Mahremim, canım, cananım, efendim!.. Seni ben nimete erişmeden, daha Allah'ın elçisi olmadığın zaman sevdim. Gözümde nurum, gönlümde sürurum idin. Bilesin ki dünyamı nurunla aydınlattığın her bir saniyeden bir asır kadar huzur duydum.
Sayfa 254Kitabı okuyor
Canım efendim dedim, etme bu edaları, yapma bu çeşit işler; gam canımıza kastetti. Dedi ki: İşte buna imkan yok, olacak iş değil bu.
Halim yok yeniden yollara düşmeye.
Bir ömrü rüya etmeye takatim yok.
Kime ne söylesem canım efendim!
Hasanım Ali, Hüseynim Ali, Hevesim Ali!
Kalbini unutan insan, neyi unutmaz ki !
Senin ellerin ne güzel
İşte o kadar canım efendim
Gözüm nûru, efendim, sana biraz kahve göndereceğim. Gazetede okudum. Ankara’da bulmak zormuş. Bilirim seversin kahveyi. Fatmanım kavurur, öğütür yahut çeker. Sen kendi elceğizinle pişirir içersin. Yahut içersiniz Memed’ inle. Belki de buna ihtiyacınız yok, imkânlarınız elverişli. Ama benim aklımdan böyle geçiyor. Lütfen kabul et canım. Başkaca -ipe sapa gelip gelmemesi önemli değil- bir emrin, isteğin olunca ilk beni sesle. Beni çağır. Gerçi Huriye Hanım ömrü boyunca yanında yörende sürtünen serserileri temizledi ama şükür süpürgesi bana değmedi. Amma da hökerekli karı be! Nerdeyse çiğ çiğ yiycekti beni. Ömrü bol olsun.
Çaresiz kaldım mürüvvet isteyip geldim sana
Rahm kıl devletli sultanım mürüvvet çağıdır
Sana kaldı mürüvvet senden özge hiç kimsem yoh
Gözüm canım efendim sevdiğim devletli sultanım
