Sonun Sonsuzluğu
1
Acı, bir ırmak gibi
Doluyor yüreğime
Bardaktan boşanırcasına ağlamak istiyorum
Beni artık ne çiçekler
Ne çocuklar kurtarır
Ne de o her gün
Yinelenen doğum.
Sayfa 7Kitabı okudu
Çok iyi..
Bulvar İti
ne zaman sevmek desem bir tedirgin bulvar iti gecede
biraz müzik biraz içki ve çok çok resim
kim sarmalar bu bebeği
kimler taşır bu ölüyü belirsizliğe
nerelerde kalır gözüm/nerelerden döner sesim
bu ne biçiim hayvan ki bu/beslenir acılardan
tohum atar kuşaklara kan göllerinde
bu ne biçim oyun ki bu/gizlenir gölgesine
Muhtar, bizi baş başa bırakıp gitti.
Müfettiş, kışı nasıl geçirdiğimi sordu.
Bebeleri gömerek, biraz ağlayarak, biraz gülerek,
çok düşünerek, biraz kendimizi bulmaya çalışarak,
dedim.
Sizin için çok güç olmalı bu deney, dedi.
Deney?
(Bu sözcük de nerden çıktı?)
Yok, sandığınız kadar güç olmadı, dedim.
Bakın buna memnun oldum, dedi. Çünkü
Sayfa 234 - ALFAKitabı okudu
Nereden gelip nereye gidiyoruz
Başlangıç
Doğrultup belimizi kalktığımızdan beri iki ayak üstüne,
kolumuzu uzunlaştırdığımızdan beri bir lobut boyu
ve taşı yonttuğumuzdan beri
yıkan da, yaratan da biziz,
yıkan da yaratan da biziz bu güzelim, bu yaşanası dünyada.
Arkamızda kalan yollarda ayak izlerimiz
İlkyaz (Tamamı da dursun burda)
"Ah, kimselerin vakti yok
Durup ince şeyleri anlamaya
Kalın fırçalarını kullanarak geçiyorlar
Evler çocuklar mezarlar çizerek dünyaya
Yitenler olduğu görülüyor bir türküyü açtılar mı
Bakıp kapatıyorlar
Geceye giriyor türküler ve ince şeyler
"Memelerinde biraz irin, biraz balık ve biraz gözyaşı
Bir dev oluyorsun deniz deniz deniz
sisin
I
önce kol sonra sürgü sonra anahtar açılır kapı
itilirim sırtımdan ben ebedi kiracı kesilmiş hükmüm
önce sürgü sonra kol sonra anahtar kapanır kapı
bir ömür boyu diri diri içmek için gövdemi
dolanır bacaklarıma balçık gibi ağır bir karanlık
çırpınsam küçücük pencerede çifte çapraz parmaklık
üstünde yüzüme örtülür binlerce kare
Her yanda zor almış hakkın yerini.
Bütün sorunlarda tek çözüm yolu: Ezmek.
Her yanda açlık. Roubaix, Aubin, Ricamerie, Fransa yoksulluk ve utanç içinde, bitik.
Aklı başında bir iki işçi isterse iyi bir hayat,
bir namlu çıkar karanlıktan, der diyeceğini.
Yoksulluk baş kaldırmaya görsün,
ökçeler çiğner geçer.
Can çekişir Afrika, solur
Sayfa 29 - Victor Hugo, YoksullukKitabı okudu
Du Bakali N'olecak
Boğaziçi'nin Karadeniz'e yakın Anadolu yakasında, deniz kıyısı üstünde bir çayevi... O çayevinin hemen bütün müşterileri, hep o semtin insanları olduklarından ve oraya sık sık geldiklerinden birbirlerini tanırlar. Çoğu da emeklidir. Emekli olunca konuşmaları doğal olarak çoğunlukla geçim sıkıntısı, pahalılık, sürekli zamlar ve benzeri konular
Ankara tozlu, bakımsız, yarısı yanmış, yokluk içinde bir Anadolu kasabası..” diye yazıyordu, “Otel yerine hayvanlarla insanların altlı üstlü yattığı hanlar var. Aşçı dükkânlarına sinekten girilmiyor. Sıtma kasıp kavuruyor. Berber yok, terzi yok, pastane yok, gazino yok, belki inanmayacaksınız, burda deniz bile yok, balık yok, martı yok. Ama dünyaya meydan okumuş ve hakkını söke söke almış, gururlu, ümitli, yılmaz, yenilmez insanlar var.
Sayfa 167Kitabı okudu
Sonun Sonsuzluğu
i.
acı, bir ırmak gibi
doluyor yüreğime
bardaktan boşanırcasına ağlamak istiyorum
beni artık ne çiçekler
ne çocuklar kurtarır
ne de o her gün
Sayfa 287 - KırmızıKedi YayıneviKitabı okudu
