Çukur
Modern Kore edebiyatından Çukur!
Biraz farklı kültürlerin edebiyatını tanımak hevesiyle önce Japon edebiyatına sardım. Haruki Murakami, Osamu Daza falan derken oradan Arap edebiyatına atladım. Necip Mahfuz, Nizâr Kabbani filan... Sıra geldi Kore edebiyatına. Aradığımı buldum mu, tartışılır.
Adının hiç de önemli olmadığı bu çekik gözlü
Annem İçin
Öldükten beş gün sonra geldin rüyama. Babaeski’deki eski evin oradasın. Hayır gelin çıktığın ev değil, diğeri. Biz çocukken her yazları kardeşlerinle, kuzenlerimle bir araya geldiğimiz eski mezarlığın oradaki ev. Evin bahçesine çiçekler ekilmiş. 20 li yaşlarındasın. Sanırım hiç evlenmemişsin. Bahçedeki çiçekleri suluyorsun. Çok mutlusun. O kadar
544 syf.
8/10 puan verdi
"Kumru?" Telefon çalar çalmaz açıldı. Uraz'ın sesi hiç de uykulu gelmiyordu ama evet, sesi son derece korkmuş ve telaşlı geliyordu..
"Kumru bir şey mi oldu? İyi misin?"
"Ben..." dediğimde bile acı içinde olduğum anlaşılıyordu. Sesimin acısı vardı.
"Size geliyorum. Hemen şimdi, çıkıyorum." dedi Uraz. Ayağa kalktığını arka plandan gelen hışırtılardan anlayabiliyordum.
"Buraya gelme." dedim, "Doktor Beste'ye haber verir misin lütfen? Beni oraya götürmelerini rica edeceğim, o hastanede mi bilmiyorum."
"Kendini konuşmaya zorlama Kumru!" dedi Uraz,
"Telefonu annene ya da babana ver. Kendini zorlama! Ben onlarla konuşurum. Beste Abla'ya da haber vereceğim şimdi, telefonu hoparlöre aldım ona yazıyorum.''
Uraz'a ne diyecektim şimdi? Telefonu anneme veya babama veremeyeceğimi çünkü yalnız olduğumu nasıl söyleyecektim?
"Telefonu anneme veya babama veremem..." dedim acı içinde kıvranırken.
"Neden!?"
"Çünkü ben yalnızım... " O sırada dışarıdan gelen ambulans sirenlerini Uraz'ın bile duyduğuna emindim.
"Doktor abla"
Dedi içimi dahada acıtan bir tınıyla
"Bu dünyada bir Zehra yaşadı.
kimse hatırlamaz beni.
Bari sen hatırla. Olur mu?"
Gerçek hayattan esinlenmiş etkileyici bir öykü…
Annem, evi, babamı ve bizi terk ettiğinde ben altı yaşında, abim sekiz yaşındaydı. Annemin babamı terk etmesini o yaşta bile anlamıştım da, bizi terk etmesini anlamamıştım. Anne çocuklarını terk eder miydi?
Babam, annemi döverdi. Babam beni, abimi döverdi. Ben o yaşlarda babalar döver diye biliyordum. Babalar döver…
Anneler olmayınca, evlerin
Viktor von Weizsäcker iyileştirmenin kadim sahnesini şöyle betimler: "Küçük abla erkek kardeşinin acı çektiğini gördüğünde bilgisi olmaksızın bir çare bulur: eli sevecen bir şekilde yolunu bulacak, kardeşinin ağrıyan yerine dokunup okşayacaktır - böylelikle küçük yardımsever ilk doktor haline gelir. Kadim bir etkinin ön bilgisi içinde bilinçdışı olarak çalışır ve ablanın isteğini eline, elini de etkili dokunuşa yönlendirir. Küçük kardeşinin istediği de budur, el ona iyi gelir. Kendisiyle acısı arasına ablasının temasının hissi girer ve acı bu yeni duyum karşısında kendini geri çeker. Bugün iyileştirmenin bu kadim sahnesinden giderek uzaklaşıyoruz. İyileştirici bakımın dokunulma ve hitap edilme duyumu olarak yaşanması giderek daha seyrek bir hale geliyor. Yalnızlık ve yalıtılmışlığın giderek arttığı bir toplumda yaşıyoruz. Narsisizm ve egoizm bunu daha da vahimleştiriyor. Artan rekabet, azalan dayanışma ve empati de insanları yalnızlaştırıyor. Yalnızlık, yakınlık duygusunun yaşanamaması acıyı güçlendirici bir etki gösterir. Kronik ağrılar belki de tıpkı çizikler gibi bedenin ilgi ve yakınlık hatta sevgi isteyen çığlıkları, günümüzde temasın seyrek hale geldiğine işaret eden etkileyici ipuçlarıdır. Görülen o ki ötekinin iyileştirici elinin eksikliğini duyuyoruz.
Sayfa 40Kitabı okudu
Kendim için
Beni takip eden hele ki tanıyan pek insan yok bu sayfa da bir nevi bu cümleleri kendim için yazıyorum .
Üniversite sınavlarına hazırlanan 18 yaşında bir Türk genciyim . En büyük idealım görevini hakkıyla yetine getiren , çalışkan , fedakar , aydın , görgülü , çağdaş , Atatürk ‘ü doğru anlayıp onun yolundan ve izinden giden , anlamakla yetinmeyip onu daha fazla kişinin anlaması için mücadele eden bir Türk hekimi olmak . Bunları gerçekleştirmenin yolu ise sağlam ve disiplinli bir çalışmadan geçmekte . Bu nedenle bugün burdan ayrılıyorum , 9 Haziran günü döndüğümde buraya “İlk adımımı attım ve doktor olmaya hak kazandım.” yazmak istiyorum şimdilik bu uygulamaya ve takip ettiğim aydın fikirli abla ve abilerime teşekkür ediyorum . Sevgiyle kalın , hoşçakalın…
Yılmaz Erdoğan’ın Otlu Peynir Şiiri ( 94-95 Yılları Hakkari ve Babam )
“Soğuk ve şehirlerarası
otobüslerde vazgeçtim
çocuk olmaktan ….
ve beslenme çantamda
otlu peynir kokusuydu babam..
Yıl 1995 Yüksekova’nın ilk ve tek radyo kanalı Feza TV’de bu Yılmaz Erdoğan’ın şiiri paylaşıldı. Annem beni hemen yanına çağırdı. Birlikte dinlemeye başladık. Ben küçüğüm tabi anlamam sanmayın. O sıralar kaymakamın kızı Belemir’e
Anne olduğunuz için
Baba olduğunuz için
Hala, teyze, dayı, amca olduğunuz için
Dede, anneanne, büyük, ağbi, abla, öğretmen olduğunuz için
Doktor, psikolog, uzman, terapist, danışman olduğunuz için istismarınıza kimsenin "istismar" diyemediği çocuklar için buradayız.
"Susmayacağız" değil; biz "susturulamayan"ız."
