Boşluktayım...
Henüz 10 yaşında iken babasını kaybetti… Üç kardeşi ile birlikte yetim kaldı. Annesi, gözleri görmeyen bir ama idi… Babasından geriye kalan sadece yoksulluk, yalnızlık ve yetimlikti… Çocuk yaşta hayatın tüm acılarıyla yüzleşen acı yüklü bir yürekti… Kız çocuğu olmanın zorlukları da ayrıca kendisini daraltıyordu… Fakat ne yaparsın,
Anneme Mektup
Ben bu gurbet ile düştüm düşeli,
Her gün biraz daha süzülmekteyim.
Her gece, içinde mermer döşeli,
Bir soğuk yatakta büzülmekteyim.
Böylece bir lâhza kaldığım zaman,
Geceyi koynuma aldığım zaman,
..................
.
Her vakit anneme sığınabilirdim.
.
Lütfen çocuklarımıza vakit ayıralım..
"
Sevgili Babama, 🙂🧸🎈
Sevgili babacığım. Bugün senin doğum günün
Anneme "Bugün bana fazla para ver, babama hediye alacağım." dedim. O da bana "Mutlaka para verip hediye alman gerekmiyor, ona içinden geldiği gibi duygularını yaz, daha iyi olur. " dedi. Gerçi kendisi olsa mutlaka hediye isterdi ama neyse. Ben de bu yıl sana
Ben okurken ağladım.
“Kendi
doğurduğumdan özür mü dileyeceğim?”
Adım Nermin.
Şuan 40 yaşındayım.
Maalesef “kendi doğurduğumdan özür mü dileyeceğim?” diyen bir ailenin çocuğu olarak büyüdüm.
Tahmini 7-8 yaşlarındaydım. Annem ile bir akraba ziyaretine gittik.
Ev sahibinin ben yaşlarında bir oğlu vardı.Odada birlikte oynamaya başladık.
Ahmet’in sonra canı sıkıldı.
'"Terbiyesiz" deyip anneme, babam kapıdan çıkalı 16 sene olmuş. Askere gitmek için bir kaç günüm vardı, Döndüğüm gün de dugun yapıp evlenecektim. Nisanlimlarda misafirlikteydik o gün. Affetmiş miydim babamı onu da bilmiyorum. Hala sol yanımda bir sancı ve bir utanç olduğunu düşünüyorum kendi adıma.
Şimdi elimdeki yazıyı okudukça daha derinlere inip empati yapmaya, gidisine geçerli bir mazeret bulmaya calisiyorum. Az önce kargodan gelen bir zarfin içinden büyük boy bir sayfa mektup vardı elimde. Zarfin içinde de bir resmi babamın. Bir türlü çıkarıp bakmaya cesaret edemiyordum. Belki asıl korktuğum onun cökmüş halini görmekti. Çünkü elimdeki Son derece düzgün ve okunaklı yazılmış a4 kağıdı babamın ölümcül hasta olduğunu, bir kaç aylık ömrü kaldığını söylüyordu. Mektubu babamın yazmadigindan emindim, o yazmış olsaydı kargacık burgacık olur, asla okuyamazdim.
Ben 40 yaşımda olduğuma göre şimdi 64 yaşında olmalıydı. Bir kaç dakikalığına çocukluk yıllarım geldi aklıma. Babamın iş dönüşünü bekleyisimiz, sokağın başında görünür görünmezde kardeşlerimle yola siralanisimiz geçti gözümden. Tabi en büyük çocuk olarak ilk ben varirdim yanına. Her gün tekrar eden bir olay olsa da o yaşta bir çocuk için her gün yaşadığı tarifsiz bir mutluluktu."
Yukarıda bir kitabın giriş sayfası vardır. Sizce bu sayfa hangi yazarımıza aittir?
a- Kemalettin Tuğcu
b- Yusuf Atılgan
c- Fakir Baykurt
d- Ayşe Kulin
e- Ferit Edgü
f- Hiçbiri
Not cevabımız pazartesi aksamidir.
Anneler hep ordadır...
Her zaman anneme sığınabilirdim.
Sayfa 26 - İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Umutsuzluğa Mektup
Son umudum sende anlıyor musun ?
Uzun yıllardır görüşmüyoruz ama kalbimin en derinliklerinde hep sen vardın Füsun. Belki geç gelen bir itiraf ama bunca yılımı sana daha fazla zarar vermemek için böylesine suskun, böylesine perişan geçirdim. Senden hiç bir şey istemedim ya da isteyemedim bugüne kadar, başka çarem kalmadı beni anlayabilir misin ?
Kadın sünnetinin dinle bir ilgisi yoktur.
Bu durum değişmelidir . Ve değişim bizim ellerimizdedir.
Afrika’nın Liderleri, çocuklarınız ağlarken siz neredesiniz?
Afrika’nın liderleri , çocuklarınız açlıktan kıvranırken siz neredesiniz?
Afrika’nın liderleri , çocuklarınız ölürken siz neredesiniz?
Sayfa 152 - Bilge Kültür SanatKitabı okudu
Afrika’nın destekçilere ihtiyacı var ama bizim adımıza konuşacak birilerine ihtiyacımız yok. Bizim için neyin daha iyi olacağına pop yıldızları ve politikacılar karar vermemeli!
Sayfa 36 - Bilge Kültür SanatKitabı okudu
Okul bahçesi
Yağmurlu bir Kasım günü,
Cebimde ıslanmış bir mektup,
Zar zor toparlamışım kendimi,
Sol yanım alev alev,
Seni bekliyorum okul bahçesinde,
İçimde deli bir cesaretle,
Hayatım boyunca unutamayacağım
O ses yankılanıyor uzaklardan ve gittikçe yaklaşıyor,
Merdivenlerde bir koşuşturmaca,
Acı siren sesleriyle bir ambulans geliyor okulun
Herkesin bolluk içinde yaşayabileceği bir ülkede yaşıyorsunuz. Bu hedefe varmanın ilk adımı da barış. Barış yürekte başlar. Anlamsız savaşınızı bir kenara bırakın, silahlarınızı ve nefretinizi de-işte o zaman gelecek ellerinizdedir!
Sayfa 71 - Bilge Kültür SanatKitabı okudu
Afrika’daki kadınlar insanlık dışı koşullarda yaşıyorlar. Dünya Bankası’na göre Afrika’daki yiyeceğin yüzde sekseni kadınlar tarafından üretiliyor ve işin yüzde doksanından fazlasını kadınlar yapıyor. Ama yine de ikinci sınıf insan muamelesi görüyorlar. Pek çok Afrika ülkesinde kadınların toprak satın almasına izin verilmez. Tüm malların yalnızca yüzde beşine sahip olabilirler. Ama toplumu ayakta tutan onlardır; yiyecekle, çocuklarla ilgilenir, sosyal dengeyi korumaya çalışırlar. Bizim toplumumuz ise onlara en temel haklarını fazla görür.
Sayfa 52 - Bilge Kültür SanatKitabı okudu