Şimdi bana hikayenizi anlatın, lakin acele etmeyin! dedi Ağaçsakal.
"Hobbitler, Hobbitköy'den ayrılışlarından itibaren gelişen öykülerini ona anlatmaya başladılar. Herhangi bir sıra takip etmediler çünkü sürekli birbirlerinin sözünü kesip duruyorlardı; sonra Ağaçsakal da sık sık konuşmayı kesiyor, daha önce söylenmiş olan bir noktaya dönüyor veya daha sonraki olaylarla ilgili sorular sorarak ileriye
Kendi olmamışlıklarını evlatları üzerinden tamamlamaya çalıştığı için onları başka olmamışlıklara mahkûm ettiklerini ne zaman görecekler?
İnsanın eksik yanlarının maddi şeyleri tamamlanırsa değil, manevi şeyleri tamamlanırsa ancak tatmine ulaşabileceğini ne zaman anlayacaklar o kocaman yaşları ile?
Şimdi durum böyleyken gençlere kızamıyorum da kıyamıyorum da...
Aileler toplumun kuralları ile gençleri boğuyor, dolayısı ile de onları hayat yolunun en başında yoruyor, zorluyorlar. Aileler toplumun "olmazsa olmaz" diye ortaya koyduğu hangi kural varsa genç evlilikleri ona göre değerlendiriyorlar.
Ayağını uzattı, elimi öpmedi, yan baktı, ortadan geçti, kaş kaldırdı, surat salladı derken kendi çocuklarını "elin kızı/oğluna" karşı dolduruyorlar.
Çocuklarının mutlu olma ihtimallerini geleneklere kurban ediyorlar.
Sayfa 49Kitabı okudu
Bu kötü mülküne ibretle nazar kıl, ey can!
Gafleti eyle heba, hali değildir meydan.
Hani Sultan Süleyman, hani İskender Han?
Sad-hezar ömrü sürür ile geçir sen bir an
Ne güle, bülbüle baki, a gözüm bağ-ı cihan.
Kime yar oldu, istediğince felek-i devr-i zaman.
Sayfa 21 - AnonimKitabı okuyor
Olmak, cesaret ister. İçimizdeki boşluktan aşağıya bakabilme cesareti. Muhakkak ki başımız dönecektir. Sendelersek uçurumdan aşağı gideceğiz. Ama bakmazsak hiçbir zaman öğrenemeyeceğiz orada ne olduğunu, bizi bekleyen, bizi biz yapan şeyi.
Sayfa 28Kitabı okudu
Hiçbir şeyin lüzumsuz olmadığı bu dünyada Güneş kaplanların, kuzuların, fillerin, sineğin, akrebin, kelebeğin, güvercinin, aslanın, çiçeğin, meşe ağacının, dilencinin, kralın üzerine eşit derecede parıldar. Hastalık iyiyi, kötüyü, güçlüyü, zayıfı, akıllıyı, aptalı aynı şekilde vurur. Ne zaman mutlu olacağımız ne zaman acılarla boğuşacağımız belli değildir. Ve yaşayan herkesi aynı son bekler; ölüm...
Toprak yağmura, yağmur toprağa aşık değildi, muhtaçtı. O olmadan nasıl çiçek açacaktı, nasıl doğa canlanacaktı? Yağmur ise yağmak zorundaydı. Bulutta duramazdı, çok basınç vardı. Her an sırtına yük biniyordu yağmurun. Belki de hem yağmur hem toprak için en iyisi buydu. Birbirlerine aşık olduklarını sandılar ama muhtaçtılar. Gündüz ve gece onların aşkını hayretle izliyorlardı. En azından toprak ve yağmur kavuşabiliyorlardı... Onların aşkı çok farklıydı. Gece, gündüze fena yanıktı. Ne zaman gece gelse gündüz kaçıyordu, çünkü gündüz Güneş'i seviyordu. Güneş gündüze hiç yüz vermedi, Güneş gittikçe gece geldi onun yerine ama bu sefer de gündüz kaçtı. Gece, gündüz onu sevsin diye ay aracılığıyla güneşin ışığını yansıtmayı bile denedi. Olmadı, asla kavuşamadılar. Bir kağıdın iki yüzü gibiydiler, yan yanalardı ama birbirlerini asla göremediler. Gece, gündüzün aydınlığına aşıktı ama gündüz onu üzdükçe karanlıklara büründü. Gündüzün onu seveceğine dair umudunu yitirdi. Ama hala Ay'ın parlıyor olması demek, gündüzün onu sevmesi için hala çabaladığı anlamına geliyor olsa gerek...