En erken atlar anlarmış bu dünyada
Vurulacağını, hiç suçları olmadığı yerde
Koşuyorum, dizgin, dörtnala
Ağlayacaksan sevgili yurdum
N'olur artık zamanında ağla.
Sayfa 18Kitabı okudu
Mustafa Kemal'den annesine...
Oğlum nasıldır diye düşünüyorsan,
Gökyüzüne bakıver anne.
Yeryüzü gibi
Maviliklerden karanlıklardan geçiyorumdur.
Nerde olduğumu düşünüyorsan
Dağlara bakıver anne.
Dağlar gibi
Özgürlük üstüne- soluk alıyorumdur.
Ne yaptığımı düşünüyorsan
Saatine bakıver anne.
Onun işlediği gibi
Yurdum için çalışıyorumdur.
Sayfa 91Kitabı okudu
#stefanzweig #
23 şubat 1942 sabahı, Rua Gonselves Dias, 34, Petropolis, Brezilya adresindeki yatak odasının kapısı, öğleye kadar açılmadı. Bu durumdan şüphelenen hizmetçiler, polise haber verdiler. Yatak odasına giren polisler, sırtüstü yatan Stefan ile elini onun göğsüne koymuş olan Lotte'yi buldular. "veronal" adındaki ilaçtan almışlardı. Titizce düzenlenmiş masanın üstünde, pulları bile yapıştırılmış olan veda mektupları duruyordu. ayrıca, Petropolis Valisi'ne hitaben yazılmış, "deklarasyon" başlıklı bir mektup vardı:
"Kendi isteğimle ve bilinçli olarak hayattan ayrılmadan önce, son bir görevi yerine getirmeğe kendimi mecbur hissediyorum: bana ve çalışmalarıma, böyle iyi ve konuksever şekilde kucak açan harikulade ülke Brezilya'ya içtenlikle teşekkür etmeliyim. her geçen gün, bu ülkeyi daha çok sevmeyi öğrendim ve benim lisanım konuşulduğu dünya, bana göre mahvolduktan, ve manevi yurdum Avrupa'nın kendi kendisini yok etmesinden sonra, hayatımı yeni baştan kurmayı daha fazla isteyebileceğim bir yer daha yoktu. Ama 60 yaşından sonra, yeni baştan başlamak için özel güçlere ihtiyacım vardı. Benim gücüm ise, uzun yıllar süren yurtsuz gücüm sırasında tükendi. böylece, ruhsal çalışması, her zaman en büyük sevinci ve bireysel özgürlüğü bu dünyanın en büyük nimeti olan bu hayatı, zamanında ve dimdik sona erdirmek bana daha doğru görünüyor.
Bütün dostlarımı selamlarım! umarım, uzun gecenin ardından gelecek olan sabahın kızıllığını hala görebilirler! Ben, çok sabırsız olan ben, onların önünden gidiyorum."
güneşin altında donan bir çiçek gibi
kar altında alev, ateş yanan bir kuş gibi
denizler ortasında çöle düşmüş bir ülkesin
ağla sevgili yurdum ağla
İSMAİL'İN KİTABINI OKURKEN
İsmail'in kitabını okuyorum üç gecedir
ateşler içindeki dünyada bir neferin
ölüme at koşturan rüzgârını duyuyorum
Managua yanıyor, her yanım ateşler içinde
yanıyor bir çocuk sevgiyle okşanmaktan
ve temkinli olmak yakışmazdı sana zaten augusto
ve sen ey idris
ismail'in ölümünü küçümseyen dostu
"yediğin
TURAN
-Sadık Kemal Tural kardeşimize-
Ben Altay dağlarından koparak geldim
Yüreğimde Türkistan'dan binbir nakış var
Çok şükür aslım da neslim de belli
Türküm müslümanım o dağlar kadar.
Dokuz tuğ taşıdım ben, dokuz davula vurdum
Dokuz evliya gücüyle yürüdüm geldim
Büyüdü benimle mübârek yurdum
Ebed-müddet bu devleti ben kurdum.
Yurdum gibi yaralıyım
Ne eksik, ne fazla
Derin bir uçurumum
Bütün haritalarda..
Hiçlik'te bulaşalım sevgilim, oturup konuşalım
Dört yanımız dizboyu insan
Yağmurdan bile usanalım
Yağmurla sevişirken
Bende inanmaların çağı geçti
Sende sanki ilkbahar
Bizimkisi karşıtların birliği
Böyle sevgili olunur herhal
Nihilist bir otobiyografi
Buldum iç cebime astım
Ben de bir kelimeyim ölümün dağarcığında
Türkiye benim