Modern tüketim kültürü bize özlenecek bir şey sunmuyor. Sadece arzu ve heveslerimize hitap eden tüketim malzemeleri sunuyor. Bu ise insanı mutsuz, tatminsiz, eksik ve rahatsız bir varlık hâline getiriyor.
Bu iyi. Avcı toplayıcı kültürü için büyük bir başarı. Bıçakla öldürülmüş bir geyik, süt ve diğer tüketim mallarıyla takas edildi. Bu bir atılım.
Dünya belki de kurtarılabilir.
Dayanıklılık ve devamlılık tüketim için elverişli değildir. Tüketim ve süre birbirlerini dışlar. Modanın geçiciliği ve süreksiz liği tüketimi hızlandırır. Dolayısıyla tüketim kültürü süreyi yeniden üretir. Karakter ve tüketim birbirlerine zıttırlar
Atık Kültürü
... Fakat satıcılar ne kadar uğraşsalar da gidermeyi vaat ettikleri açlık dinmiyor. İnsanlar tüketim malına dönüşmüş olabilir, ama tüketim malı insana dönüşmez. Köken, akrabalık, dostluk, sevgi peşindeki çaresiz arayışımızı sona erdirecek insanın yerini tutamaz.
Sayfa 142Kitabı okudu
Kültürü diğerleri gibi bir alan olarak ya da belli bir insan kategorisi için yaşamı güzelleştirmenin bir yolu olarak görmek, hangi yüzyılda olduğumuzu, hangi binyılda olduğumuzu şaşırmak demektir. Bugün, kültüre düşen rol, çağdaşlarımıza hayatta kalmalarını sağlayacak entelektüel ve manevi araçları sağlamaktır, başka bir şey değildir.
Tıbbın bize armağan ettiği o fazladan onlarca yılı neyle dolduracağız? Gitgide daha çoğumuz daha uzun ve daha sağlıklı bir yaşam sürüyor; ister istemez sıkıntının, boşluk korkusunun pençesine düşebilir ve bu durumdan tüketim düşkünlüğüyle kurtulmaya çalışabiliriz. Yeryüzü kaynaklarını çok hızlı tüketmek istemiyorsak, olabildiğince başka tatmin biçimlerine, başka haz kaynaklarına, özellikle de bilgi edinmeye ve ışıltılı bir içsel yaşam geliştirmeye öncelik tanımamız gerekecek.
“İçsel boşluğunu Sezen modern insan, kendi başına kalmamak için, bir yalnızlık korkusu içinde yaşar ve içindeki boşluğu dolduracak müsekkinlere yönelir. Tüketim kültürü, gurular, işkolik yaşam tarzı insanın bu iç boşluğunu gidermek için emre amade beklemektedir zaten.”
Sayfa 21Kitabı okuyor
Mağaradan Çıkış..
Modernitenin dayattığı haz, tüketim ve eğlence kültürü bizi yeniden Eflatun'un mağarasına hapsetmek istiyor. Burada mutlu olacağımızı söylüyor.
Eflatun'un mağarasında gölgeler duvara yansıyordu. Şimdi gölgeler yaldızlı, albenili, parlak, elimizde tuttuğumuz ışıklı ekranlara yansıyor. Bize bu gölgelerin, imgelerin, resimlerin, yansımaların tek yahut en önemli gerçek olduğu söyleniyor. “Her şey burada elinin altında... Kalkıp bir yere gitmene gerek yok!” deniyor. Çünkü ayağa kalktığımız anda ayaklarımıza vurulmuş prangaların farkına varacağımızı biliyor ve bundan korkuyorlar.
Bizim hem ayaklarımıza vurulmuş prangalardan hem de zihinlerimize takılmış kelepçelerden kurtulmamız gerekiyor. Bunun için açık bir ufka doğru yeniden temel ve büyük soruları sormamız lazım.
'Yaşam yaşamıyor' demiş bir şair.Bugün pek çoğumuz üzerine ölü toprağı serpilmiş bir biçimde, uyuşmuşçasına yaşıyoruz.Modern dünyanın uyuşturucuları bizi hayatın canlılığından katılmaktan alıkoyuyor.İş hayatı, hız, rekabet, elektronik aletler ve tüketim kültürü bizi uyuşturuyor.Acil olan önemli olandan çalıyor.Bir şeylerin telaş gerektirmesi onun önem sırasında öne çıkmasına yol açıyor.Halbuki gerçekte önemli olan usulca, zaman ve emekle kotarılır.
Sayfa 21Kitabı okudu
Modern tüketim kültürü, bir başka deyişle kapitalizm, insanın doğal ve toplumsal arzularını kışkırtmış ve hazzı ön plana çıkarmıştır. Bu bakımdan akıl ve ruh karşısında iştaha öncelik vermiştir. Reklam ve propaganda gibi pazarlama tekniklerini kullanarak aklı ve ruhu manipüle etmeyi başarabilmiştir. Bu işleyiş, modern insanı, ne kadar fazla tüketim yaparsa o kadar mutlu olacağına inandırmıştır.
İki al bir öde/birini alana ikincisi bedava kampanyaları yüzünden çok satın alıp kullanmadan atıyoruz, öyle değil mi?
Onlarca yıldır devam eden sosyal bilim araştırmaları kanıtladı ki, tüketim aslında çoğunlukla düşünmeden yaptığımız, rutinleşmiş, hayatımızın sıradan bir parçası gelmiş davranışların bir bütünü
Herhangi bir gıdayı israf etme konusunda endişe taşıyan bilinçli bir kişinin, sonunda çöpe atılacağını bildiği halde onu satın alması aslında ilginç bir durum.
Madde fiziksel ömrünü tamamladığında sosyal ömrü de doğal olarak sonlanıyor.
Ana öğünün dışarıda yenmesi, ev için bozulabilen taze gıdaların satın alımını azaltabilir.
Birinin çöpü diğerinin serveti olabilir.