II. Hişam sarayında yalnız başına, saray efradı ve nazırlarıyla gündelik ilişkiden yoksun kalmıştı. Mansur çocuğun kendini güzel sanatlara adadığını ilan etti ve yahtılmasını sağladı. Aynı zamanda, vezir güce özenen diğer yüksek makam sahiplerini de sapkınlık ve sadakatsizlikle suçladı ve sürgüne gönderilmelerini ya da öldürülmelerini sağladı. Abdullah, "bahanesi," der, "hayatta kalmalarının çok uyumsuzluğa ve hoşnutsuzluğa yol açacağı ve sonunda Müslümanlığın sonunu getireceğiydi."
Adı artık Cuma hutbesinde halifeninkiyle birlikte okunuyordu, bu da saray hiyerarşisinin tepesine tırmandığının kanıtıydı.
Küçüklerin gözünden büyüklerin dünyası.
Okumakta geç kaldığım ve sürekli ertelediğim başyapıt. Keşke daha önce okumuş olsaydım diye düşünmeme sebep olan kitap. Her ne kadar çocuk klasiği olarak bilinse de aksine büyüklere de bir ders niteliğinde olan kitaptır kendisi.
Kitapta bir çocuğun gözünden büyüklerin dünyası anlatılır ve bu çok açık ve etkileyici bir şekilde aktarılır. Kitaptaki resimler hikayeyle adeta bütünleşmişitir. Kitabın birçok yerinde yalnızlığa, bir dost ihtiyacına vurgu yapılır. Öyle ki bir konuşmada geçen "kalabalık arasında da yalnızdır kişi" sözü bunu destekler niteliktedir. Yapılan çeviri ( 
Cemal Süreya ve 
Tomris Uyar sayesinde) kitabı bambaşka bir noktaya taşımıştır. Dili çok sade ve akıcıdır. Okurken çok zevk aldım. Bir an önce okunması gereken kitaptır. Herkese tavsiye ederim. Keyifli okumalar.
Çocuğu gecenin bir yarısında uyandıran gece korkuları gün içinde iyi yönetilmemiş duyguların ifadesidir.
Bir çocuğun annesine bağlanması, karmaşık ama çok önemli bir psikolojik iştir. Normal çocukluk gelişiminde önce çocuğun tüm dünyası annesidir. Daha sonra, bebeklik ve yürümeye başlanılan aşamalar arasında, çocuk annesinden ayrı olduğunu fark eder ve ayrılık kaygısı yaşar, anne ortalıkta yokken ağlar. Çoğu zaman, kaygıdan kaçınmak için anne-çocuk ilişkisinin güvenliğini temsil eden bir nesneyi benimser. Buna da geçişteki bağlanma nesnesi denir. Genellikle bu bir battaniye veya peluş bir oyuncaktır ve yürümeye başlayan çocuk onu her yere, özellikle de beraberinde yatağa götürür. Geçiş nesnesi, çocuğun bağımlılık ve bağımsızlık arasındaki boşluğu doldurmasına yardımcı olur.
Sayfa 76 - Yakamoz Kitap
Değersizlik duygusunun tohumları çocukluk yıllarında atılır, çocuğun, kendi dünyası olan ayrı bir varlık olarak algılanamamasından kaynaklanır. Bunların arasında, açık red, ihmal, tutarsız davranışlar, şartlı kabul, aşırı koruyuculuk, gerekli sınırları koyamama, katı ve cezalandırıcı tutumlar sayılabilir. Daha önce de anlattığım gibi böyle şartlarda kabul görebilmek için pek çok şeye katlanan bazı uç durumlarda varlığını bile yadsıyabilen çocuk giderek olmasının beklendiğine inandığı bir kimliği edinmeye başlar. Olumsuz duygularını bastırıp dışa karşı olumlu davranışlar sergilenirken için için sürdürülen ikiyüzlülüğün yarattığı suçluluk bilinçli dünyasında kendisini değersiz bir varlık olarak algılamasına neden olur.
Kapına kadar uzanan her şey bütün bir hayat boyunca sadece gerçeklikti, bulanık bir günlük dünyaydı, kapından sonra ise çocuğun büyülü dünyası…
Sayfa 31Kitabı okudu
Ensestin temelinde kuşaktan kuşağa aktarılan sevgi eksikliği bulunur. Özerklik konusundaki tartışmamız hatırlanırsa, burada sevgisizlikten öncelikle kastedilen, çocuğun kendi dünyası olan ayrı bir varlık olarak görülmemesidir. Ebeveynin bu tutumunun gerisinde, kendisinin de önceki kuşak tarafından karşılanamamış duygusal ihtiyaçları bulunur. Kızını cinsel bir obje olarak gören babanın kendi geçmişinde, annesine yönelik bilinçaltı cinsel dürtüler taşımış olma olasılığı oldukça yüksektir; uzak, ilgisiz ya da farklı şekillerde “fazla ilgili” bir anne imgesi nedeniyle. Dolayısıyla ensest, çocukken karşılanmayan duygusal ihtiyaçların bedene yönelmesini tanımlar.
Sayfa 85Kitabı okuyor
…geleneksel ailelerde çocuğun kendine özgü bir duygusal dünyası olabileceği pek kabul edilmez. Böyle bir ortamda yetişen çocuk da özerkliğini gereğince kazanamaz, girişim yeteneğini ancak törelerin hoşgördüğü oranda gelistirebilir. Yetişkin dönemine ulaştığında çağdaş beklentilere uygun bir otorite olamaz. Bu nedenle, ana-babasından görmüş olduğu, her şeyi bilir görünen, eleştiriye kapalı ve kısıtlayıcı otorite tutumlarını benimsemek zorunda kalır.
