Cemâlin karşımdan gitmez her zaman
Düşünüp derdimi edeyim beyan
Gönüller eğleyen bir kaşı keman
Kaşları kemanım, amanın tez gel
KARAC OĞLAN der ki, perişan halim
Nice bir çekeyim bu aşkın yayın
Gaynı insafa gel, lebleri balım
Şu benim derdime dermanım, tez gel
"Gençliğime iki koçu bedel biçtiler
Üçüncüyü benim için kurban ettiler
Amanın beni başlık için yaktılar
Sürme gözlü koç mu ben miyim kurban"
Sayfa 93 - Everest Yayınları, 17. BasımKitabı okudu
Amanın bu ne biçim tecelli
Dostlar neden bu ikilik
Neden neden neden
İnsan dertli oluyor dertli
"Vay!" diye haykırdı yaşlı adam. "Amanın! Belki de sen gerçekten küçük bi' kızsın ve damarlarında ekşi süt yerine çocuk kanı dolaşıyor..."
Sayfa 71Kitabı okudu
BUZ GİBİ
Aşk iyidir bak
Duyumunu artırır insanın
Hele don gömlek sabahları
Tıraş olacağını duyarsın
Yeni gömleğini giyeceğin gelir
Bir yeni biçim eklersin insan olacağa Masaya, merdivene, aynalı dalaba Derken ardından şıpınişi bir kahvaltı Amanın dersin bu ne delice gidiş Paldır küldür açar mıydı fıstık ağacı İspinoz düşünür müydü?
Deli olan kaşınır mıydı?
Keşke tükürmeselermiş:)
Kalabalık, Memedin üstünden, ona tükürerek geçiyor. Amanın ne kadar da tükürükleri çok! Hiç de acımıyorlar. Memed tükürük altında kalıyor, ak köpükler. Hürü Ana tepeden tırnağa öfkeye kesmiş bağırıyor, “Bunlar kasabalı," diyor. “Köylü milleti her bir şeyi yapar da insana hiç böyle tükürür mü,
güne aydınlıkla başlayamayan âmânın manzara bilgisiyle
yolun tamamında hançerledim yaratılış hatırımı
baharı beklerken yanılmış bir ağacın rüzgârıyım
sesimi dağların gövdesine yankı diye bıraktım
Biz diyoruz ki, bu halk soyulmasın... Halkı soyanları artık aradan çıkaralım. Yirminci yüzyıl milletlerin soyulmaktan kurtuldukları, kendi benliklerini buldukları yüz yıldır. Bizim toprağımızın kendine has bir kültürü var, amanın buna hiç önem verilmiyor, önem verilsin, diyoruz.
Başka çaremiz yok, diyoruz. Amanın millet, toprağımız yok oluyor, ağalar, beyler, gericiler, toptan, toprağımızı, ormanlarımızı yok etmek için yarışa çıkmışlar, ne duruyoruz, diyoruz ... Onlar karşımıza geçmişler bre vatan hainleri, bre zındıklar... Bre! Bre!.. Azıcık vicdanı olan, elini vicdanına koyup söylesin, kim vatan haini, kim değil!..
Bir tarihte de bir kadın hastanın karın filmiyle bir akıl hastasının beyin filmi karışmış. Bu yüzden zavallı erkek deliyi, rahminde ur var diye rahim ameliyatına almışlardı. Adam deli olduğundan “Yahu, ben kadın değilim ki rahmim olsun...” da diyemiyor.”
Hepimiz de meraklandığımızdan,
“Sonra ne oldu, ameliyat oldu mu?” diye sorduk.
Anlattı:
“Ameliyathaneye götürüp deliyi narkozla bayıltmışlar. Tekerlekli ameliyat masasını sürmüşler o ışığın altına. Ameliyat masasındaki delinin her yanı beyaz bezle örtülü. Profesör hekim, asistanlar, hemşireler filan, ellerinde eldiven, beyaz gömlekler sırtlarında, suratları örtülü, bir gözleri görünüyor fıldır fıldır... Profesör olan operatör hekim, başhemşireye “Aç kızım...” diyor, üstündeki örtü açılacak da hekim hastanın apışını yarıp rahmindeki uru alacak... öteki hemşire de, içinde neşterler, makaslar, türlü ameliyat aygıtları olan tepsi elinde... Başhemşire, delinin çıplak gövdesini örten beyaz bezi açmış ki... Amanın... Karşısında koskocaman bir mazallah dikilmiş... Başhemşire “Aaaa...” diye haykırınca şaşkınlıktan... Şaşılmaz mı canım, o zamana dek hiçbir kadında öyle bir şey görmemiş... Sonradan röntgen filmlerinin karıştığı anlaşılmış da deli kurtulmuş. Erkek delinin rahim ameliyatı olamayacağının alameti ortada... Ya rahminde ur olan kadına beyin ameliyatı yapılsaydı!..”
Nesin yayınlarıKitabı okudu
“amanın eyle mürüvvet
gördüğüne tapma gönül
yüzüne bakmayanın sen
tozuna da bakma gönül
bir kardaşa meyil verip
tuz ile ekmeğin yiyip
azıcık noksanın görüp
tez başına kakma gönül
arap ata binip coşma
karlı buzlu dağlar aşma
her gördüğüne sır açma
doluları dökme gönül
pir sultan'ım gündür ava
çektiğim emekler hava
nasihatım olsun sana
sen hatıralar yıkma gönül”
