Albert Camus
"Gerçek şu ki –en azından benim açımdan– sanatçı da her insan gibi karanlıkta yolunu bulmaya çabalıyor, dünyanın çilesinden kendini uzak tutamazken, bir yandan da yalnızlığın ve sükûnetin hasretini çekiyor; adalet hayalleri kurarken, bizzat kendisi adaletsizliğe sebep oluyor; boyunu aşan bir arabayı sürüyorum sanırken onun arkasından sürükleniyor. Bu zahmetli yolda sanatçının tek yapabileceği başkalarından yardım almak, ve herkes gibi o da hazdan, unutuştan, aynı zamanda dostluktan ve beğenilmekten medet umuyor. Ve herkes gibi o da, umuda sarılıyor. Mesela ben umudumu hep verimlilik düşüncesinden devşirmişimdir. Bugünün çoğu insanı gibi ben de eleştiriden, küçümsemeden, kindarlıktan –tek kelimeyle nihilizmden– bıktım. Kınanması gereken şeyi kınamak şart, ama bunu dosdoğru ve uzatmadan yapmalı. Öte yandan, övgüye değer şeyleri de layıkıyla, uzun uzun övmek gerek. Sanatçı olmamın sebebi bu sonuçta, çünkü yadsıyan bir eser bile bir şeyleri olumlamakta, bize ait bu sefil ve muhteşem hayata selam durmaktadır.
Yarın öbür gün dünya yerle bir olabilir. Önümüzde duran bu tehlikeden çıkarılması gereken bir ders var. Böylesi bir gelecek karşısında mertebelerin, unvanların, payelerin gerçekte ne olduğunu görüyorsunuz: bir el hareketiyle dağılıp gidecek birer sis bulutu. Bize kalan yegâne gerçek, hepimizin paylaştığı o çıplak acı, ve acının kökleriyle iç içe geçmiş o direngen umut."
e-skop.com/skopbulten/pasa...
Alışkın değilsiniz!
Alışkın değilsiniz, kararlı kadınlara.
Alışkın değilsiniz, kendisinden başka hiçbir şeye
bağımlılığı olmayan kadınlara.
Alışkın değilsiniz, kendisini hemcinslerinden net çizgilerle,
davranış olarak ayıran kadınlara.
Alışkın değilsiniz, oyuncak gibi oynayamadığınız kadınlara
Alışkın değilsiniz, her şeyini bilmediğiniz, dökülüp saçılmayan gizemli kadınlara.
Alışkın değilsiniz, susabilen kadınlara.
Alışkın değilsiniz, taştan hallice sabırlı kadınlara.
Alışkın değilsiniz, sonunda kaybetmek de olsa konuştuğu doğru sözün
arkasında duran kadınlara.
Alışkın değilsiniz, hayır kelimesini net kullanan kadınlara.
Alışkın değilsiniz, tavrını duruşunu ve çizgisini korumayı başaran kadınlara.
Alışkın değilsiniz, peşinizden koşmayacak kadar onurlu kadınlara.
Alışkın değilsiniz, gücünü kendine olan güveninin kazancı olarak gören kadınlara.
Alışkın değilsiniz, tek bir cümle bile çalıp çırpmadan kendi
yüreğini şiirleştiren kadınlara.
Alışkın değilsiniz, toplum kurallarına isyan eden,
kendi ahlaki değerlerinden taviz vermeyen asi kadınlara.
Alışkın değilsiniz, dik başlı, kendi ayakları üzerinde duran, duygu sömürüsü
yapmamak adına derdini paylaşmayan, gururlu kadınlara.
Alışkın değilsiniz, arkadaş, değilsiniz ?
Kalem tutan ellerin, gün gelip tersiyle suratınıza indireceği şamara.
Ben tavlayı severim, bana bütün zarlar dubara, kapıyı alıp, atarım dışarıya…
"Buradan uzaklaşabilmek için kanatlara ihtiyacım var. Bu da imkansız, çünkü insanlar kuş değil. İnşallah her şey bir gün geçecek, ben de bir gün çocuk olacağım yine, çocukluğumu yaşayacağım."
Hani bazı arkadaşlar var ya onları görünce için açılıyo keyfin yerine geliyo işte o arkadaşlar gerçek arkadaştır:)** iyi günde de kötü günde de senin yanında olurlarr...Mesela ben onlari kendimden çok seviyom onlari bir gün görmesem içim daraliyoo iyiki varlar onlari çoooooookkk seviyomm:)
Beni boş ver. Konu ben değilim ki. Hiçbir zaman da olmadım. Asıl sen kimsin? Senin heyecanların neler, tutkuların neler, hayal kırıklıkların neler? Şu hayatta başın sıkıştığında ilk kimi ararsın? Seni karşılıksız seven insan kimdir, ne bok yersen ye seni bağrına basacak insan kimdir? Eğer böyle biri varsa bu akşam onu ara, halini hatırını sor bu vesileyle. Yoksa sen de bir gün benim gibi yapayalnız kaldığında, ufacık bir şeyi danışmak için bile arayacak kimseyi bulamazsın. Bu sözlerimi harcanmış yıllarımın manifestosu olarak kabul edebilirsin. Çünkü büyük bir tecrübeyle konuşuyorum, tecrübe ıstıraptır güzelim ve zannettiğinden çok daha fazla ıstırap çektim. İstersen sonra yine araşalım, daha 64 dakika bedava konuşma hakkım var çünkü.
