"Günün birinde yol kenarlarında toprak anamızın koyu yeşil saçlarını da göremeyeceksiniz. Bizim için değil ama çocuklar, sizin için kötü olacak. Biz kuşları ve yeşillikleri çok gördük sizin için kötü olacak. Benden hikâyesi."
Kitap bir limandı benim için. Kitaplarda yaşadım. Ve kitaptaki insanları sokaktakilerden daha çok sevdim. Kitap benim has bahçemdi. Hayat yolculuğumun sınır taşları kitaplardı.
Her türlü menfaatın üstünde bir "aşk"la bir maksada bağlanmanın ne demek olduğunu bilmiyorlardı. Maksat uğrunda ölmenin de güzel, pek güzel bir şey olabileceğini duyamıyorlardı. Bunu ömürlerince duymamaya "mahkum"dular.
Ey, insan denilen ağaç! Üzerinde yaşadığın toprağa kök sal! Ye, iç, büyü, yemiş ver! Yalnız dirin değil, ölün bile işe yarasın! Öldüğün vakit yurdunun toprağına toprak kat; yurdunun toprağı seninle çoğalsın!