Yel değirmenlerine karşı birer "Don Quito" olmak zorundayız.
İspanyol yazar Cervantes'in 1605 tarihinde basılmış olan bu eserini her okuduğumda şu söz gelir aklıma; "Önce aklını kullan, zekânın yetmediği yerde gücünü kullanabilirsin."
Ve ilham veren bu eserin lise başta olmak üzere okumaya fırsat bulamayanların ise; üniversite sıralarında mutlaka okuması gerektiği kanaatindeyim. Bilhassa "Türkçe" ve "Edebiyat" derslerinde mutlaka okunması -üzerine bir kompozisyon yazılmasının zorunlu hale getirilmesi fikrindeyim.
Bu eseri okurken Don Quito ve Sancho Panza'nın aralarındaki ilişkinin arkadaşlığın insan yaşamındaki zenginliğini nasıl renklendirdiğini görmüş oluruz.
Lise de bir kez, üniversite sıralarında bir kez olmak üzere iki kez okuduğum bu romanın orijinal uzun iki ciltlik versiyonunu okumanızı tavsiye ederim. İspanyolcası olanların ana dilinden ayrıca bir keyif alacağını düşünüyorum. (Maalesef bu dili bilmediğimden bundan mahrumum.)
Milli Eğitim Bakanlığı'nın "100 Temel Eser" arasına aldığı bu kitap benimde iç dünyamı zenginleştirerek ilham veren kitapların başında geliyor. Burada bir parantez açarak 
Thomas Hobbes'un, 
Leviathan eserine de bir atıfta bulunmak isterim. Ulu Önder 
Mustafa Kemal Atatürk'ün Cumhuriyet'i kurarken faydalı eserlerinden biri de bu eserdir.
Çocuklar ve gençler başta olmak üzere herkesin mutlaka okuması gereken kitapların başında gelen bu eseri okumanızı ve okutmanızı öneriyorum.
Her zaman dediğim üzere okuyup okumamak tamamen sizin kendi keyfîyetinize kalmış bir durum.
İyi okumalar.
Meclisteki kulluğundan ve memuriyetinden bıkmış; fakat sapasağlam olarak kitapların arasına dönüyor ve geri kalan günlerini orada sükûn içinde geçirmeye karar veriyor.
Şehrin ışıkları altında yürümeye devam ederken, hayatın mazi tarafında kalan yıllarımı düşündüm. Tozlu raflarda yalnızlığa terk edilmiş kitapların arasına konulan eskimiş takvim yaprakları gibi uzakta duruyor geçen güzel günler. Onları bulmak ve bir daha o günlere gitmek imkansız. Biliyorum, güzel günlerin kıymeti gidince anlaşılır.
Gidip de dönmeyen güzel günlere dargınım. Dünya rahat yeri değil bilirim. Dile söylemek kolay, kalbe anlatmak zor. Hayat imtihanı ağır olur bazen. Yaslanacak bir omuz ararız yakınımızda bizi anlayan.
Hayat, geriye asla dönülemeyecek bir sûrette biz zaman ve mekânla kayıtlı olan fâniler için geleceğe doğru akıtılıyor tüm zaman ve mekânların Sahibi tarafından. Allah (cc), O' dur kudreti her şeye yeten.
Geçen yıllar, sıkıntıyla geçmiş olsa bile yine de özlem duyuluyor o yıllara. Hayat gidiyor diye mi bu özlem? İnsan hayatta olmayı seviyor. Bu hayatın sona doğru gitmesini ve bir gün son bulmasını istemiyor. Sonlu bir hayata kalp razı değil çünkü. Dinle kalbini, duyacaksın. Biraz yalnız kaldığında anlayacaksın. Bazen yalnızlık iyi gelir.
“Kalb, ebedü’l-âbâda müteveccih açılmış bir penceredir. Bu fâni dünyaya razı değildir." diyerek bu hakikate ışık tutar Bediüzzaman. Ey dost! Bu yazıyı okurken sen de sonsuzluğu düşün ve hakikat penceresinden bakarak kalp ve ruhunun sesini dinlemeye çalış veya benim gibi yalnız bir gece yürüyüşüne çık, kendini dinle, kalbini dinle, vicdanını dinle.
'Bir Gece Yürüyüşünde' başlıklı yazımızdan
Yoldan Geçerken/ Mehmet Kazar
5 Ocak 2021
Martin o an bulunduğu yerin, sayfalarını açtığı kitapların, o sayfalar kanalıyla içine girdiği yeni dünyanın, gördüğü rüyaların, sahip olduğu tutkuların ve biraz önce tekrar yaşadığı üzere, kendisinin bata çıka yürüyüp geçtiği hayatın çamurlu yollarındaki tek bir pisliğe bile tanık olsa dehşetten ölecek kadar hassas, o denli korunmuş, o derece uhrevi ve bir hayalet kadar solgun kıza duyduğu aşkın bilincine vardı.
Ayağa kalktı, aynada kendine baktı.
“İşte sen o çamurdan çıktın Martin Eden,” dedi büyük bir ciddiyetle. “Gözlerini büyük bir parlaklığa açarak arıttın, omuzlarını yıldızların arasına soktun, hayat her yerde ne yapıyorsa sen de onu yaptın, 'içindeki maymunla kaplanı öldürdün' en büyük güçlerin en yüce mirasını söküp aldın ellerinden.”
Aynaya yaklaşıp kendine yakından baktı ve kahkahalarla güldü.
Sayfa 158 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
