Bu yaşıma kadar okuduğum romanlar arasında, bütün karakterlerin ruh hastası olduğu tek eser buydu galiba. Ana karakterlerden yan karakterlere, uşaklara, kahyalara hatta inanmayacaksınız ama köpeklere kadar hepsi Müge Anlı'ya bir bölüm konuk olmayı hakediyor. Yalnızca Edgar Linton isimli karakterin iyi birisi olabileceğini düşünüyorum. Ona da Catherine cadolozuna bu denli aşık olabildiği için, "kendine acı çektirmeyi seven, farklı bir ruh hastası" diyebiliriz.
Sevgili yazarımız, aynı karakteri 3-4 isimle anlatmaya çalıştığı için(Catherine, Cathy, Miss Earnshaw, Mrs.Linton ve hepsi aynı kişi) zaman zaman kafanız karışabiliyor. Daha sonra aileler iç içe giriyor ve bu daha karmaşık bir hal alıyor.(Spoiler vermeyeceğim) "Bu kimdi ya?" diyip okuduğum sayfalara geri döndüğüm çok oldu açıkçası.
Kitabı okurken Catherine ve Heathcliff’in birbirine duyduğu şeyin kesinlikle sevgi değil saplantı olduğunu düşünecek ve çoğu zaman kendinizi “ Ya aşk böyle bir şey mi gerçekten?” diye soru sorarken bulacaksınız.
Eserin inanılmaz karamsar bir havası var.Ayrıca daha önce şiddetin bu denli yoğun işlendiği bir kitap okumamıştım.
Kitap, adeta "Olacak O Kadar" bölümleri gibi. Durmadan dayak yiyen birileri var. Bu durum zamanla sizi de rahatsız ediyor.
Yine de güzel bir psikolojik roman diyebilirim. İngiliz Klasiklerini ve kasveti sevenler, bu romandan arzu ettikleri tadı bulacaklardır.
İyi okumalar dilerim.
