Yaşam o kadar zengin,o kadar güzel,o kadar fazla ilgi alanıyla dolu ki,bir insanın mutluluğunun başka bir insanın davranışlarıyla sınırlanması bana çok saçma geliyor…
Zaman insanla oynamayı seven,hem zalim hem de merhametli bir tanrıdır.Ona karşı çıkamazsın, yapman gereken beklemek.Onun derin bir unutuşla bizi rahatlatacak örtüsünü üzerimize örtmesini beklemek…
Ülkeme ve insanlarına kızmağa başladım:Kimsenin doğru dürüst okuduğu yoktu.Doğru dürüst hissetmesini bile beceremiyorlardı.Bu yüzden insan,duyduğu şeyleri söyleyen insanların kültürüne güvenemiyordu.
Geçmişi unut.Koy bir kenara.Yeni bir sayfa aç.Kurtar benliğini dünden.Bugünün çocuğu ol.Bütün bilgeliği ve gülümseyişiyle gençliğinin.Şu anı hiç terk etme ne olur. Sonsuza uzanan şu günü,terk etme.
Çünkü insan hiçbir umut beslemediği zaman durumu kabullenebiliyor ama kapkara bulutlar arasında iğne ucu kadar kendini gösteren bir güneş ışını belirince bütün dünyası bir ışığa bağlı oluyor.