deniz soluk alıyor
bir insan sanki
-veriyor-
soluk tenine çocuğun
acı mavisini
GELMESEM
Gelmesem kırılır mı dalları selvilerin
Gelmesem hangi deniz senin kalbinden derin
Yıkılır mı ansızın orda bir can tanesi
Bir duy, yalnızlığımı inleten kimin sesi
Hani bir bak diyorum o şehrin yollarına
Belki bir gölge olup düşerim kollarına
Sen ey beni bekleyen sonsuz acı ve umut
Gelmesem de, göklere bakmadan beni unut
Biz hepimiz uzun uzun sıkılırız
Arkadaşlarımız da sıkılırlar ki bize gelirler
Boşlukta asılı bir Tanrı zamanı
Otururuz bütün hareketlerin dışında
Aynı sözleri her gün ilk kez söyleriz Yalnızlığımızdan kopmuş bir taştır çocuklarımız Yaşına gelmeden katılırlar bize
Pencerelerden yine kendimizi görürüz
Öyle uzak ki dünya avuçlarımıza İkinci bir cezadır duamız kalbimize
Hoyrat ve sıkılgan gideriz kadınlara Kadınlardan geliriz bir eksiklik cümlesi Gölgemiz kendimizden daha konuşkandır
Hiçbir güzellik kışkırtamaz aklımızı
Yoktur ki acı olsun başkalarının yıkımı
Dışımızdadır ağaçların kanadı suların elleri Toprakla deniz arasındaki fark
Birisinde susuz boğuluruz
Öteki nem bile değildir sözümüze
Her kapımız bir mezar taşı
Biz hepimiz uzun uzun ölürüz...
Sayfa 70
Beni görünce,”Demek geldin," dedi yalnızca.
Elimden tuttu.Endişeliydi hâlâ.
"Gelmemeliydin.Acı çekeceksin.Ölmüşüm gibi olacak,ama ölmeyeceğim..."
Bir şey söylemedim.
"Anlamalısın.Çok uzak. Bu gövdeyi oraya taşıyamam.Çok ağır."
Bir şey söylemedim.
"Atılmış,eski bir deniz kabuğu gibi olacak.Bunda üzülecek bir şey yok..."
Bir şey söylemedim.
Binlerce geyik ya da binlerce kuşun beraberliği
Aşk, o benim en güzel hayvanımdır
En yeşil ormanların en yeşil mantığında
Duyulmaz, öpülmez balığında deniz altlarının
Ya da bir akşamüstü lokantası gibi
Çöküp de köylülerin yorgun argın
Aşk
Çok belli bir dudakta iki kişi olmanın.
Çok gördüm bir kadındır atlanıp gözlerinden Göz, o benim en
YÜRÜYELİM SENİNLE İSTANBUL’DA
Kırmızıyı sevdiğini bilseydim
Hayallerim kıpkırmızı olurdu
İstanbul hâlâ güneşin ardında
Ufuklarında birkaç kere leke
birkaç kan pıhtısı dudaklarında
İstanbul hâlâ sevimli mi sevimli
Alev üstüne alev, duruyoruz şaşırarak;
Hayatın meşalelerini yakmaktı niyetimiz,
Sarıyor bizi ateşten bir deniz, hem de ne ateş!
Aşk mı, nefret mi, etrafımızı kor gibi saran,
Acı ve sevinç arasında dehşetle gidip gelen,
Öyle ki, gizlemek için kendimizi gençliğimizin örtüsü altında,
Bakışlarımızı yöneltiyoruz yeniden toprağa.
Sayfa 203 - İthaki YayıneviKitabı okuyor
+1
"Artık acı duyuyorsun, balık" dedi. "Tanrı biliyor ya, ben de."
Sayfa 40 - Bilgi YayıneviKitabı okudu
Sesi o kadar gür bir o kadar rahatlatıcı en çok da acı doluydu. Yüreğindeki tüm kederi bize döküyordu sanki. Deniz gibi sahiplenmek borcumuzdu....
2224 Ey mânâ Güneşi, sen de canfeşanlık edip şu köhne âleme bir yenilik göster.
2225 İnsanın vücûduna can da, revan da gayb âleminden akar su gibi gelir.
2226 Her vakit gayb âleminden insan bedenine yeni yeni hayat ve füyûzât vârid olur. Ten cihanından da dışarıya çık emri verilir.
2227 Resûl-i Ekrem Sallallâhü Aleyhi Vesellem buyurdu ki:
Sayfa 220
