kendi ayaklarımızın üstünde durmak için otorite figürlerinden kopma sürecine girince, öğretilen değerlerin bize ait olmadığını keşfederiz. Bu değerler başkalarına —canlı, her şeyi kapsayan bir geçmişten gelen canlı insanlara— aittir. Sonunda gerçeğin kavrandığı an gelir: "Gerçekte hiçbir inancım yok. Gerçekten neye inandığımı bilmiyorum." Bu, ürkütücü bir an olabilir. Bir zamanlar O kadar emin olduğumuz her şey, sanki heyelanla aşağıya yuvarlanan toprak gibi ufalanır, bu da hiçbir şeyden emin olmamamıza ve dehşete kapılmamıza yol açar. Eski ve modası geçmiş bu destek yapılarının —artık inanmadığımız inançların— sersemletici kaybını yaşamak, gerçek özgürlüğün başlangıcı olabilir. Ama bunun ürkütücü olması telaşla geri kaçmamıza, güvenli, tanıdık, bildik bir yere sığınmamıza neden olabilir. İlerleme fırsatımız varken neden geri çekilme eğilimi gösteriyoruz? Çünkü kadınlar, korkuyor göğüsleyip aşmaya alışık değildir. Bizi korkutan şeylerden kaçınmaya, küçük yaşlardan itibaren, sadece kendimizi rahat ve emniyette hissetmemizi sağlayacak şeyler yapmaya özendirildik. Aslında özgürlük için değil, bunun tam tersi olan bağımlılık için eğitildik.
Sayfa 9Kitabı okudu
Kendimi kaybetmek tek isteğim olmuştu.
Gözlerimin önünden dağlar,hep dağlar,bazen sonu gelmez uzun düzlükler akıyor,ben sonsuz bir süratle kayıyordum.Bazen sanki önümden tanıdık bir şeyler,bazı anlar,insanlar aynı hızla geçiyordu.Ben akıyor,dünyanın sonuna doğru akıyordum.Bu sonsuz yolculuğu öyle bir baş dönmesi,öyle bir bulantı izliyordu ki,tam anlamıyla kendimi kaybetmek tek isteğim olmuştu.
Sayfa 144Kitabı okudu
Ömür Hanımla Güz Konuşmaları - Şükrü Erbaş
youtu.be/_1InLLgdHPY
...Ve güz geldi Ömür hanım. Dünya aydınlık sabahlarını yitiriyor usul usul. İnsanın içini karartan bulutların seferi var göğün maviliğinde. Yağmur ha yağdı ha yağacak. İncecik bir çisenti yokluyor boşluğunu insan yüreğinin. Hüznün bütün koşulları hazır. Nedenini bilmediğim bir keder akıyor damarlarımdan. Kalbimin
David Copperfiel: “Fırtına” Adlı Bölüm Üzerine Bir Yazı
David Copperfiel’ı artık bitirmek üzereyim kitabın bitmesine yaklaşık bir yüz sayfa kaldı. Kitap hakkında bitirince bir yazı yazmayı düşünüyordum ama bu bölüme özel bir şeyler yazmak istedim.
Kitaptaki her bir bölüm, anlatının olağan sürecinin ayrılmaz bir bütününün parçaları olabilir ama kitaptaki en etkileyici bölüm hangisiydi diye sorulacak
PÜRLEN
Sevgi veya aşk bitebilir ama saygı ilişkinin her evresinde kalmalıdır.
-
Pürlen ve Cihangirin hikayesini okuyacaksınız.
Mezun olduktan sonra Atanamayan Pürlen diş hekiminin yanında işe başlar.
Daha ilk günden Cihangir ile tanışır ve kendisi komşularının yurt dışından gelen oğludur.
Başlarda Pürlen Cihangirden pek hoşlanmasada zamanla duyguları değişmeye başlar.Ama Pürlenin kafasında bir sürü soru işareti ve Cihangirle ilgili bilmediği şeyler vardır.
