“Sanki bir daha asla neşeli olmayacakmış gibi görünen insanlar var.”
.
.
Hiç düşündünüz mü neden içimizdeki çocuğu hep var etmeye, onu öldürmemeye çalışırız. Ne var ki bu kadar, bu çocuk halimizden vazgeçemediğimiz. İşte fazlasıyla etkilenerek okuyup bitirdiğim, etkisinden kolayına çıkamayacağım bu dram yüklü kitaptan sonra ara ara aklıma gelen sorularım cevaplanmış oldu. O zamaaannn buyrun kitabımızı incelemeye.
9 yaşındaki küçük adam Bruno ailesiyle birlikte Berlin’de yaşarken babasının Aushwitz’deki Nazi Kampına üst yönetici olarak atanmasıyla kendini çocuk aklının hiç alamadığı bir hayatın içinde bulur. Daha önce bahçe içinde geniş bir evde yaşarken, burada evin penceresinden sadece tel örgülerle ayrılmış bir alan görülmektedir. Tel örgünün bir tarafında ailesiyle birlikte kendisi diğer tarafındaysa çizgili pijama giyen kalabalık yaşar . Bu yeni yaşamına alışması tel örgünün kalabalık tarafında bulunan, kendisiyle yaşıt Yahudi Shmuel ile gizli gizli sıkı bir arkadaşlık kurmasıyla başlar. İki çocuk böylece yalnızlıklarını birbirleriyle paylaşır. Derken bir gün Shmuel’in babası kaybolur ve Bruno hiç düşünmeden çizgili pijama temin edip duvarın öbür tarafına geçer ve arkadaşına aramada yardımcı olur. Ve artık Bruno dan bir daha kimse haber alamaz
Böyle karmaşa ortamında bile hiç kirlenmemiş çocuk kalbinin saflığıyla kurulan dostlukla bize çok derin mesajlar veren, savaşın çocuk gözüyle anlatıldığı bu sıcacık eseri sadece çocukların değil herkesin okumasını öneririm
.
