Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.35
Rümeysa Erdemsoy
Rümeysa Erdemsoy
@RumeisArt
Üniversite
9 Mart 1999
903 okur puanı
Ocak 2018 tarihinde katıldı
Nasıl başlayacağımı bilemiyorum. İntihara dek yazılan bir günlük düşünün! Cesare Pavese öyle çarpıcı noktalamış ki günlüğünü, hayatını... “Tiksiniyorum bütün bunlardan. Sözler değil. Eylem. Artık yazmayacağım.”
Bir insanın en öz cümlelerle yine özünü ifade etmesi. Günlük... Bir insanın günlüğü. “Kendimi yalnız bırakmamak için bütün gece aynanın karşısında oturdum.” diyen birinin günlüğü.
Hayatında barınan her şeyden bahsediyor. Şiirlerden, aşklarından, hapsedilen bedeni ve ruhundan, bunalımlarından, ve eleştirilerinden.
Kendisinin gizine misafir oldum, ahbap belledim onu. En özellerine tanık oldum, loş odada derdini dinledim. Yakılan canını ve ardından gelen doğal öfkesini yatıştırmak istedim. Ve öyle dağa taşa haykırmıyor kendisi. Uğraşmaktan usanan bir ruhun umarsızca ve belki umutsuzca bakışı hayata. Ve bu hayatın, bu günlüğün intiharla noktalanması...Çarpıcı! Unutulmaz!
İşte son sözler..
“Tiksiniyorum bütün bunlardan. Sözler değil. Eylem. Artık yazmayacağım.”
Bir bireyi çocukluktan itibaren her yönleriyle analiz eden, özellikle “aşağılık kompleksi” üzerinde durarak açıklamalarda bulunan psikolojik bir kitap.
Her konuya birden fazla verdiği vaka örnekleriyle durumu çözümlememiz ve anlamamız adına fırsat veriyor bize. Dürüst olmak gerekirse biraz fazla buldum bunları. Tadında bırakılsa daha memnun kalırdım.
Günlük yaşamdaki hemen her konuyu ele alışı ve güzel tespitleri elbette var. Daha çok seminer havası veriyor diyebilirim.
Teşekkür ederim...
Son derece kültürlü, kendince idealleri olan Pervin’in notlarıyla yolculuğa çıkıyoruz...
Hayallerini süsleyen şehre ulaştığında kendini boğulmuş gibi hissetmeye başlayan, yaşıtlarından ve hatta diğer normlara göre yaşayan yetişkin çevresinden oldukça farklı bakış açısına sahip genç bir kız bu. Notlarıyla eski İstanbul da gözler önüne seriliyor. İnsanları psikolojik açıdan değerlendirmeleri, gelenek-görenek adı altında yapılan birtakım saçmalıklara karşı gelişi, dönemin genç kızlarını baz alarak gerçekleri haykırışı çok güzeldi.
Yer yer çaresizlikten olacak bazı düşkünlüklere sığınmasını hoş bulmasam da, döneminde yalanlanmayacak olan baskıyla böyle bir şey hissetmesi de normal tabii.
Okuyacak olanlara keyifler dilerim.
Okur Takip Önerileri
Fransız düşünür, hukukçu ve tarihçi Tocqueville Amerika’ya yaptığı seyahat sonrası oranın siyaseti, halkı ve yönetim sistemi hakkında görüşlerini sergiliyor. Aslında cilt halinde hazırlanan eserden seçilmiş bir bölüm bu kitap. Kısa ama doyurucu.
Amerika üzerinden yönetilme, halk, iktidar konularıyla ilgili çok güzel noktalara parmak basıyor. Okunmaya değer şeyler bunlar. Gayet verimli bir sohbet gibiydi. Okumak isteyenler şüphesizce edinebilir.
Teşekkür ederim.
Hiç bitsin istemedim. Sonsuza dek sürse, okunur. Hayat rehberi olabilecek kitaplardan.
Mutluluk ve kilit tespitler... Dahice yargılar... Teşekkür ediyorum bir kez daha Schopenhauer’e.
Fazla söylenecek bir şey yok.
Ben bu kitaptan özgürleşebildiğim için çok mutluyum! Kocaman bir nefes aldım adeta!
Okumaya başladığım ilk andan itibaren soru işaretleri etrafımı sardı. “Kim, kim? Kim kimin babası, annesi?” Evet, böyle bir idrak çabası gerekiyor ekstra. Benzer isimlere sahip kahramanlara ilk etapta hakim olmak zor olmadı fakat iş torununun torununa vesaire gidince boğulmaya başladım. İç içe geçmiş tonla karakter ve yaşanan absürtlükler bir yana, elle tutulur bir anı kalmayacak bana bu kitaptan. Hayal kırıklığı yaşadım en öz ifadeyle.
Zor ilerleyen, anlamak için iki kat odaklanma gerektiren bir kitap. Özgürleştiğim için mutluyum!