Soruların cevabını alabilecek mi?
Cihangire güvenebilecek mi?
Başlarına neler gelicek?
Ayrıca Kitabı okudukça baba figürü o kadar tanıdık geldiki bana.
Sevgili bookstagram arkadaşımız 
Tuğçe Akıllıoğlu’ın yazmış olduğu ilk kitabı Pürlen.
Oldukça akıcı ve anlaşılır bir dille yazılmış.
Bir çırpıda okunuyor .
Sizden,bizden romantik bir hikaye okumak isterseniz bir şans verin derim…
-
Kalbini ortaya koymaktan asla korkma..
-
BU İŞTE BİR SEN VAR
Garip bir şeyler oluyor gönlümde
Bu işte bir sen var
Ah neydi o bakışlar
Tanıdık değil bu defa
Alışık değilim buna
Bir tuhaf oldum, anlamıyorum
Ne diyorlar buna
İsmi, cismi var mı
Tutamıyorum, göremiyorum
Alamıyorum kokusunu
Değmiyor tenime
Ama inanılmaz bir mutluluk veriyor
Ah neydi o bakışlar
Şuramda, sol yanımda bir yangın
Bana benden daha yakın
Tam içinde kalbimin
Damarlarımdan
Yayılıyor tüm vücuda
Hastalık mı anlayamıyorum
Sevindiriyor da üzüyor da
Garip bir şeyler oluyor bedenimde
Bu işte bir sen var
Tanıdık bir huzur aradım şaşkın bakışlarında dün
Bildik bir söz bekledim eskiden kalma öylesine
Konuştu bir şeyler söyledi beklediğim sözler bunlar değil
Nicedir akşam, kara bir kefen gibi geriliyor
Bu acılı, bu yoksul ülkemin üstüne…
IV
Kendi sesimden korkuyorum bazen, inanır mısın?
Gördüğüm yüzlerden, tanıdığım insanlardan…
Gece oluyor. Bakıyorsun kimseler yok sokaklarda.
Karşı evin duvarında öldürülmüş birinin afişi
Boşluğa asılmış bir levha gibi
Usul usul sallanıyor
Ve uykusundan
Sabahattin Ali
öyle günler gördüm ki, aydın gökler kararıp
bahtım bir bulut gibi üstüme çöker oldu,
her gözümü yumunca tanıdık yüzler görüp,
hayaller alev alev beynimi yakar oldu.
ümitsizlik, gariplik dört tarafımı sarıp
yüzüm sırıtsa bile, içim yaş döker oldu.
her sabah ilk ışıklar gözlerimi oyardı,
uyanan taş duvarlar iniltimi duyardı.
öyle günler
Sana nasıl anlatayım, her gün
Ölüme gider gibi ayrılıyorum evden
Son kez dokunuyorum bir kitaba
Ve tanıdık bir yüze bakıyorum
Onun çok uzağındaki bir ülkeden.
Bazen hayat sarıyor beni, belimden kavrayıp
Yukarlara kaldırıyor – sevecen bir baba gibi…
Hatta bazen baktığım yüzlerde
İyilik dolu bir şeyler buluyorum
O zaman parmağıma doluyorum bir ipliği
Geceleri bunları anımsamak,
Bu güzel şeyleri düşünmek için belki.
Kim çekip alıyor parmağımdan o ipliği
İlk karanlık çökerken sokaklara?
Onunla elimi, ayağımı kim bağlıyor?
Dilim şişiyor konuşmaya kokan ağzımda
Ellerim bütün düşleri dağıtmaya başlıyor
Yalnızlığın taşları takılıyor ayaklarıma…
Görünmez bir el ışığın düğmesine uzanıyor
Işık sönüyor ve kalakalıyorum bir başıma.
Sayfa 23 - Kırmızı Kedi YayıneviKitabı okudu
