Kırılıyorum değerlim...Sana bile yük olduğumu anladığım günden ben en çok bana kırılıyorum. Her gün kırılan parçalarımdan bir parça daha kaybediyorum. Bazen özlemim o kadar çok oluyor ki, "gelse de yine çılgınlığıma sabretse," diyorum. Sonra üzülmeni istemediğim için, hüznü arkadaş ediyorum kendime. Çocuk ruhumu da aldın götürdün giderken. Olamıyorum, ne eskisi kadar çocuksu yanlarım, ne de çılgın taraflarım kaldı geriye. Sanırım anılarına hapsettin giderken.
Bak, ben yine kendimi sana dertlenirken buluyorum. Çünkü ben, bir tek sende dinleniyorum...
Kitabsever
Pasta filan ister misin.
Dur Kaça bastığını söyleme ,
ben tahmin edeyim.
Bence sen otuz otuz beş gibisin
Maksimum otuz beş.
Otuz altı olsan bilirim anlarım.
Çünkü ben kendi yaşımda birini hiç görmedim.
En son bir kadınla otuz beşinde ayrıldım.
Onunla bir yada iki doğum günü kutladık.
Ne hediye aldığımı şuan hatırlamıyorum.
Kesin iyi bir şeydi
Kendimi denize atamam. İçimi suyla doldurup seni oracıkta boğamam. Çık içimden ruhumdan güzellikle söylüyorum bunu sana. Bizim için hiç iyi bir şey olmayacak. Başka bir hikaye geç. Hava ne kadar güzel. bu gece seni istemeye gelecekler... Sene 2010 belki 11 kimbilir ..
): beyaz olarak doğdun .. Kırıkkale gibi bir yer senin gelişimin için uygun
Unuttum desem de inanma,
baktığım her yerde görüyorum seni,
aynalarda bile karşımdasın.
Her şeye rağmen
yine de sen dediğim her gün
kaybediyorum yeniden.
Yorgunum,
ve yıllarca dinlensem bile geçmeyecek gibi.
ALLAH iyiliğinizi versin itfayeciler :))
Türkiye'nin meşhur illüzyonistlerinden Sermet Erkin'le bir röportaj yapılmış. Muhabir soruyor, "Komik şeyler yaşadınız mı?" Sermet Erkin cevaplıyor :"Tabii! Bir gün Kastamonu'dayız. Sahnenin arkası itfaiye.. Tavşanları, ördekler ve keçi var. Gösteride tavşanları, ördekleri kaybediyorum, kutuyu çeviriyorum, içinden kocaman bir "keçi" çıkıyor, keçiyi de kaybediyorum Oyun bu. Kutuyu çevirdim, keçi yok! Sahnenin arkasındaki itfayeciler, keçi geceden kesip yemişler! "Nasılsa kutudan sihirle çıkartabiliyor, yine yapar" diye!"
... ~...
Ufka baktı. Gözleri çok güzeldi. Gökyüzü kadar mavi ve bir o kadar da sonsuzdu. Fakat bu güzel gözlerde ayrı bir hüzün vardı. Kendisi sessizdi, gözleri de sessizliğinin süsü.
"Gitmek istiyorum buralardan. Çok uzaklara, tanıdığım kimselerin beni soramaya bile gelemeyeceği bir yere."
"Neden buradan ayrılmak istiyorsunuz hanımefendi? Çok güzel bir tepe. Her taraf yeşillikler ile dolu, mevsimler ile süslü. Her sabah çiçekler sizi izliyor ve kuşlar sizi selamlıyor."
Sakince, bir piyanodan çıkan en hafif melodi gibi hoş bir sesle gülümsedi. "Olaya çok duygusal bakıyorsunuz. Fakat ben bu kadar duygusal yaklaşamıyorum. Artık selamını alamıyorum kuşların, çiçekler ile göz göze gelemiyorum. Ne yeşillikten bir zevk alıyorum, ne de mevsimlerin gelip geçtiğinin farkına varıyorum. Sadece soğukluk hissediyorum. Küçük bir kafes gibi. Her sabah kalkıyorum. Yatağımı topluyorum. Kahvaltımı yapıyorum. Sonra var ise ev işlerini yapıyorum. Misafir gelirse önlerine yemeği tabak ile koyuyorum. Gelmezler ise kendi tenceremden yiyorum. Biraz televizyonu açıp seyrediyorum. Fakat televizyonu kapattığımda Her şey sona eriyor. Sanki her zaman okuduğum bir kitabı bitirmek ve tekrardan aynı kitaba başlamak gibi. Her gün aynı döngünün içine tıkılıp kalıyorum. Bir şeyler yapmak istiyorum fakat Bir süre sonra tıkanıyorum. Ne yapacak bir şey ne de oyalancak bir şey buluyorum. O günkü kalkma amacımı kaybediyorum. Etraf sessizleşiyor, gözlerim tekrardan bu tepelere kayıyor. Bu tehditkar tepelere. Ve yine kalbim sıkışıyor... Galiba burası öleceğim tepe."
Zaman izimizi,İkimizi sildi...
Okumak istiyorsan önce şarkıyı aç: Kahraman Deniz-Sondurağım
Yazsam sayfalarca
Dökülsem sokak sokak
Ağlasam hıçkıra hıçkıra
Perişan perişan
Olsam harabe viran
Dağıtsam yıksam