Spoiler içerir gibi...
Şüpheciliğin (kuşkuculuk) kurucusu Hercul Poirot olabilir!
Bilmi geliştiren merak ve şüphedir, bir olayı çözen de... Şüphe beceri ve yorum gücü ile birleşince beyin kıvrımları şaha kalkıyor.
Agatha Christie kitaplarını görünce aklıma Behzat Ç. geliyor. Hercul Poirot ismine denk gelince de Behzat Ç.'deki Akbaba karakterinin haykırışı doluyor kulaklarıma: "Cinayet ben oldum, cinayet!"
Kitap konusu itibariyle şu an tartıştığımız bir konu üzerinde duruyor. Kadın ve çocuk istismarı, cinayetleri. İçerikten bahsetmeyi pek sevmem o yüzden direkt sonuca gidiyorum. Bir çocuk cinayeti üzerine bir ailenin yok oluşuna sebep olan bir caninin cezası ne olmalı? Bu sorunun cevabı herkese bir roman yazdırır bence. Agatha Christie de bu soruya bir cevap yazmış, 255 sayfalık. Ben böyle bir son tahmin etmemiştim ama etkilendim. Cezayı beğendim açıkçası.
Öldürmeyin! Bir insanı öldüren bütün insanlığı öldürmüş gibidir! Bunlar ve nicesi biz insanlar için uyarılar. Ama dinlemiyoruz. Dünya hırslarının, ihtiraslarının ve aç gözlülüğün dar ama şehvetli çemberinde yaşamak için can atıyoruz.
Bu kitaptaki son, hiçbir zaman masum bir insan için düşünülen bir son olamaz. Bu sonu hak etmek için câni ve hatta âdi olmak gerek.
