Zahmetine yazık :))
Seneler önce yaşadığım bir olay ile ilgili olarak
Deli Kadın Hikayeleri kitap incelemesinde yazdıklarım hakkında suç duyurusunda bulunan zavallı arkadaşım ;
Kim olduğunu, amacının ne olduğunu, C. Savcılığına şikayet ettikten sonra eline ne geçeceğini bilmiyorum.
Bahsedilen ve senin şikayette bulunduğun olay ile ilgili ben o tarihte zaten idari ve adli soruşturma geçirdim. İncelememde bu soruşturmadan da bahsettim.
Tanık olduğun, duyduğun, okuduğun herhangi bir olay hakkında müracaatta bulunmadan istersen önce bir araştır bakalım aslı nedir ne değildir?
Şu an kimlik bilgilerini öğrenemedim, hazırlık aşamasında olduğu için ama nasılsa takipsizlik kararı verildiğinde tanışacağız seninle..
Unutmadan şikayet etmek gibi bir takıntın varsa kişileri ve olayları sana yardımcı olabilirim zira sitede farkında olarak ya da olmayarak yaptıkları paylaşım yoluyla şikayet edilmesi gereken onlarca okur var.
Bir gün, hayatındaki engelleri aşamamaktan yakınan bir adam dostlarının da tavsiyesi üzerine kulübesinde yalnız başına yaşayan bir bilgenin yanına gelir ve “Efendim ben, önüme çıkan engellerin hiçbirini aşamıyorum. Ne yapmam gerekiyor?” diye sorar.
Bunun üzerine bilge, adamı da yanına alarak pencerenin önüne kadar gelir. Camda kanatlarını açmış ve dışarı çıkmak için çırpınan bir kelebek vardır. Kelebek yorulmaksızın dışarıya çıkmaya çalışmakta, devamlı olarak cama çarparak yere düşmektedir. Bilge yavaşça, kelebeğin çıkışını kolaylaştırmak için camı açar. Ama bu da işe yaramaz. Kelebek çırpındıkça çırpınıyor ve her defasında cama çarpmaya devam ediyordur.
Bunun üzerine bilge, yanındaki adama döner ve şunları söyler:
“Kelebek dışarı çıkması için gerekli olan tek yolun, şeffaf oldukları için dışarıyı gösteren, ama gerçekte kapalı olan camlar olduğunu sanıyor. Oysa birazcık geri çekilip şöyle genel bir bakış açısıyla baksa, onun dışarı çıkması için kocaman bir açık pencerenin olduğunu görecektir. Ne var ki, bütünü göremeyip sadece bir noktaya odaklandığı için, kendisini odanın içinde tutsak kalmaya mahkûm ediyor.
İşte hayat da bazen önümüze aşılmayacak engeller çıkarır ve yaşamı adeta bize dar eder. Bu durumda yapılması gereken tek şey, bir iki adım geri çekilmek ve sakin bir kafa ile düşünerek, genel bir kavrama becerisi ve bakış açısıyla yeniden hareket ederek çıkış yolunu tekrar aramak ve bulmaktır.”
"Tüm yazılmışlar arasında sevdiğim tek şey birilerinin kendi kanıyla yazdığıdır. Kanla yaz: Fark edeceksin ki kan ruhtur.'
-NİETZSCHE
Reis'e ait okuduğum 4. kitap oldu. Daha önce benim için şu ana kadar okuduğum en yalın kitabı olan ve içerisinde 638 aforizma bulunan 
İnsanca, Pek İnsanca 1. Kitap kitabından
Ah şu partizanlar :)
Savundukları şeylere karşı değildim, ben de düzenden şikâyetçiydim. Ama daha kendi kişilikleriyle sorunları olan, kompleksleriyle başa çıkamayan bu insanların emek, halk, devrim derken süphanekeyi okuyan 7 yaşındaki bir veletten pek farkları kalmıyor, birbirlerinden özeleştiri falan istedikleri o ciddi tartışmalarda “benim babam senin baban” kavgası yapan çocukları andırıyorlardı. En çirkin durum ise onların da paraya tapması, onların da bir birlerini sömürmesiydi.
Ben her gün cehaletim altında eziliyorum.
napıyorsunn diyorum "ve sen?" diyo ya ben senin ne yaptigini soruyorum cevap versene😾😾
"Hakiki âşık"
"Hakiki aşık "demiş şeyh, "sevdiği insanın mutluluğunu ister .Aşık kişi, sevdiğinin mutluluğunu kendi mutluluğunun önüne koyar. Gerçekten seven insan özgür bırakır. Sahiplenmek ,hak idda etmek ,can almak ,can acıtmak ,aşıkların tutacağı yol değildir...Düşün. Düşün de öyle karar ver .Ve bil ki vereceğin karar ,senin gerçek sinavındır."
Iste o zaman mürit için çetin bir iç muhasebe başlamış. Nefsi bir yana çekiştirmiş ,yüreği bir yana.Sonunda bir sabah fırlamış yataktan .Açmış tüm pencereleri ,kapıları sonuna kadar .Dönmüş karısına, "Dilediğin yere git"demiş usulca ."Ben hakkımı sana helal ettim.Sende bana et.Öyle çık yola."
Sayfa 34Kitabı okudu
İnsan ada değildir, bütün de değildir tek başına, anakaranın bir parçası, okyanusun bir damlasıdır; bir kum tanesini bile alıp götürse deniz, küçülür Avrupa, sanki kaybolan bir burunmuş, dostlarının ya da senin bir yurdunmuş gibi; bir insanın ölümüyle eksilirim ben, çünkü bir parçasıyım insanlığın; işte bu yüzden hiç sorma çanların kimin için çaldığını, çanlar senin için çalıyor.
John Donne
Sayfa 4Kitabı okudu
