"Duymadın mı hiç; aşk celladından ne çıkar madem ki yar vardır. Yoktan da vardan da ötede bir var vardır..."
Sayfa 51 - İz YayıncılıkKitabı okudu
“Bazan anlamın usul usul çekildiğini üzülerek
ayırt edersiniz.
Durup dururken bu tümce. Bir yerde mi okumuştum, kendim mi uydurdum? Belki de biri söylemiştir. Kim?
Hem sonra hangi anlam?
Bir aşkın anlamı diyor iç ses. Aşkın anlamı... Çok beylik. Beylik de, etkisi yadsınamaz. Bir an dalıyorum. Aşk var mı? Aşkı her defasında yeni baştan tanımlamak zorunda kaldığımıza göre, bence aşk yok.
Epeydir böyle düşünüyorum.”
“Anlam benden el ayak çekmiş.”
Yanaklarım şiş mi, gözümde çapaklar var mı, saçım darmadağın olmuş mu demeden sevgilinin yüzündeki gülümsemeyi yakalamak, insanın artık rotasını bulduğunun kanıtı de ğil midir? ..
Sevmek mi, aşk mı? Lakin sen aşk var mıdır zannediyorsun
Mesela ben, babamın saçında beyaz telleri gördüğüm için ağladığım geceleri hatırlıyorum. Demek ki beyaz bir saç teli dahi ölümü hatırlatabiliyordu bana. Ve yetiyordu. Şimdi mi? Şimdi onlarca beyaz tel var babamın saçında ve onca ölüm var yanı başımda ve ölüm bile ölümü hatırlatmıyor. İşte alışmak dediğim ve belki de tahammül edemediğim şey bu! Alışmak insanı kendine mahcup ettiriyor. Unutturuyor. Ve farkına bile varmıyorsun.
