"Bu kız var ya, diyorum. Benim vatanım. Evim. Yurdum. Sığınağım. Edirne'den Kars'a karış karış toprağım. İzmir'in dağlarında açan en güzel çiçeğim. Mavi mavi bakan Atatürk'üm. Neşe saçan Cumhuriyetim."
"Yolculuk insanın daima bir gurbet üzere yaşadığını hatırlamaktır. Hiçbir yer bana yurt değil, özlediğim, orada olmakla ruhumun itminan bulacağı asıl yurdum çok uzakta."
Sayfa 106Kitabı okuyor
Yurdum, yağmurun mu köreldi, sütün mü karardı
Tinerle siliyorum acıyı kahrolası aklımdan
Senden bana çarpan her duygu hep ölümle ilgili
Dilimi koyulaştırdım, bedenimi biledim gülüyorlar arkamdan
misak-ı milli
Bir hayat bile kuramadım
Çarklar dişliler arasında
Dükkanlar bürolar bilgisayarlar
Bekar evleri karşı cinsten ırklar
Yalnızım defterimde adres çok
Terkedilmiş bir ev ardımda
Bir hayat bile kuramadım
Artık ömrüm bir varsayım
Kötü bir bilimkurgu romanı
Yurdum sömürünün savaş alanı
Sol yumruğumu bilerek uyuşturdum
Bütün cennetlerime kibrit suyu döktüm
Bir hayat bile kuramadım
Ne bir ülke kurtarmışlığım var, ne de
Yol ortasında kız öpmüşlüğüm
Evet'lerim hayır'larımın önünde saklı
Hayır'larım dünyadan pişman
Dilim devrime teşne, konformizme hayran
Hem Türküm, hem doğru, hem de çalışkan...
bir hayat bile...
Hiçbir zaferin parçası değilim! Hiçbir madalya n ın sahibi değilim! Cennete koysala r sonsuza dek yas tutarım kendim için. Canım isterse yeniden yazarım Tevrat'ı, keyf i me göre İncil'i dizer, gönlüm nasıl isterse Kuran'ı öyle sezerim. Sonra hepsi ni birden reddederim. Bütün varlığım, kökenim aidiye tim yerim yurdum şahsiyetim, ağaçlarla kardeşliğim, dünyaya emanet bilincim, lüfere adanmış be kleyişim, seviştiğim bütün kadınlar erkekler, neyim var neyim yok şiirden eğirilmiş her şeyim pamuk ipliğine bağlı be nim. Ne zama n bir adım öne çıksam acı bir şiirden aşağı sallanan herkesim.
Şair öne doğru bir adım atar ve karanlıkta (uçurumda )
kay bolur . Sahne kararır.
Sayfa 62 - Metis yayınları ekım 2013Kitabı okudu
Sonra boşver dersin.
Bırak kim ne düşünürse düşünsün...
Burası benim yurdum, burada çarpışır, burada el sıkışırız. Burada daha az yalnızım.
Hani: milliyetin İslâm idi... Kavmiyet ne!
Sarılıp sımsıkı dursaydına milliyetine!
"Arnavutluk" ne demek, var mı şeriatte yeri?
Küfr olur, başka değil, kaumini sürmek ileri!
Arab'ın Türk'e, Lazın Çerkez'e, yahud Kürde,
Acemin Çinliye rüşhanı mı varmış? Nerde? Müslümanlıkta "anâsır" mı olurmuş? Ne gezer?
Fikr-i Kavmiyeti tel'in ediyor Peygamber.
Uzun şiirini şu feryadla bitiriyor:
"Bunu benden duyunuz, ben ki evet Arnavudum,
Başka bir şey diyemem.. işte perişan Yurdum."
(Safahat ( sh.208))
Sayfa 100
Bir ben kaldım ,ortasında kavganın bir de karanfil yürekli çocuklar...
Klasik, yurdum insanı
<
“Bütün insanlar gibi yalnızlıktan korkuyor olmalıydı dedesi. Buna son zamanlarda bir de ölüm korkusu eklenmişti. Bu yüzden mi ansızın dindar biri olmuştu.”
>
Düşünme sen bu hesapsız düzeni, Çiçekten kalbimiz var bizim...
Ben Allah'tan yalnız iki şey istiyorum:
Yurdum mesut olsun, yuvam bahtiyar.
Çocuklarımızı benim için öp! senin dudakların benim dudaklarımdır.
Yurdum, yuvam yalnızlık!
Sayfa 168Kitabı okudu
Çocuk e harfine yaslanmış uyuyordu
sonra saçlarımız kapandı, denklerimiz bağlandı sonra
boyuna ateşler söndü dağlarda
bir yıldız boyuna söndü durdu
çocuk insan seslerine yaslanmış uyuyordu
o zaman ben atlıydım işte
saçlarımda geceler morarırdı
yorgun olamazdım çok uzaklardaydı yurdum çünkü
boyuna tüfenkler doldurmuştum sularım girilmezdi çığlıklardan
canavarlar besliyordum ulu bir askerdim sanki
"Bu kız var ya, diyorum. Benim vatanım. Evim. Yurdum. Sığınağım. Edirne'den Kars'a karış karış toprağım. İzmir'in dağlarında açan en güzel çiçeğim. Mavi mavi bakan Atatürk'üm. Neşe saçan Cumhuriyetim."
Sayfa 369Kitabı okudu