"George yumuşak bir sesle konuşmaya başladı:"En başından beri biliyordum.Ta en başından beri biliyordum bu hayalin gerçek olmayacağını.O kadar çok anlatırdı ki,Ben de belki bir gün gerçekleştiririz hayalimizi diye umut etmeye başladım."
Sayfa 112 - Sel yayinlari
Ama ben varım. Şüphesiz birey olarak değil; çünkü bu anlamda, kafatasımın içindeki karınca yuvasında barınan birkaç milyar sinir hücresinden oluşan bir başka topluluk ile onun robotu olan vücudum arasındaki mücadelenin her an hırpalanan hedefi olma dışında ben neyim? Ne psikoloji, ne metafizik, ne sanat bana sığınak oluyor. Bunlar, bir gün ortaya çıkacak yeni tür bir sosyolojinin, artık kendi içinde de inceleyebileceği mitoslardır.
Sayfa 435 - Yapı Kredi Yayınları
Göçebe
...
Biliyorsun ben hangi şehirdeysem
Yalnızlığın başkenti orası
...
Ey şiir arayıcısı ey esrik kişi
Şu son dönemecini de aşınca gecenin
Doğacak gün artık gündüze ilişkin değil
Bu ağartı ancak yürekle karşılabilir
Bütün iş orda işte, ordan usturuplu geçmesini bil
Tutsaksan ellerini sıvışır gibi zincirlerinden
Ve balyozla vursalar mısralarına
Soylu bir demir sesi yükselir
Soylu büyük ve mavi bir demir sesi
Ellerim egece yatısına çağrılmış
Ve
Teleşsız görünmeye çalışan bir Kafka gibi
Yüzüm giyotine abone
UNUTULMAZ AŞK REPLİKLERİ
...
Bak, sana bir hikaye anlatacağım Toto. Bir zamanlar krallığın birinde bir kral güzel prenses için bir ziyafet verir. Kapıda bekleyen bir asker kralın kızını görür ve bir çırpıda aşık olur. Fakat kralın kızının basit bir kapı görevlisiyle ne işi olabilir? En sonunda asker prensese ulaşır ve artık onsuz hayatının bir anlamı olmadığını söyler. Prenses askerin aşkından etkilenir. "Eğer balkonumun altında hiç hareket etmeden yüz gün yüz gece bekleyebilirsen senin olabilirim." der. Asker kabul eder ve prensesin balkonunun altına gider. Bir gün, iki gün, üç gün, yirmi gün, otuz gün... Her gece prenses dışarı bakar, ama o kımıldamaz bile. Yağmurda, rüzgarda, karda... O hep oradadır. Kuşlar kafasına pisler, arılar sokar, ama o kımıldamaz. Doksanıncı günden sonra taş kesilmiş bir vaziyette gözlerinden akan yaşları zapt edemez. Uyumaya bile dermanı kalmamıştır. Tüm o günlerde prenses onu camından seyreder. Ve doksan dokuzuncu günün akşamında asker sessizce çekip gider oradan. Bu hikayenin ne anlama geldiğini sorma. Çünkü ben de bilmiyorum. Eğer bir gün anlarsan sen bana söylersin.
(Cennet Sineması)
Sayfa 97 - Carpe Diem
Bir gün kendi aralarında konuşup gülüşen gençlere arkalarından yavaşça yaklaşmıştı Sevgililer Sevgilisi. Ali bir şeyler söylüyor, Fatma ise gülerek ona itiraz ediyor, sonra Fatma'nın sözlerine Ali sevinçler karşılık veriyordu. Gençlerin ne konuştuklarını duyamamıştı ve merak da etmişti. Birkaç kez öksürdü. "Destur, ben geliyorum" demek istiyordu. Ali ve Fatma, Peygamberimizin yaklaştığını görünce aniden sohbeti kesip, ciddiyet ve hürmetle onu ayakta beklediler. Resulullah önce her ikisine sarıldı, onların ellerini öper öpmez de her ikisine sormadan edemedi:
"Neymiş bu gülüştüğünüz, konuştuğunuz ki benim geldiğimi fark edince sustunuz?"
Ali, Fatma'ya "Sen başla" diye kaş göz etti. Fatma, "Babacığım, amcamın oğlu diyor ki, 'Ben Resulullah'ın gönlünde senden daha sevgiliyim. Baban en çok beni sever.' 'Ben de, 'Hayır, ben senden daha sevgiliyim, babam beni 'yüreğimin içi' diye sever,' deyip itiraz ediyorum. Bu hoş münakaşamızın konusu senin hangimizi daha çok sevdiğin ile ilgilidir."
Resulullah güldü. "İkiniz de hem haklı, hem de haksızsınız," dedi. Şaşırıp kaldılar her ikisi de. Bir anlam çıkaramadılar. Sonrasında devam etti Resulullah:
"Baba olarak evladım Fatma kalbimin zirvesinde, velayet ve keramet olarak da Peygamber'in kalbinde Ali ilklerin ilkidir. Baba diliyle Fatma derim, Resul lisanıyla illa Ali derim."
