unutulduk.. defter aralarında kurutulduk...
İçim hüzün dolu, ah ! bitirdim kitapları.
Sayfa 120 - MallarmusKitabı okudu
" Kim bilir kimde kaldık , kimde unutulduk? "
Sonra herkes kendi yarasını sardı,
Kapandı kapanmaz dediğimiz yaralar, Unuttuk, Unutulduk,
Onardık kırılan kalplerimizi...
Sayfa 63Kitabı okudu
-Dünyadan bir yaz yağmuru gibi gelip geçtik:
ya vefa buhar oldu unutulduk
ya da güneş vurdu kurutulduk-
Babam 2 gün boyunca aramayınca ben
Eksikliğimi duymuyor musunuz hiçbiriniz Beni hiç soran olmuyor mu?
Hiç hatırlanmamacasına unutulduk mu?
-Dünyadan bir yaz yağmuru gibi gelip geçtik:
ya vefa buhar oldu unutulduk
ya da güneş vurdu kurutulduk-
Bir
köşede
unutulduk
yada
unutulacağız .
Hiç olmazsa
kendimiz için
yaşayalım.
Kendimizi
hatırlarız.
e.ö.ç
Unutulduk kalbim.
Sen bir tebessüme bin gülüş harcadın ama,
O başkasıyla uyandı yeni bir sabaha…
Devir teslim zamanı kalbim.
Başaramadık seninle.
Bir güzel söze ve bir tatlı bakışa,
Sattın bizi bir vefasıza…
Devret bayrağı mantığımıza.
Çünkü ruhumuz, dayanamadı aldığın karara.
Sen onu oturturken köşkündeki tahtına,
O bir hevese,
Yıktı saltanatını başına…
Beceremedin kalbim.
Biz mahkum olurken karanlık gecelerde,
Bitmek bilmeyen yalnızlığa,
Onun dudakları şimdi,
Bir başkasının dudaklarında.
Ve unutulduk kalbim,
Bir gece vakti bir yatak odasında…
Sonra herkes kendi yarasını sardı
Kapandı, kapanmaz dediğimiz yaralar
Unuttuk
Unutulduk
Onardık kırılan kalplerimizi..
Oğuz Atay güzergahına giden ilk vagon.. Korkuyu Beklerken.
Postmodern bir kabusun içindeydiler. Yalnızdılar, kendi kuyruklarını yakalamaya çalışıyorlardı, çaresizce dönüp duruyor, düşmemek için tutunacak bir yer arıyorlardı. Tutunamıyorlardı. Toplumun içinde öylesine yaşayıp gidemiyorlardı işte. Oğuz Atay, aldı onları, giydirdi kuşandırdı, 8 öykünün içinde saldı üstümüze.
Biri “Kalabalık bir topluluk içindeydi. Başarısızdı” . Beyaz bir mantoya sarılıp görünür olmak istedi belki, belki sadece her şeyin üstünü bembeyaz bir mantoyla örtüp saklanmak istedi, kimbilir. Kimse bilmez, demedi bir şey, sustu, nasıl olsa anlamayacaklardı.
Biri korkuyordu. Hayatı yaşamayı başaramamıştı, yaşamaktan duyduğu korkuyu bastıramamıştı, kırılma noktasındaydı hatta çoktan kırılmıştı. Yalnızlığın ta dibine kadar batmıştı. Öyle ki duvarlara karşı bağıra bağıra konuşurken buldu kendini, sanki hala konuşabildiğini, bir sesinin olduğunu ispatlamak ister gibiydi. Sonra duvarlarını yıktılar, sesi de kalmadı.
Biri tavan arasında sevgilisinin ölüsünü unutmuştu. Unutmuş muydu, yoksa hafızasının köşesinde sarıp sarmalamış mıydı, bilinmez. Yüreğimizin üstünden ezerek geçti, bildiğimiz bu.
Biri savaşın bile uğramadığı ıssız bir istasyondaki hikaye anlatıcısıydı. Anlattıklarını kimsenin anlamadığı. “Ben buradayım sevgili okuyucum, sen neredesin acaba?” diye sordu sonsöz.
Buradayız Oğuzcum Atay. Beyaz mantolu adamın çaresizliğindeyiz, tavan arasında unutulduk, toz pas içindeyiz, insanlardan kaçıyoruz, yalnızız, kendimizi arıyoruz, bulamıyoruz, korkuyoruz, korkuyu bekliyoruz. Bağırasımız var: "Dağılın! kukla oynatmıyoruz burada. Acı çekiyoruz." diye.
Oğuz Atay 
Korkuyu Beklerken
Sonra herkes kendi yarasını sardı,
Kapandı kapanmaz dediğimiz yaralar,
Unuttuk,
Unutulduk,
Onardık kırılan kalplerimizi...