Söyleyecek çok şey var, söyleyecek hiçbir şey yok aslında. Kitap bitti, aklım takılı kaldı.
Sanki senelerce beni bir bankta oturup kararlıca beklemiş bu kitap. Bu kitapta sıcak bir kan var. Hapsediyor kendine bu kitap!
Daha ilk sayfasından gözlerimin önüne dizildi her şey. İzledim adeta! Film sahnesi gerçekliğini geçtim, bir köşeden olanlara şahit oldum sanki. Dostoyevski enfes anlatımıyla bunu yaptırdı bana.
Kanın kokusu burnuma doldu, rutubet ruhumu sardı, yağmur içime içime yağdı... Sonra Raskolnikov’la ben de aç kaldım, öfke kusmak istedim bazen, bazen de hüzünlendim onun için. Yapacaklarını önceden sezmeyi denedim ki, ona yardım edebileyim zamanında. Başına buyruk, düşünceli, akıllı, üstakıllı Raskolnikov... Karanlıklarının içinde aydınlık büyüten Raskolnikov... Çözülmeseydi keşke o ilmek; keşke en başında baltanın ilmeği, en sonunda da dilinin ilmeği... Böyle mi söylemeliyim, düşünemiyorum.
Asla unutulamayacak bir eser, ASLA!
Söyleyecek çok şey var, söyleyecek hiçbir şey yok...
Nietzsche’nin evlilik teklifini reddeden yazar ve psikanalist Lou Salome’un bu eseri, sıradışı ve güçlü bir genç kız olan Ruth’u ve onu istediği gibi yetiştirmek isteyen evli-çocuklu bir öğretmeni, Erik’i konu ediniyor. Birbirlerine olan duygularını ve de.
Çok hızlı başlıyor her şey ve yaşananlar mantıklı mı diye düşündürüyor adeta. Aslına bakarsak ben aşk falan da göremedim. Sanki adam en başından beri bir genç kızı kendisinin “kadını olması” için eğitiyormuş gibi geldi.
“Ben senin çocuğunum” ya da “sen benim çocuğumsun” lafları arasında adam tarafından düşünülenler ve yapılanlar rahatsız edici. Hayatta birçok zorlukla karşı karşıya gelmiş genç bir kız çocuğunun, bir “baba” arayışı elbette bir noktada “aşk” yanılsamasına düşebilirdi. Fakat öğretmenin sergiledikleri yenilir yutulur cinsten değil.
Bu arada kız, algıları ve yaşam görüşü farklı biri gibi tasvir edilse de tam zıttı şeylerle karşımıza çıkıyor.
Lou Salome saygıyı muhakkak hakediyor. Maalesef ki toplumun azımsanamayacak düzeyde karşılaştığı bu tür olayları gayet iyi anlatmış. Oldukça akıcı olaylar. Ayrıca tasvirler çok güçlü. Diğer kitaplarını da okuyacağıma dair şüphem yok.
Teşekkürler..
Biraz rahatlamak adına çizgi film tadında bir öykü okumak istedim. Gizemli ve olağandışı. Çizimler de enfes! Nispeten pamuk şeker tadında bir sonla bitmesini tahmin ederken, beklenmedik ve açık uçlu sonlanması birazcık ürpertti.
Tuhaftı.
Bugüne dek okuduğum sayısız eser içinde en iyilerinden, kuşkusuz böyle düşünüyorum!
Josef Breuer, Friedrich Nietzsche, Lou Salome, Sigmund Freud; hepsi gerçek! Taş kadar katı, hakikat arayıcısı Nietzsche’nin hayatına ve belki de düşüncelerine temel olan çarpıcı aşkı! Tüm bu gerçek karakterlerin toplandığı eserde ise olayların kişilerle kurduğu bağıntılar kurgu elbette. Fakat son kısımda yazar öyle iyi açıklama yapmış ki, kafanızdaki soruları profesyonelce tek tek cevaplamış oluyor. Hatta açıklama sonunda aslında çok da kurguya dayalı değil diye düşünüyorsunuz. Gerçekliğin tadı azımsanmayacak düzeyde ve bu beni büyüleyen başlıca şey.
Breuer ve Nietzsche’nin muazzam diyalogları adeta eğitiyor insanı. Havada uçuşan aforizmalar yükseltiyor düşünceleri.
Hele bir de yazarın dilinin akıcılığı alıp götürüyor keyifle. Her kelimenin somutlaşıp bir film sahnesine evrildiği o anlatım! Söylenecek çok az şey var... Nietzsche bıyıklarını tarayıp öldürüyor içinde bir şeyleri, Breuer tüm çıplaklığıyla zihninde geziye çıkarıyor ve Lou Salome ise cazibesi ve etkileyici zekasıyla imrendiriyor herkesi kendine...
Su götürmez gerçek ki, kitaptaki isimlere paralel olarak birtakım terimler de yer alıyor. Hiç zorlanmadım! Ama birkaç okuyucu sırf bu yüzden kitabı yarım bırakmış, büyük hata.
