Bütün hayatımız dediğimiz şey başka bir yaşamın rüyası olmasın diyorum kendi kendime.
Şöyle bir kendimden geçivermişim diyordur ölen çocuk diğer tarafta.
Yoksa nasıl açıklanır çocuk ölümleri.
"Bir kitabın son sayfası zannettiğiniz, ola ki ilk sayfasıdır başka bir kitabın."
Sayfa 82Kitabı okudu
"Hayal kırıklığının, uykudaki çocuk ölümleri kadar olağan karşılandığı şehirde sigara külü kadar yalnızım..."
GURBETÇİ ŞÂİR SERVET YÜKSEL'İN DUYGU SÜZGECİNDEN SÜZÜLEN ŞİİRLER
M. NİHAT MALKOÇ
“Aman ha, gönül kırıp; kırılmaya değer mi?
Boş şeylerin peşinde yorulmaya değer mi?
Ne kaldı elimizde baharından, yazından?...
Bu dünya çiçek olsa derilmeye değer mi?”
(“Değer mi?”- Servet YÜKSEL)
Gönül telimizi
İnsana kalan
Ne zaman yağmurlar terk etti iklimlerimizi.
Ne zaman sokaklarımızda duyulmaz oldu,
Islık çalan bir gölgenin ayak sesleri.
Kanıksadık ölümleri,
Kimsenin acısını önemsemedik.
Garipsedik bir çocuğun gülüşünü,
Sevgisini dolaysız söyleyeni.
Tedirgin rüzgârlar estirdik yüreğimizde,
Bencil özgürlükler istedik hayattan,
Yavan bir tat bırakırken hüzün,
İçimizdeki çocuk sustu, hep sustu.
Geride yüzü gitmeye dönük bir sevgi,
Dört başı mamur bir umutsuzluk kaldı bize.
Şimdi kalabalıkların içinde,
Anlaşılmayı bekleyen bir yalnızlığız.
Yalnızlığın Elleri, Şiir, Son Kitap(2. Baskı), Ağustos 2015, İstanbul
Şiir: İnsana kalan
blog.radikal.com.tr/Blog/umuda-daha...
Sayfa 23 - Yalnızlığın Elleri, Şiir, Son Kitap(2. Baskı), Ağustos 2015, İstanbulKitabı okudu
Kalıcı yerleşimlere geçilmesi ve eldeki gıda miktarının artmasıyla nüfus da artmaya
başladı.
Göçebe yaşamını terk etmek, kadınlara her yıl bir çocuk sahibi olma fırsatı
vermişti. Bebekler daha erken yaşta sütten kesiliyor ve yulaf lapasıyla besleniyordu.
Tarlalarda çalışacak insana ihtiyaç vardı.
Ancak artan nüfus kısa sürede gıda fazlasını tükettikçe daha çok tarlanın ekilmesi gerekti. İnsanlar hastalıklarla dolu yerleşimlerde yaşamaya, çocuklar anne sütünden ziyade tahılla beslenmeye başladıkça, üzerine bir de çocuklar yulaf lapasını giderek artan sayıda kardeşle paylaşmak zorunda kaldıkça, çocuk ölümleri ciddi oranda arttı. Çoğu tarım toplumunda, çocukların en az üçte biri yirmi yaşına gelmeden ölmeye başlamıştı Buna karşılık, doğumlar yine de ölümlerden fazlaydı ve insanlar çok sayıda çocuk sahibi olmaya devam ettiler.
Sayfa 97Kitabı okudu
halepçekatliamı
"Daha dündü taze külleri,soğumamıştı Halepçe katliamının
Bir tek,bebeğine abanmış babanın makus ölümleri kaldı fotoğraflarda…
Tarih seni yenik saymıştı ve de suçlu! ...
Oysa sen suçsuzdun ve de çocuk ey Halepçe… "
insanlık Tarihinin en vahşet kokan çöplüğünde yerini alan Saddam Hüseyin diktatörlüğünün zulmüyle Halepçe'de Kürtlerin yaşadığı trajedi, takvim yaprakları 16 Mart 1988'i gösterdiğinde savaş uçaklarının ürkütücü sesiyle başlamıştı. Bombalar tarihin en büyük katliamlardan birini gerçekleştirme yolunda kentin kalbini parçalıyordu. Bir anda her taraf insan cesetleriyle dolmuş, kentin sokaklarında gezen zehirli gazlar, insanları birer birer yere sermeye başlamıştı.
Üzerinden yıllar geçmesine rağmen yaraları kapanmadı Halepçe'nin. Zehir yüklü bulutlar bir kabus gibi dağılmadı gökyüzünden, Halepçe'nin yüksek dağlarından... Halepçe kırmızı bir duman bulutuydu.
Resmi rakamlara göre 6330 insan öldü, binlerce insan yaralandı... Zehirli gazların etkisi yıllar geçmesine karşın etkisini sürdürmekte...
Ancak, Halepçe Katliamı'nın yarattığı toplumsal travmanın izleri kolay kolay silinmeyecek...
Dünya kamuoyunda hala gereken yankısını bulamayan ve insanlık tarihine kara bir leke olarak geçen Halepçe Katliamının ardından tam 24 yıl geçti…
