Başlık sevmem ben
Ne umutlar ama;
Kitaba başlarken aynı geleceğinin büyük umutlarla dolu olduğunu düşünen küçük Pip gibi, ben de büyük umutlarla başlamıştım, bir arkadaşımla birlikte, kendisine 
Charles Dickens ın bir başka muhteşem eseriyle beni tanıştırdığı için teşekkür ederim öncelikle...
Şimdi esere gelecek olursak , aslında beni takip eden okurlar çok inceleme yazan biri olmadığımı bilirler fakat yine de bir kaç cümle kaleme almadan geçemedim...
Benim gözümden hayal kırıklığının , büyük ümitlerin nasıl yıkıldığının çok detaylı ve etkileyici bir ifadesiydi...
Hepimiz biraz Pip olduk, biraz Joe, biraz Estella... Sadece yaşadıklarımızın benzerliğiyle değil Charles Dickens'ın anlatımıyla bizi içine aldığı o ruh haliyle , bütün hisleri , anlayanın ruhuna diyeyim burda sözcüklerle nakşediyor...
Eserin başından bir olay ile başlayıp eserin devamında da anlatılan her şey ilmek ilmek baştaki olay örgüsüne bağlanarak tamamlanıyor.
Olayların akışı anlatılırken o günün İngilteresi, yoksul , zengin arasındaki uçurum , varlıklı olmanın insanların nezdindeki değeri ve aynı zamanda o varlığı kaybettikten sonraki statünün insanların üzerindeki olumsuz etkisi, sevgi, hırs, acı, intikam vefa, vefasızlık, pişmanlık, kimsesizlik, çocukluk, bir yere ait olma isteği , çocukluk ve bitmek tükenmek bilmeyen o büyük umutlar... Muhteşem bir kalem ile okura bir yazım dehası tarafından aktarılıyor.
Kitabı okurken her yaprak çevirişimde aklımda 
Friedrich Nietzsche nin şu cümlesi tekrar ediyordu istemsizce "Umut en büyük kötülüktür, çünkü işkenceyi uzatır"
Bir işkenceyi okumak hiç bu kadar zevk vermemişti.
