Yeni ufuklara yelken açan gemiler, geride bıraktıkları köpüklerde geçmişin izini taşır.
Yeni Ufuklara Doğru
Hiç düş kırıklığına uğramayanlar, hiç umut beslememiş olanlardır.
Bernard Shaw
Sayfa 185Kitabı okudu
Eyvallah demeyi bileceksin bazen,
Geçmişi taşımayacaksın yarına..
Tüy gibi hafif olacaksın,
Yeniden başlayacaksın hayata..
Yerinde saymakla olmaz,
Yeni ufuklara açılacaksın,
Yeni yollara..
Şans tanıyacaksın kendine bir kez daha..
Olmadı mı,
Bırak olmasın,
Umutla yaşamak bile yeter insana..!
“Eyvallah demeyi bileceksin bazen,
Geçmişi taşımayacaksın yarına..
Tüy gibi hafif olacaksın,
Yeniden başlayacaksın hayata..
Yerinde saymakla olmaz,
Yeni ufuklara açılacaksın,
Yeni yollara..
Şans tanıyacaksın kendine bir kez daha..
Olmadı mı,
Bırak olmasın,
Umutla yaşamak bile yeter insana!..”
34 yaşındayım. Beklediğin bir şey olduğu sürece hayat insanı sabırla sınamaya devam ediyor. Sabrı yorulana kadar. Aslında hayat direnmek ve savaşmak değil, sen vermiyorsun ama ben zorla almasını bilirimcilik değil, sen vermiyorsan artık ben de istemiyorum diyebilmekten geçiyor. Olmuyorsa, olmayacak demek ki diyebilmek ve yoluna, yeni ufuklara bakabilmek.. Zor da olsa… Aslında hayatın gerçek şifresi bu.
E
@ebe_sm
·13 Kasım 2022 01:01
33 yaşındayım. Yıllardır aradığım tutamaç olan gerçek sevgi benmişim meğer. Hayat denilen rüya başkalarına tutunabilmeyi düşünmek için fazla acımasız. İnsan önce kendine tutunabilmeli. Ve mutluluktan ziyade huzurun peşinde gitmeli. Ve geçen yıllarda hayat bana tek başıma bu yükü taşımayı da öğretti…
Konfor alanlarını terk edip yeni ufuklara yelken açanlara selam olsun...
“Burjuva alışkanlıkların insanıdır. Hiçbir zaman güzergâhı dışına çıkmaz, taşmaz. Kendine güvenli gibi görünür ancak asıl güvendiği şey mekânlarının korunmuşluğudur.”
Aşkların, ayrılıkların hüznün yanı sıra yeni ufuklara yelken açma umudunu da barındıran yazılarıyla 
Ezgin Kılıç, okurlarını aşk dolu bir yolculuğa davet ediyor. İki bölümden oluşan kitabın birinci bölümünde denemeler, ikinci bölümünde ise duygusal bir aşk hikayesi yer alıyor. Okurken "Kaldı mı böyle güzel sevmeler?" demeden edemiyor insan. Duygulanmamak elde değil. Kitaptan güzel bir kesitle incelememi bitirmek istiyorum.
"Gözlerin hangi şehrin sabahına açılırsa açılsın her sabah aynı kişiye uyanabilmektir aşk… Ben her sabah solumdaki o ağrıyla sadece sana uyanıyorum.
Ve bir gün olur da denk olursa acılarımız; yani en az benim kadar yaralanırsa gururun, incinirse duyguların beni hatırla… İşte o zaman gerçek sevginin birinin varlığıyla mutlu olmak değil, yokluğuyla mutsuz yaşamaya alışmak olduğunu anlayacaksın."
Keyifli okumalar dilerimm.
Emredersiniz efendim :)
•
Şu anki yaşınıza olumlu bakın.
"Hâlâ gencim" diye düşünün, "Yaşlandım" diye değil. Yeni ufuklara doğru bakmayı öğrenin, coşku sahibi olun ve gençlik duygusunu hissedin.
•
“Belli belirsiz bir yol yeni yeşillenmeye başlamış alçacık tepelerin arasında uzanıp gidiyordu. İşte biz bu yoldan uçarcasına ilerliyorduk. Bozkır ilerde boz sislere bürünmüştü. Toprak henüz erimiş kar kokuyordu. Bununla birlikte geçen yılın kuru köklerinin dibinden filizlenen duman rengi Anarhay pelinlerinin acı kokusu nemli havayı doldurmuştu. Karşıdan esen rüzgâr, engin bozkırın ve baharın temiz havasından gelen bir haberci gibiydi. Biz ufuklara doğru koştukça, bozkır önümüzde dalga dalga açılıyor, her alçak tepenin arkasında yeni bir Anarhay görüntüsüyle karşılaşıyorduk.”
Doğum, yaşamın başlangıcıdır.
Bir insanın dünyaya gelmesiyle birlikte, yaşam serüveni de başlar.
Yeni doğan bir bebek, dünyayı keşfetmeye, büyümeye ve öğrenmeye başlar.
Yaşam, keşiflerle, deneyimlerle, sevinçlerle ve zorluklarla dolu bir yolculuktur. Her anıyla öğrenir, büyür, değişiriz. Yaşam, bazen bize güzellikler sunar, bazen ise bizi sınar.
Ölüm ise yaşamın doğal ve her canlının yaşam döngüsünün bir parçasıdır. Ancak ölüm, sadece bir son değil, aynı zamanda yaşamanın devamıdır. İnsanların ardında bıraktığı miraslar, hatıralar ve etkiler, onların ölümsüzlüğünü sağlar.
Ölüm, her hikayenin son cümlesidir.
Ama ölüm, yaşamın sonu değil, hikayenin sonudur; ve fakat hikaye, ölümsüzdür.
Ancak ölümün ardında bıraktığı anılar, izler ve etkiler sonsuzluğa uzanır.
Ey kara toprak, şimdi aldın mı onu?
Yüreğimizde yangın, gözlerimizde yaş oldu.
Güneş düşerken ufuklara, o bir daha doğmayacak mı?
Sesini duyamayacak mıyız artık, o güzelim tınıyı?
İnsanın ruhu, bir şekilde yaşamaya devam eder; sevdikleriyle, hatıralarıyla, eserleriyle.
Her ne olursa olsun, ölümün karanlığıyla yüzleşmek insana yaşamın değerini hatırlatır.
Çünkü ölüm, yaşamın ta kendisidir; ikisi birbirini tamamlayan, birbirine karışan birer parçadır. Ve belki de ölüm, insanı gerçekten yaşamaya davet eden en derin sırdır...
Keşke hiç kimse ölmese.... 😔