Prometheus politik dramanın ta kendisidir, ama Aiskhylos politika anlayışının en derinini yansıtmakla kalmamış, uygarlık değerlerinin ne olduğunu kavrayıp dile getirmekle insancı eserin en özlüsünü de vermiştir. Ateşi tanrılardan çalıp insanlara vermek ne demektir? Başkalarının bir efsane niteliğinden öteye götüremedikleri bu sembolü Aiskhylos insanlık açısından ele alıp, uygarlığın tarihçesini çizmek gibi tiyatro eserlerinde eşine rastlanmayan güç bir işi başarmaktadır. Düşüncesi günümüzün olaylarını aydınlatacak kadar derine giden bu yazarın sanat ustalığı da şaşırtıcıdır: Okurken şuna dikkat ediyorsunuz, başlangıçta Zeus'un uşakları -günümüzün diliyle polisler Prometheus'u kaba güce başvurarak tutukladıkları sahnede, Prometheus bir tek söz söylemez: Kayaya kakılmasına, zincire vurulmasına ve Kratos'un sövüp saymalarına sessizce katlanır, ama tragedyanın sonunda Zeus'un casusu -ki buna sanığı gözdağıyla sorguya çeken polis müdürü diyelim Hermes'le kölelik-özgürlük tartışmasında tanrıları beş paralık ettikten sonra, başına saldıkları doğal belaları bir bir izleyip diliyle canlandırır gözümüzün önünde.
Dünya başına yıkılıp koroyla birlikte gömülüp yok olana dek konuşmakta direnir Prometheus. Son sözünü söyler ve sonra ölür. Kıyamet de kopsa son söz özgür düşüncenindir demek istiyor Aiskhylos.
Gülseren Budayıcıoğlu ‘nun kitapları, yaşanmış gerçek hikayeler olmanın yanısıra çok fazla öğretici olmasıyla daha çok dikkatimi çekiyor benim de herkes gibi. İncelemede kendi fikirlerimden çok, kitaptaki sonsöz bölümünden benimsediğim birkaç alıntı yapmak istiyorum. Böylesi daha hoş ve doğru
