AY ANAM
İçimi sardığında her dikenli kördüğüm
Kimdi, ilk baktığımda aynalarda gördüğüm
Kimdi bahçemde mahrem çiçeklerle büyüyen
Gecelerimde durup gündüzümde yürüyen
Gözleri toprağımda gül kokulu bir nehir
Bakışları güneşi arayan pervanedir
Ey ışığı ruhumda filizlenen ay Anam
Kendi karanlığımda kaybolmuşum vay anam
Sen kendini cehennem gibi görürsen kendi içine girmek
ister misin? Herşeyi güzel çiçeklerle örtmeye çalışırsın ve kendinden kaçıp
durursun.
O yüzden insanlar devamlı etraflarında başkalarını istiyorlar. Kendi kendileriyle kalamıyorlar; başkalarıyla olmak istiyorlar. İnsanlar ne tür olursa olsun eş-dost peşindeler; kendilerinden kaçabildikleri sürece herşey olabilir.
14
Plastik çiçeklerle ziyaretime geldi hayat
Semt pazarından alınma hırkasıyla
Her bastığında gıcırdayan tahtalarıyla
Öyle çok sevdim
Binlerce kapıcı karsından birinin ismiydi sanki kader..
Sayfa 61 - Metis YayınlarıKitabı okudu
Arsız sarmaşıklar gibi her sabah
Bıkmadan tırmanıyorum güneşin tahta perdesine
Mor çiçeklerle açılmak için dünyaya.
"Bitkilerimi doğru sevmemin karşılığında. Bitkiler, seni onlara gösterdiğin sevgi oranında ödüllendirirler. Eğer onlara kötü davranırsan ya da onları ihmal edersen, sana hiçbir şey vermezler. Ama eğer onlarla doğru şekilde ilgilenirsen ve onları seversen seni; sebze, meyve ya da çiçeklerle ödüllendirirler."
Sayfa 111Kitabı okuyor
Paris
Gecenin çarmıhlarına gerilmiş
uyumaktalar, her şeylerini yitirenler, gürültülerle sarsılan dehlizlerde,
ama biz neredeysek, orada ışık var.
Çiçeklerle dolu kollarımız,
nice yıllardan kalma mimozalar; her köprüden bir altın yağmuru, soluğu kesilmiş, nehre dökülmekte.
Çiçeklerle örtülü bir tepenin ardına saklanmakta olan güneşi seyretmek.
Dev bir ormanda bir yere varmadan,tek bir an bile
dönüşü düşünmeden yürümek.
Deniz kıyısında dikilip
uzaktaki adaların ardında kaybolmakta olan bir gemiyi izlemek.
Bulutların arasında kaybolana dek kazların uçuşunu seyretmek.
Ve bambunun bambuya düşen ince gölgelerini.
Zeami Motokiyo
Sayfa 107 - IV. Shirin-yoku felsefesi. Waka sanatı.Kitabı okudu
"Kasvetli Pazar... kollarım çiçeklerle dolu
Odamıza girdim yorgun düşmüş kalbimle Gelmeyeceğini biliyordum çünkü
Sevgi ve acıyla dolu şarkılar mırıldandım.
Tek başımaydım ve ağladım sessizce.
Fırtınanın uğultuları kulaklarımda çınlarken...
Kasvetli Pazar
Biliyorum çok acı çektiğim bir pazar günü öleceğim
İşte sen o zaman geleceksin, bense çoktan gitmiş olacağım..."
Hasretin alev alev içime bir ân düştü
Değişti hayâl köşküm, gözümde viran düştü
Sonsuzluk çiçeklerle donandı yüreğimde
Yağmalanmış rûhuma yeni bir devran düştü...
Neydi Evlilik?
Peki ama neydi evlilik?
Giyim, takı, eşya, kıyafet, şaşaa, gösteriş miydi? Birkaç süslü söz, gezme-tozma, gülme- eğlenme miydi sadece? Ebedî bir arkadaşlıkta tutunacağın sımsıkı bir el değil miydi? Hayatın fırtınalı denizinde evlilik sandalında birlikte kürek çekmekti evlilik. Sahili selamete çıkınca sonsuz mavilik, huzur, sükûnete ermek değil miydi? Gece olmadan şafak söker miydi? Kışı, ayazı, buzu görmeden bahar gelir, renk renk çiçeklerle bize tebessüm eder miydi? Ekilip çapalamadıkça hoş kokulu lezzetli ürünler derilir miydi? Evlilik böyle bir şeydi tam da!
Birbirinin kahrına katlanmak, yekdiğerinin nazını çekmek, derdini anlamak, gamını gidermek, asla eziklik değildi. Büyüklerimizin elli altmış yıl süren evliliklerine özenen gençler, kendi dayanıksızlıklarını ve tahammülsüzlüklerini gözden geçirmeliydi ilk önce.
Sayfa 54 - Hayat yayınları, Kalbim Sana Emanet, Nurdan DamlaKitabı okuyor
