Ama şunu anlayabiliriz: Masum güzel bir çocuk, bir çiçek, bir ağaç, bir dağ, insan elinden çıkma bir eşya, kendimize eş olarak kabul ettiğimiz kadın , çocuklarımız, arkadaşlarımız velhasıl “güzel” olarak kabul ettiğimiz her şey muhakkak ve mutlaka bize “güzel” gösterilmiştir.
Âşık Veysel bunu “aşk”a bağlıyor ki, haklıdır.
“Güzelliğin on par’ etmez
Bu bendeki aşk olmasa.”