Son olarak Nietzsche’ye ve savunduklarına karşı yargılı yaklaşanlar da bu eserden sonra bakışlarının değişeceğine emin olsunlar. Ben kendisine hep ilgi duymuştum, teşekkürler Friedrich...
Pavese’nin “Kendimi yalnız bırakmamak için bütün gece aynanın karşısında oturdum.” sözüyle hoşgeldin dedi kitap. The Beatles da “Bu sabah aynaya baktım, kimseyi göremedim.” diyerek uğurladı beni.
Bir bakmışım kitap bitmiş. Ben oturmuşum yazar anlatmış. Bütün yolculuklar çocukluğa varmak içindir dedi, döktü eteğindeki taşları. Annesini anlattı, babasını anlattı, utançlarını anlattı, dayakları anlattı, sobayı anlattı bir de. Sonra, çocukluktan uzak durmak gerek, tehlikleli bir şey çünkü dedi. Kapattık konuyu, kapanmadı fakat. Her eldeden “gerçeği” süzdük. Hüznü, travmayı, sorguları gördük. Aynaları kuyulara tuttuk, kendimiz kendimize dönermiş gibi. Aynadakiyle hesaplaştık..
Durup sindirilmesi gereken ince ve eşsiz cümleler, Doğu aile yapısına kocaman bir büyüteç, ve bir varoluş sancısı. Ve sanrılar...
“Annemi gömdüğüm gün çok yorgundum, uykum vardı, bu yüzden de olup bitenlerin farkına varamamıştım.“ diyecek umarsızlıkta bir insan Meursault. Onu tasvir etmek için kabaca fark etmez, olabilir, evet-hayır kelimelerini kullanmak yerinde olacaktır. Hayatı dümdüz algılayan birinin dolambaçlı yollardan yaşama dair bakışını görüyoruz. Aslında kendini buna rağmen soyutlamamaya çalışan birinin sırf bu farklılıkları yüzünden toplumca yok sayıldığını ve ceza verildiğini görüyoruz. (Farklı olanların maruz kaldığı aşağılık şeyler.)
Karanlık biri, karanlık olaylar, içimize dönüp kendimizi sorgulamamız gereken noktalar... Öyle karanlık ki Meursault, kendisi hakkında net şeyler asla söyleyemem. Esrarengiz.
Farklı olduğu için toplumdan “yabancı” damgası yiyenlere...
Çoktan beri ne kadar da ertelemişim bu kitabı okumayı! Bu eğitime, bu düşüncelere, bu sohbete nasıl da geç kalmışım! Ve gerçekten sohbet etti benimle sayın Montaigne, buna inanmalısınız. Karşıma oturdu ve yüksek çıkarımlarını yaptı. Bire bir katıldığım birçok şeyi onun ağzından duymak beni keyiflendirdi.
Bilirsiniz ki kasten güzelleştirilmek istenen her şey sallantılı olur. Montaigne öyle naif ama bir o kadar da çarpıcı aktarmış ki düşüncelerini, hayran kalmamak işten değil. Daima yanımızda bulunabilecek en yerli yerinde rehberlerden. Rastgele açtığınız bir sayfayı okusanız dahi çok şey katılmış oluyor ruhunuza.
Ölüm konusuna ayırdığı alan hayli fazla, bu dikkatimden kaçmadı. Ve genel olarak anlattığı şeyi ilk olarak size tanıtıyor, sonra enfes bir örnekle (tarihi kişiliklerle, olaylarla, felsefi akımlarla vb.) size yorumlatıyor adeta çıkarımını; en sonunda yine o ustalıkla cümleyi çarpıcı biçimde noktalıyor.
Zaman zaman açıp eğitim görmeliyiz, övmeliyiz şüphesiz bu eseri.
Teşekkür ederim okuduğunuz için..
Hani bazı romanlar vardır, kahramanı size kendisini haklı çıkarma uğraşına girer ama asla sizi ikna edemez ve bir an önce sözlerini bitirip gitmesini istersiniz. Ama neler yaşadığını öğrenmek için de meraklısınızdır çok... İşte bu, onlardan biri!
Olay Ankara’da geçiyor. Sevdiği, bağımlı olduğu kadının kendisine ihanet ettiğini iddia ederek işliyor
Yoksulluk, çaresizlik, kimsesizlik.. İlk sayfadan genç adamın aç nefesi keskince geliyor insanın burnuna. Adamın hayatını derleyip toparlamak, kalan satırları baltalamak istiyorsun.
Bu öyle bir açlık ki kendi etiyle doymaya yeltendiren! Öyle bir çaresizlik ve öyle bir kimsesizlik ki adamın zengin ilhamının canına okuyan, tükürüğüyle pantolonunu ıslatıp rengini muhafaza etmeye çalıştıran! Fakat öyle bir insan ki vicdanının emirlerine uyan, gururunu hep yanı başında tutan...
Beğendim gayet.
Herkese iyi akşamlar!
