Jack Kerouac Kendini Anlatıyor
Ben hayatım boyunca pranga mahkûmiyetlerinden kaçan köksüz bir ağaç oldum. Ne durmayı ne de aynı yolu ileri geri kat etmeyi severim. Bana sorarsanız, gerçek yaşam hiç durmadan dosdoğru denize doğru gitmektir. Öyküler söylemek, öyküler dinlemek, öyküler yaşamak…
Benim öyküm de onlardan biri. Her zaman gizlice
Şiir
ÜÇ NOKTA
Ey benim gözü kara sevdalım
Masumca yazdın adımı gönlüne bilirim
Bilmezmisin ki küsüm ben aşka sevdaya
Yüreğimi çaldın deme karşıma çıkıpta
Al! Kalmasın bende emanetin
Al da yüreğinin ağırlığı binmesin omuzlarıma.
Beyhude kulaç atma hayat sularına
Girdaplara karışır giderim.
Ne de olsa küsüm aşka sevdaya.
Güneş olsun sana olan sevdamın
-Peki, dedim, öğretmen ol.
-Ben mektebe gitmiyorum ki.
-Neden?
-Öğretmen beni dövüyor.
-Neden?
-Yaramazlık ediyorum da ondan.
-Sen de yaramazlık yapma.
-Ben yaramazlık ne demek bilmiyorum ki.
-Öğretmenin yapma dediği şey, dedim.
-Belli olmuyor ki! Bir gün arkadaşımın biri, "Çamaşırcının piçi" dedi. Ben de dövdüm onu. Öğretmen de beni dövdü. Ondan sonra hep çamaşırcının piçi diye çağırdılar. Hiç kimseyi dövmedim. Yaramazlıkmış diye. Birkaç gün sonra yanımdaki arkadaşın iki kalemi vardı. Birini aldım. Hırsızsın sen diye dövdüler. Benim kalemim yoktu aldım. Sonra o da yaramazlıkmış, hem de çok fena bir şeymiş. Bir daha kimsenin kalemini almam dedim. Defterini aldım. Bu sefer hem dövdüler, hem mektepten kovdular.
("Plajdaki Ayna" adlı hikayesinden)
Sayfa 17 - YKYKitabı okudu
#kendikalemim
Psikolojik sorunlarım olduğunu düsünmeye başladım. Kimseye katlanamamın sebebi bu olsa gerek. Nasıl katlanabilir bir insan diğerine. Düşünceler bu kadar basitken hem de. Sadece ben mi anlıyorum insanların her hareketinin sebebini,daha cümlesini bile kurmadan,oluşturduğu ortamda ne diyeceğini. Hayatımın heyecanı kalmadı. Sıradanlaştı. Bunu yapmayın
_Ruh dediğin şey nedir
_O ... bilmiyorum .. yaşam gücü ,bize hayat veren öz .
Yaşlı matematikçi bir süre oğluna baktı
_Thomas dedi bana bak .Ne görüyorsun?
_Seni görüyorum ,baba
_Bir vücut görüyorsun .
_Evet .
_benim vücudumu .bunu sanki benim kitabım ,benim ayakkabım ,benim kalemim der gibi söylüyorum .tıpkı bu şekilde benim vücudum diyorum . Bana ait olan ,benim sahip olduğum bir şey .manuel ,elini göğsüne getirdi ."fakat eğer bu vücudun benim olduğunu söylüyorsam , o zaman aynı zamanda benim bu vücut olmadığımı da söylüyor oluyorum vücut bana ait ama o ben değil . Öyleyse ben neyim ? .şakağına vurdu ." Ben düşüncelerim tecrübelerim ve duygularımdan ibaretim.işte ben buyum . Ben bir bilincim . Şimdi şöyle düşün : benim bilincim Ben olan bu şey ,benim ruhum mu ?
_ Evet , sanırım öyle
Sayfa 78Kitabı okudu
İKİNCİ BASKIYA ÖNSÖZ
Benim kalemim gururla karışık bir kıvançla bu sayfalar üzerinde geziyor. Çünkü bu hikayede çizdiği kahraman, dans pistinde, izleyicilerini şehvetle coşturmaya çalışan bir dansöz değildir. Bir meyhanenin kokuşmuş havasında ya da bir mangalın yanı başında kaim duman kümelerini tavana doğru üfleyen bir şâir değildir. Pierre Louis'nin kurguladığı
Sayfa 14 - Fecr Yayınları 105Kitabı okudu
Bana ait bir deneme, yorum atabilirsiniz :)
İşte bir gece. Öylesine karanlık ve yalın ki odam. Sanki bir sığınak, bir mezarlık. Kupkuru yatağım ve az evvel söndürdüğüm sigaram. Yerle yeksan olmuş kirli gövdem. Yağlanmış saçlarım. Umut dolu lakin fersiz gözlerim. Hepsi burada. Ruhumu saran bir gecenin koynunda, karanlık ve kimsesiz odamda. Bir Hasret türküsü çınlarken kulağımda, ince bir
Kalemin Bilgeliği
Evimin balkonu denize bakıyor; caddeye, dağlara, gün batımına. Evimin balkonunda sigaramı tüttürüyorum. Cebimde paket, yanında da bir kurşunkalem var. Sigara tüketilmekten oldukça memnun, kalem ise biraz keyifsiz…
İşte beklediğim an geldi: Kızıllık! Gün batıyor! Deniz, güneşin parlak gölgesiyle oynaşıyor. Arkama yaslanıp, ayaklarımı da şöyle