Ramazan Işık
@Stpetersburglu
20.02
54R
81 okur puanı
Ağustos 2023 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Ramazan Işık tekrar paylaştı.
Yağmurdan iki damla, kulaklarında küpe;
saçlarında sarhoş ikindi esintileri;
aysız gecelerin dantelleriyle örülü kirpikler;
dudaklarında pembe kanatlı bir kelebek;
tenin sabah güneşinde buğday rengi:
gözlerinde kıvranan derin siyahi istek...
Biraz eğ başını, hafifçe gülümse, oldu.
Işık uygun, harika bir fotoğraf olacak bu;
bir de fonda şu cüzzamlı yeryüzü olmasa!
Ah, kurumuş deniz toprağındaki gümrah baca!
Ah, aç yolcuları taşıyan ekmekten tekne,
yine de seviyorum seni sakın kıpırdama.
Ramazan Işık tekrar paylaştı.
Bir zamanlar, üzerinde ışık parladıkça dibe çökmüş hazinenin ve diğer batıkların göründüğü suyun dipsiz derinliklerine bakamam artık.
Ramazan Işık tekrar paylaştı.
Üşüyordu. Fakat yine de elleri ceplerinde, sisin ve karanlığın ardından ortaya çıkacak manzarayı görmek için hiç kıpırdamadan orada öylece duruyordu.
Okur Takip Önerileri
Ramazan Işık tekrar paylaştı.
"Bazen, bütün akşam, hayallere dalana kadar oturuyorum burada, ama bu gece, her şey bu kadar siyah ve ciddiyken, en aptalca hayalin lafı bile titretmeye yetiyor beni."
Ramazan Işık tekrar paylaştı.
Şimdi ise tutsağım. Bir hücrede prangaya vurulmuş bedenim; ruhum bir tek düşünceye hapsedilmiş. Korkunç, acımasız, yürek yakan bir düşünce! Artık önümde tek bir düşünce, tek bir yargı, tek bir gerçek var: İdama mahkûm olmak!
Kurye aradı, banka kartımı adrese teslim için
Ben de işteyim tabii o sıra, neyse ki adam sokak komşummuş, iş çıkışı gel vereyim dedi
Ah hayat, keşke daha mühim konularda doğru anda doğru şans vaat etsen
Ay altında ağlayan gözlere dokunmaya hiç kimsenin, hatta sizin bile hakkınız yoktur.
Kasvetli günün yağmurlu sabahında
Her şey nasıl birbiri içinde erimiş gibi. Şu anda şu kayığı denizden ayırmak mümkün müdür? Parmakların ele bitiştiği gibi bu yumuşak sulara yapışmamış mı? İnsan nasıl olur da şu karşımızdaki ışıkların küçük bir hareketle söndürülebileceğine inanır? Bulundukları yere ebediyen mıhlanmış gibi durmuyorlar mı?.. Ve biz... Kendimizi bu geceden ayırmaya muktedir miyiz? Fakat ne garip, şimdi küreklere sarılarak sahile dönmeye ve insan kokan sokaklardan geçerek evlerimize gitmeye mecburuz. Hatta bunu hemen yapmamız lazım. Çünkü vakit geçti. Sevgili teyzelerimiz, amcalarımız var...” Burada ağlar ve haykırır gibi bir sesle devam etti: “Dostlarımız, âmirlerimiz, işlerimiz, derslerimiz var... Allah kahredesi hayatımız var!..”
Bizler, her gördüğümüz fenalığın ve rezaletin bir parçasını ruhumuzda ebediyen beraber taşımaya mahkûm insanlar, onun yanında ne kadar zavallı ve küçük şeyleriz...
Bazen soru işaretleriyle ölesiye boğuştuğum oluyor
Sonunda birimiz kaybediyor
Karanlık her şeyi birbirine uydurmuş, birbirinin içinde eritmişti.
Zannediyorum ki, tasavvuru bile baş döndüren bir süratle hiç durmadan koşup giden bu hayat ve bir avuç toprağının bile doğru dürüst esrarına varamadığımız bu karmakarışık dünya beni bir buğday tanesi, bir karınca gibi ezip geçiverecek...