Van Gogh kardeşi Theo’ya yazdığı mektuplarla bugüne dek okuyup öğrendiklerimden farklı birine dönüştü. Yaşadığı dönem içinde davranış ve düşünceleri delimsirek sayılan, akıl sağlığının yerinde olmadığı yönünde kuvvetli bir algı bulunan Van Gogh’u ben zarif, duygulu, gayretkeş, dürüst ve cesur biri olarak tanıyorum bu mektuplar sayesinde. Maddi yetersizlikler nedeniyle hep sıkıntı çeken, kardeşi Theo tarafından bütün hayatı boyunca desteklenen ve kadirşinaslığı ve mahcubiyeti satırlarında hissedilen ressamın ölümünden sonrasını görememiş olması çok hüzünlü değil mi? Üstelik Theo da ressamın ölümünden sonra kalan ömrünü sağlık sorunlarıyla geçirmiş. Hayat bazı insanlara karşı asla cömert değil.
“Patates yiyenleri gösteren tablomun satılma şansı olacağını umuyorum” diyor bir satırında, heyhat, sesimizin öte dünyaya ulaşmaması çok hazin!
Van Gogh’u tanımak istersen, içinde umut, azim, dayanışma ve varoluş hikâyesi bulabileceğin bu mektupları okumanı öneririm Can. İnsanları tanımak için de en iyi yolun onları dinlemek olduğunu hatırlatırım. Aracılar çoğu zaman yanıltıcıdır. Muhakkik ki aracıları susturmanın bir yolu yok ama bu payı zihnin bir kenarında tutmak, kendi düşüncelerine ulaşmak için süzgeç kullanmayı bilmek kıymetlidir. Zira düşüncelerimizin ne kadarının kendi otonom, bağımsız dünyamızdan, bilincimizden geldiği bir meseledir, üzerine eğilmek gerekir. Velhasılkelam düşünmek gerek Can, uzatmayayım.
Bir de şunu eklemeden bırakamayacağım ama :) Sonlar bir hikâyenin tamamı değildir.
Bu satırları takip edeceğin yaşlara geldiğinde bir uzun mektubunu beklerim
