Yazıp çizmeyi ne yapalım şimdi? Bu akşam
kalem oynatmakla kavranamayan bazı şeyleri tekrar
öğrendik.
Bu akşam birbirimizi sevmek için
mutlu olmamız gerektiğini öğrendik.
Yaşamış olmak içinde manen bedeli olan bir zaman diliminin içindeki şu kusmuk kokularından kurtulamıyorum.Sürekli midem bu yüzden bulanıyor olmalı.Tezek kokardı bu zamanlar cidden tezek güzel kokardı.Her yer küsbe kokuyor.Bayağ bol olmalı.Her şeye değer katmaya çalıştıkça nasılda yitiriyor kalitesini.Ah bir bilseler.Belki onlarda benim gibilerdir.Bir şey yoksa küsbe var.Oysa onunda zamanı ayarı var.Hitap edememek ne kadar zor.Tutuyosun bir yanından çekip koparıyor hemen.Bu zamanın adamı olmak için çalışıyoruz.Kazanıyoruz.Zamanın içindeyiz bizi tüketen tâ kendisi tükeniyoruz.Adam gibimi?.Adam olmak için çalış kazan giyin cebini doldur.Adamlık öyle olmuyor öylemi İpleride istiyolar.Bok alırsınız.Ben bu garip mutlulukla yetindikce,kelimeler anlam kazanıyor,cümleler nasıl tesirli kifayetli.Ben ben ben kocaman bir bencillik gibi.Başka türlü hep ben.
Akşam sabah kalkmak için uyuyorum.Sabah akşam uyuduğum için kalkıyorum.Kalktığım için ise yaşamak zorunda hissediyorum öylemi saçmalık.Aşk ta terketti.Katran bir kalp ile sıfır dokulmuş asfalt kokusu çocukluğumun üzerinde yağmuruda cabası cilası gelir toprak kokusu yol alıyorum yürüyorum hala yürüyorum.......
Ruhun Gemisi
Kaptanın Seyir Defteri -02- 01/02/2024
Öncelikle belirteyim teşbihte hata olmaz derler, bu bir ateş. Zihnime bulaşan bir hastalığın ateşi. Nasıl ve ne zaman yakalandım bu hastalığa hatırlamaya çalışıyorum. Bir sıralama takip etmeden aktarmaya çalışacağım. Öncelikle bir meslek olarak bakmadım yazma eylemine. Belkide bu nazarla bakmadığım için
Her şeyden önce bu garip misafir asla bir şey istemezdi. Her gelişinde doğruca sobanın bulunduğu köşeye gider, bir sandalye çekerdi. Soba başındaki yerine başka biri oturmuşsa, adamın karşısına dikilip bir süre şaşkın şaşkın durduktan sonra aynı şaşkınlıkla öbür köşedeki pencerenin yanına geçerdi. Orada bir iskemle bularak yavaşça oturur, şapkasıyla bastonunu yere bırakır, sandalyenin arkalığına dayanarak üç dört saat kıpırdamadan otururdu. Asla eline bir gazete almaz, tek sözcük etmez, hiç ses çıkarmazdı; sadece gözlerini alabildiğine açarak önüne bakardı, ama bu öyle cansız, donuk bir bakıştı ki, etrafında hiçbir şey görüp duymadığına bahse bile girilebilirdi. Köpeğiyse olduğu yerde iki üç defa döndükten sonra adamın ayaklarının dibine çöker, suratını kunduralarının arasına sokarak derin derin iç geçirir ve boylu boyunca yere uzanır, o da bütün akşam ölü gibi hareketsiz kalırdı. Gün boyunca bir yerlerde cansız yatan bu iki yaratık, sırf Miller’in pastanesine uğrayarak esrarlı, kimsenin bilmediği bir ödevi yerine getirmek için güneşin batışıyla ansızın dirilivermişlerdi sanki.
Fyodor Dostoyevski
Onunla konuşulamayacak günler olduğunu annesi de, kızkardeşi de bilirdi: Fena geçmiş günler. Şinasi o vakit yorgun, bitik bir halde eve girer, kaçar gibi hızlı yürür, derin ve çok mahrem kederini gizlemek için kimsenin yüzüne bakmaz, hâlbuki zaafını bu haliyle daha çok ifşa eder, belki bunu bilmez, belki de iyi bildiği için büsbütün kederlenir, hızla merdivenleri çıkar ve odasına çekilir, o akşam yemek yemezdi.
Sayfa 34Kitabı okudu
Bize Göre ve Bir Seyahatin NotlarıAhmet Haşim · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 20191,286 okunma
Anlayamadığım bir dili vardı mumun bugüne kadar...Samimi, sessiz, ince, latîf, munîs... Bildiğim ve anladığım, mumun herkes için farklı bir dil konuştuğu ve herkes için "farklı" bir anlam ifade ettiği idi.
***
Sabah metroda gelirken Ali Şeriatî'nin Yalnızlık Sözleri'nde muma dair satırlarını okudum. Keşke mum ışığı altında
PLATONICON
"Merhaba, sevgili. İlk önce şunu bilmeni istiyorum. Bu başlangıcı çok basit buluyorum. Franz Kafka'nın korkaklığı benim korkaklığımın yanında bir hiç. Ben bir korkağım. Sigaraların ardı arkası kesilmiyor. Sende dumanlar gibi atmosfere karışıyorsun. Elimden kayıp gidiyorsun. Sana güzel şiirler yazabilirdim. Tabi, seni anlatacak bir şiir
Tahmin ediyordu ki iyiyi gerçekten bilir, tanır aşina olursa öyle ya da böyle rahat edecekti. Tahmin ediyor hatta emin olmanın kıyılarında dolaşıyordu ki bir insan herhangi bir konuyu gerçekten iyi biliyorsa dünyada o konu hakkında gerçek hemen hiçbir şey söylenilmediğine hayretle şahit olacak ve ama kendine şahit bulamayacaktır. Bütün laflar, pazarlar, cemaatler, bilmeyen, az bilen, çok şaşıran, alık, safderun, sona varamayan, kendine varamayan, varılacağı bilemeyen bu dünya nüfusu kadar canlı için sabah akşam kurulan bir pazardır.
Sayfa 90Kitabı okudu
