“Güneşten ağır ağır gölgeye çekilir gibi, pek de anlamadan akşam olur gibi, neşeli bir yüzden kederlere geçti Aziz Bey. Kederli mazisi oldu.Burnu havada, başı dikti hep. Başka türlü yaşamayı beceremediyse de, o gece, Haliç'in kirli sularına bakaerken anladı ki hep öyle, burnu dik yaşadığını sanmış. Oysa şiddetle yanılmış. Ve yine anladı ki hayatı tümüyle bir yanılgıymış.”
Bir insan anne-babası tarafından eksik ve yanlış sevgi ile sevilerse içinde anlamdıramadığı bir boşluk hissi ile savrulur durur. Bir de üzerine canından bile çok sevdiğim dediği kişi tarafından da beklediği sevgi ve ilgiyi alamayınca o boşluk hissinde kendisinin dahi ulaşamayacağı bir derinlikte kaybolur, kök salamaz hem kendini ziyan eder hem bir başkasını.
Aziz Bey Hadisesi'nde tamda kendinin dahi ne istediğini bilmeyen inişleri çıkışları ile savrulan ve sarsılan hayatın hüzünlü hikâyesini okuyorsunuz. Okurken benimde hislerim Aziz Bey'e karşı inişli çıkışlı ufak sinir ve hüzün hali ile gelgitler yaşadım 
Aziz Bey Hadisesi 
Ayfer Tunç
Kara Kitap
Hayatım boyunca okuduğum en ağır kitap bu oldu;bazen günlerce okuyup kapağı kapattığımda “burada ne anlatılmış” sorusunu kendime sorarak koca bir boşluk ile karşılaşıp defalarca başa dönerek okuyabildiğim bir kitaptı fakat insanın kendini arayışı,modernizim,kültür dinamikleri ,insan olmak ve belki biraz tasavvuf .. kitabı bitirdiğimde bambaşka yeni pencerelerim oldu,önünde saygıyla eğiliyorum. 
Kara Kitap
