"Ben neredeyim, kimim, unutmam an meselesiydi. Kelimelerle tarif edemezdim, kalbim yerinden fırlayıp onun kalbini yakalayacaktı neredeyse.
Sevmek ne garip şey..
Alıp yüreğime bassam ya da öpsem doyar mıyım?
Eğer seni bana getiren kaderse kaderi de çok sevdim."
Ben buralara kadar keyfimden mi geldim? Beni nasıl yalnız bırakacaksınız? Kızımdan ve senden ben bunu mu beklerdim? Beni Şahinde' nin eline bırakıp nası gidersiniz? Bu son günlerimde sizden başka kimim var? Keyfin isterse Yusuf, siz dönmezseniz ben de kalırım, sen kazanacağın para ile hem karını hem beni beslersin.
Sabah ezanları okunmaya başladığında yatağından kalkıp elini yüzünü yıkadı. Aynada makasla bıyığını sünneti şerifeye uygun olarak düzeltirken uykunun bir uyanış ve düşlerin de gerçeğin ta kendisi olduğu fikri kafasını meşgul etmeye başlamıştı. Az önce uyanıp gözlerini gerçek dünyaya açarak yatağında gerinmeye başladığında belki de bir uykuya dalmıştı. Eğer bu doğruysa, şimdi gördüğü her şey bir düştü. Gördükleri ister gerçek ister düş olsun, bundan gerçeği ya da düşü gören bir özenin varlığı çıkıyordu. Şu durumda bütün bunları gören bir kişi olarak o, vardı. "Rendekar'ın dediği gibi ben varım" diyordu, "Peki ama ben kimim? ayna bana İhsan Efendi olduğumu söylüyor, rüyamdaki ayna ise Bünyamin olduğumu söylüyor. Ben kimim? Bütün bunları gören özne aslında kim?"
Sayfa 1Kitabı okudu
Yatağımın yanı başında okunmayı bekleyen birikmiş kitaplara, kaypak bir utançla bakıyorum sonra. Dışarıda esen rüzgarın sesinde hayatımın asıl sorusunu arıyorum. Kimim ben ? Niye buradayım ? Gerçekte aradığım ne ? Aradığım mükemmel bir yitiriş mi ? Ne yapsam mükemmel yitirişimin karşısına bir şey koyamıyorum. Korktuğum her şey bana sahte ve anlamsız geliyor ...
Sayfa 139
Kendine sorarsın "ben kimim" diye. Derinden gelen cevap aynı olacaktır. "Hiç kimse" Hiç kimse isen eğer, gerçekten tanımaya başlarsın kendini
"Eğer ben sahip olduklarım isem ve sahip olduklarımı kaybettiysem, kimim ben?"
¨kimim ben? hayatını Türk irfanına adayan münzevi ve mütecessis bir fikir işçisi¨ cemil meriç
Sayfa 9 - jurnalKitabı yarım bıraktı
''Düş görüyorum" dedi. "Düş gördüğümden şüphe edemem. Düş görüyorum, öyleyse ben varım. Varım ama ben kimim?''
Sayfa 45
Bilmiyorum nerdeyim, ne haldeyim, ben kimim
Ayrılırken kimliğim, adresim sende kalmış.
Tebessümü yüzüme çok görüyor matemim
Güldüğümü gösteren tek resim sende kalmış.
Akların kaybolduğu, rengin ahenk bulduğu
Toprağın kadehine ab-ı hayat dolduğu
Bir gül için, bülbülün saçlarını yolduğu
Aşkın harman olduğu o mevsim, sende kalmış.
Nerede o
Ama bu telaş neden ? Görüntüler, arkalarındaki gerçeği görmemizi engellemekten başka ne işe yarar? Ben kendimden o kadar da emin olmadığım halde neden hepiniz benim için uğraşıyorsunuz? Ben kimim, ne istiyorum, illa ki istemek zorunda mıyım birini, bir şeyi... illa ki olmak zorunda mıyım... birisi, birşey ? Belki aşk sevgiliyi kazanma değil, kendini ona kaybettirme gerektirir. Kendini kaybettiğinde ve ego kuleni yıktığında karşılığında sevilmişsin sevilmemişsin ne fark eder?
Yorgunum be çocuk…
Yoruldum artık zamansız düşmelerden,
Ben kimim diye sorup durmaktan kendime, yoruldum…
Eskiden ne de güzeldi her şey hatırlar mısın?
En büyük hayalimiz, vitesli bir bisiklete sahip olmaktı.
Ninemizin elimize tutuşturduğu salçalı ekmeğin keyfini sürerdik…
Hatırlar mısın kırmızı sandalyemizi?
Her gün üzerine koşarak oturur,
Ayaklarımızın yere ne kadar yaklaştığını hesaplardık,
Bazen hile de yapmadık değil hani…
Büyümenin büyük bir şey olduğunu sanırdık.
Yanıldık çocuk, çok yanıldık…
Biz büyüdükçe bizimle büyüyenleri fark edemedik,
Acılar büyüdü, dertler büyüdü…
İçimizde açılan yaralar büyüdü,
Göz yaşlarımız büyüdü,
Pişmanlıklarımız ve keşkelerimiz büyüdü…
Yüreğimiz bizimle büyüyenlere hep küçük geldi… /V. Şentürk