Günaydın 1K
Tabiri Caizim
Bütün tabirlere caizim
Beni teşbihlerin tamamı hatasız
En malum şekliyle ilanım
Uzun lafın kısası,çok yoruldum Allah'ım
Bazen düşünüyorum da,çok düşünüyorum
Aynı yerden kaç kez kırılır ki bir insan
Evet, ben de tahammül yok ama biliyorum
Artık tahammülde de ben yokum
Acaba diyorum Allah'ım, bıkmak da benden bıkmış
“Bu Dünyada Ahde Vefa Kalmamış!” Dedirtmem
Hz. Ömer Ömer Radiyallahü Anh’ın hilafeti döneminde, gerçekleşen gerçek ve muhteşem bir hikâye…
Hz. Ömer Radiyallahü Anh, Ashab-ı Kiram ile beraber bir mecliste oturuyorlarken, karşıdan üç kişinin gelmekte olduğunu gördüler. Bu gelen kimseler, bir delikanlıyı yakalayıp ellerinden sıkıca tutmuşlar ve belli ki halifenin huzuruna çıkarmak üzere
Ve ben,
Hâlâ gülüşün için,
Her şeyden vazgeçebileceğimi,
Farkettiğimden beri aynı ben değilim.
Barnabas İncili’nin akibeti nereye varacak?
Barnabas İncili’nin akibeti nereye varacak?
1983 Kışında, Şırnak'ın Uludere kazasına bağlı "Kela Memo" mevkiinde av köpekleriyle avlanmaya çıkan Timurhan Ağa ve adamları bir ara köpeklerini kaybederler. Köpeklerinin yeraltı gibi bir yerden seslerini işitirler. Mağara gibi bir yerden girdiklerinde aşağıya doğru yol olduğunu
Sadece unutmak istiyorum, her şeyi unutmak. Unutacağım da. Ben hiçbir zaman aynı yerde kalamadım.
Öğlene Kadar Uyuyacağım
Ben hiç aynı kişi olmadım ki, akan bir ırmak gibi şekil alan berrak ve soğuk...
henüz yaşlanmadım ben, baya bi eskidim
kalbim aynı kanlı resim, ölü bir mevsim.
Benimle aynı yaşlarda bi influencer kız araba almış. Ben de köyde lazım oluyor diye el arabası aldım işte onun da fiyatına epey şaşırarak🤪
Yoruldum. 21 yaşında yaşamaktan yoruldum. Bazen umut dolu, bazen her şeyden vazgeçmiş bir haldeyim. Bi an çok zor bir hayat yaşıyormuşum gibi hissediyorum, bir yandan da çok rahat bir hayatım varmış gibi. Bazen zihnimde bir sürü düşünce tepişirken, bazende hiç bir şey düşünmüyormuş ve bir boşluğun içindeymişim gibi hissediyorum. Bazen çok anlamlıyken bazı şeyler, bi anda çok saçma geliyor. Çoğu zaman kaçmak istiyorum kalabalıktan. Katlanamıyorum seslere, gürültüye, etrafımdakilerin anlamsız telaşlarına. Yaşamak ne demek? Ben hissetmiyorum yaşayıp yaşamadığımı. Hevesim yok hiç bir şeye. Sanki asırlarca bir yaşam telaşında kalmışımda artık mecalim yok yaşamaya. Hayatta hiç bir zaman hiç bir şeye sahip olmamışım gibi. Ve aynı zamanda sahip olduğum her şeyi kaybetmişim gibi. Hiç bir şeyin anlamı yokmuş gibi. Nedenini, sebebini anlamlandıramadığım bir kırgınlık var üzerimde, bir incinmişlik. Nasıl geçecek bilmiyorum. İstediği bir şey alınmamış, bu yüzden ağlamış, ağlayınca da azarlanıp susturulmuş küçük bir çocuk gibiyim sanki. Dolu gözlerle izliyorum hayatı. ... 🥀
Bugün 
Ölmeye Yatmak’ı bitirdim. En son şubatta 
Katalin Sokağı’na on yıldız vermişim. Koca bir mart ayını on yıldız verebileceğim bir kitaba rastlamadan geçirmişim. Tam nisanı da böyle bitiriyordum ki 
Adalet Ağaoğlu imdadıma yetişti. Kadınlar ellerinin değdiği yeri nasıl da güzelleştiriyorlar dedim içimden. Her şey de olduğu gibi edebiyatı da bir çiçek bahçesine çeviriyorlar. 
Ayfer Tunç’un 
Kapak Kızı’ı okurken de düşündüm aynı şeyi. Sonra 
Füruzan’ ımız, Fatma Aliye Hanım. Hepsi bir saygı duruşunu hak ediyor. Sadece Türk Edebiyatı ile de sınırlı değil elbette. 
Annie Ernaux, 
Marguerite Duras, 
Agota Kristof, 
Magda Szabo, 
Toni Morrison, 
Jamaica Kincaid, 
Tove Ditlevsen, 
Elena Ferrante…oturdum düşündüm, ne çok kadının ruhuna konuk olmuşum meğer. İyi ki varsın edebiyat dedim.
Fakat kendi topraklarının kadın yazarlarını okumak çok daha başka. Anlattıkları çoğu şey senin de kaderin çünkü, gözyaşları senin gö yaşın, kederleri senin kederin. Sen de mi yaşadın bunu diyorsun, bunu ben yaşadım bunu annem yaşadı, şunu da komşu kızı, ilkokul arkadaşım… sonra şaşırmıyorsun bu kader ortaklığına. Ne de olsa biz aynı toprakların gülleri, laleleri değil miyiz? Aynı havayı soluyup, aynı sulardan beslenmedik mi? İyi ki var kadın romancılarımız, yoksa kim anlatırdı yazmamış olan onca kadını?
Bir iş daha edindim kendime. Türk kadın romancıların eserlerini keşfe çıkmak. Lakin önce birazcık 
Thomas Mann sularında yüzüp Alman edebiyatınının atmosferine dalmam lazım.
Birgün bir kurguya tav olursun ve dersin ki "evet ben hayatın anlamını buldum." sonra hayat sana bunun biten bir şey olduğunu hatırlatır. Tıpkı içip bitirdiğin bir bardak su gibi. Bir çiçeğe çok güzel olduğunu 50 kez ifade edebilirsin. Ama 51. seferde o güzellik sadece otomatik bir alışkanlık halini alır. Ezberden bir kabule dönüşür. Dogmalar gibi aynı...
gerçeklik, algılayabildiğimiz kadar mı? daha derine inmeye yeltenmek, var olmayı anlamanın ilk adımları mı?
simülasyonda olduğumuzu hissettiğimiz zamanlarda bizi o düşünceden çıkaran zihin aynı zamanda bizi o düşünceye iten zihin değil mi?
düşünüyoruz, öyleyse var mıyız? varız, o yüzden mi düşünüyoruz?
aman ben ne bileyim işte.
Edebifikir
@edebi_fikir
·28 Nisan 17:59
Muhalif Olmak
Dosyamızın üçüncü yazısını Adem Suvağcı yazdı: "Simülasyonun Gerçekliği Yutması ve Matrix’in Muhalif Çığlığı"
edebifikir.com/dosyalar/simula...
Ben deliyim…
Yorgun ve yalnızım kaldırımlara misafirim…
Gecenin gözleri üzerimde.
Denizin ortasında küçük bir
adayım, yüzme bilmem…
Emrederim adım gibi,
Emir benim!