Trenin hareket saati gelmişti. Bir memur vagon kapısını örtüyordu. Maria Puder merdiven basamağına atladı, sonra bana eğilerek, yavaş bir sesle, fakat tane tane: “Şimdi ben gidiyorum. Fakat ne zaman çağırırsan gelirim… ” dedi.Evvela ne demek istediğini anlamadım. O da bir an durdu ve ilave etti:
“Nereye çağırırsan gelirim!”
Derin ve kirletilmemiş bir aşkın ulaşabileceği en üst nokta Maria ve Raif'in aşkıdır.Fakat kitap bittiğinde,yani hissedilen en derin ve acı verici duyguların kaleme alındığı bu birkaç sayfa bittiğinde,herkesin zihninde"Neden Raif?"sorusu yankılanır ve asla cevaplanamaz.Belki de yazar gerçek bir hikâyeyi anlatmıştır,bu yüzden diger kitaplarda olduğu gibi alışılmış bir sonla bitmemiştir,kim bilir..
Bu kitabı bir şaheser haline getiren bir diğer nokta ise,K.Tarhan'ın şu cümlesiyle açıklanabilir."Kadınların "hüzünlü prenses" olmayı bırakıp "bilge kadın" olmaya ihtiyaçları vardır. Okumak, düşünmek, fikirleriyle var olmak, günümüzün kadınlarının temel görevi olmalıdır."Tam da buradaki ifadesiyle Maria; bilge ve kendini yetiştirmiş bir kadındır.Bu yüzden hayatım boyunca örnek alacağım yaşayan bir roman karakteridir Maria Puder..
