Jaguar Kitap'ın güzel be sade kapak tasarımlarıyla çıkardığı kitaplar var.Bence bunlar her okura hitap etmeyen ve çok kişi tarafından da bilinmeyen kitaplar.Onlardan biri de Mezarımdan Yazıyorum.Gördüğüm andan itibaren isminden dolayı merağım uyanmıştı.İş Bankası baskısını kütüphanede bulunca kaçırmak istemedim.
Kitap yazarın kendini ölüm döşeğindeyken tasvir etmesiyle başlıyor ve hayatı bir film şeridi gibi gözlerinin önünden geçerken bu şeridi bizlerde görelim diye kağıda aktarıyor.Ailesini,aşklarını,pişmanlıklarını,iyiliklerini,saçmalamalarını,aydınlanma anlarını ölümü bekleyen bir insanın anlatabileceği en duru haliyle anlatıyor.
Okurken "tüm bunlardan banane" dediğim ve kitabı bırakmak istediğim anlar oldu.Çünkü kitabın ismine bakınca bambaşka beklentilere girmiştim.Daha çok insana ürperti veren,silkeleyen bir tarafı olacağını düşünmüştüm.Bu sebeple tam olarak beklentimi karşılamadı.
Ama son cümleye ve son bölüme gelince de bir "vayyy" demeden edemedim.
Son bölümde tüm zenginliğine rağmen ne kadar boş ve olumsuz bir hayat yaşadığını fakat yine de küçük bir artıyla hayatının sona erdiğini söylüyor ve ekliyor "Hiç çocuğum olmadı,sefaletimi kimseye miras bırakmadım."
Bu cümleyi okuyunca insanın kendini yetiştirmesinin,eğitmesinin ve arkasında anlayışlı,sevecen,vicdanlı,yardımsever,manevi ve dünyevi anlamda kendini geliştiren bireyler bırakmasının önemini bir kez daha kavradım.
Yani Yelizciğim,kitap için harcadığın paralar yüzünden vicdan azabı çekmekten vazgeç
Reinhold Niebuhr'un bu güzel sözü, kitapta anlatılan fikirleri öyle güzel özetliyor ki, incelemenin başına bu alıntıyı koyarak başlamak istedim.
Eser de dikkatimi çeken ilk şey;
