İbn Abbâs’tan (ra) rivayet edildiğine göre:
Resûlullah şöyle demiştir:
Bana ümmetler gösterildi; peygamber gördüm yanında küçük bir grup vardı,
peygamber gördüm yanında bir veya iki kişi vardı. Peygamber gördüm,
yanında kimseler yoktu. Derken önüme büyük bir kalabalık çıktı. Bunları
kendi ümmetim zannettim. Bana, bu Musa ve kavmidir, sen ufka bak, dediler.
Baktım ki büyük bir karaltı. Diğer ufka bak, dediler. Baktım ki yine büyük bir
karaltı. İşte bunlar senin ümmetindir, bunların içinde yetmiş bin kimse var ki,
hesapsız ve azapsız cennete girecekler, dediler.
Sonra Peygamber kalktı ve evine girdi.
Halk aralarında, hesapsız ve azapsız cennete girecek olan bu yetmiş bin
kimseyi konuşmaya başladılar. Bazıları belki de bunlar “Resûlullah’ın
ashâbıdır.” dediler. Bazıları, bunlar İslâm devrinde doğmuş, Allah’a şirk
koşmamış kimseler olsa gerek, dediler; daha başka şeyler de söylediler.
Bu esnada Allah Resûlü , yanlarına çıktı ve ne hakkında konuşuyorsunuz,
dedi. Hesapsız ve azapsız cennete girecekler hakkında konuştuklarını
söylediler. Bunun üzerine Peygamber , “Bunlar, büyü yapmaz, yaptırmak
da istemezler, uğursuzluğa inanmazlar, Rablerine tevekkül ederler.” dedi.
Bunun üzerine Ukkâşe b. Mihsan kalktı ve:
–Beni de o zümreden kılması için Allah’a dua et, dedi.
Peygamber de:
–Sen onlardansın, dedi. Sonra bir adam daha kalktı ve:
–(Yâ Resûlallah) beni de onlardan kılması için Allah’a dua etsen, dedi.
Peygamber :
–Ukkâşe senden evvel davrandı, karşılığını verdi.
(Buhari, 5705- Müslim, 220)Kitabı okuyor
Bir Tüccar, Bir Eşkiya, Bir Süvari
Asr-ı Saadette ticaretle uğraşan bir tacir mümin yaşarmış. Bu zat, Şam ile Medine arasında tüccarlık yapar, ticaretinde helal-haramı gözetir, Allah ve Resulü için bu ticareti yapar, herkesin hakkına riayet edermiş. Allah-u Teala'ya tevekkül ederek bir kafileye katılmaz, kendisi yalnız gidip gelirmiş
Bir
Tevekkül, insanın alması gereken tedbirleri alması ,üzerine düşen vazifeleri yerine getirdikten sonra aracılara ve sebeplere değil Allah'a dayanıp güvenmesidir .
Ubudiyet (kulluk), ubudete mensubiyettir. Ubudet ise, nispetlerden arınmıştır: Ne Allah'a ne de kendine nispet edilir, çünkü Allah nispeti kabul etmez. Bu nedenle dilde kelime ('ubudiyet' şeklinde) nispet harfiyle gelmedi. Öyleyse zelil olanların en zelili, kendisiyle iftihar etmek üzere, başka bir zelile kendini bağlayandır. Bu nedenle yeryüzü hakkında zelilliğini abartmak üzere 'zelûl' denilmiştir. Çünkü zelil varlıklar (söz gelişi insanlar), onun üzerine basar. Bu durumda yeryüzü, onlardan daha zelildir. Öyleyse ubudiyet, zillet ve yoksulluk makamıdır ve ilahi bir nitelik değildir. Ebu Yezid el-Bestami, kendisiyle Allah'a yaklaştığı her nitelikte ulûhiyetin bir payı olduğunu görüp Allah'a yaklaşmasını sağlayan bir sebep bula mayınca şöyle der: 'Rabbim! Sana neyle ulaşabilirim ki?' Allah ise, velîlerine hitap ettiği gibi ona hitap ederek şöyle der: 'Bana ait olmayan bir şey ile bana yaklaş! Ebu Yezid, 'Sana ait olma yan şey de nedir ki?' diye sorunca Allah 'Zillet ve yoksulluk' diye buyurmuştur.
Sayfa 34 - litera yayıncılıkKitabı okudu
