Represiyaya dair kitabı bitirməyimin Xocalı soyqırımı ilə üst-üstə düşməsi çox qəribə təsadüfdür.
Əhməd Cavada haqqında Xatirə Ədəbiyyatı seriyasındakı əsəri də oxumuşdum, lakin yenidən Cavada, Şükriyyəyə, onların sevgisinə, əzabına, zülümlərinə, ayrılıqlarına və işgəncələrinə yenidən qayıtmaq, hər bir sətrini udarcasına oxumaq çox gözəl idi.
Gözəl gəncliklərini, AXC-nin yaradılmasını, süqutunu, qanlı illəri bir neçə insanın gözündən, xatirələrindən görürük. Əsərin sonuna, Mircəfər Bağırovun məhkəməsinə qədər hələ də Cavadın sağ olduğuna bəslədiyi inam insanın qəlbini dərindən yaralayır.
Mənim xüsusilə də bəyəndiyim hissələr Cavadın Rəsulzadə ilə münasibətləri, söhbətləri idi. Onu mənəvi oğlu sayması, himnin sözlərini yazması, Çırpınırdı Qaradəniz şerinə Üzeyir Hacıbəyovun musiqi yazıb yığıncaqda milliyətçilərə surpriz etməsi, sanki röya kimi insanın xəyalında canlanlır.
Xoş mütaliələr!