Zeki Arıkan
Bir aralık Atatürk'ün etrafında bütün gençleri toplanmış görüyorum.
Bir ağabey gibi konuşuyor ve mevzuu edebiyat...
Fikret'e hayranlığını anlatıyor.
-Onu biz mektep sıralarında okurduk. Ondaki heybet ondaki vakur
ahenk hiç bir şairimizde yok! diyor.
Sonra gençlerden Fikret'in bir şiirini istiyor. Herkes susuyor ve
Ata'sına sevgi ile bakıyor:
-Bilmiyor musunuz? Ah belki yarınızdan fazlası onun bir tek mısraını
olsun bileniniz vardır. Fakat çekiniyorsunuz. Niçin çekmiyorsunuz?
Hayır, işte ben aranızda sizinle beraberim. Beni aranızda addetmiyormusunuz?
Bir genç gür bir sesle
-Ben Ferda'sını söyleyebilirim Atam! Atatürk'ün yüzünde tatlı çizgiler belirdi.
-Ferda'yı mı? Ah delikanlı benim en çok sevdiğim şiirdir o... Onu
sana söyletmeyeceğim. Kendim söyleyeceğim. Ve Atatürk gür bir sesle
gençlerin yüzüne bakarak okumaya başladı.
“Yeşeren bir ağacım dünyada, kuruyup gittiğimde kim bilecek?”
İnsanlar görmezler. Kendi kendine yeten şeyler hep görmezden gelinirler. Bir ağacın sesi çıkmaz, sen sulamazsan yağmur sular, sen sevmesen kuşlar konar dalına, sen ısıtmasan güneş ısıtır içini. Ama kendi için yaşasa da hep fedakardır ağaçlar. Önce köklerini güçlendirir, bir kaynak arar kendine. Sonra yeşillenir. Oksijen salgılar insanlar için,
sonbahar
Benim hayatım hep Eylül'dü, sanmaki hüzne alışkın değilim
En sevdiğim mevsimdir sonbahar;hele sağnaklar başlamışsa o zaman gidişin bir şiirdir
Düşen her yağmur damlası, yüreğimin gözyaşlarıdır
Sonsuz bir özlem bu
'Ölümüm bile tartışma konusu olacak. Oysa, bugün en derinden arzu ettiğim şey, sevdiğim insanların huzurunu bozmayacak, sessiz bir ölümdür.'
Sayfa 26Kitabı okudu
"Bugün en derinden arzu ettiğim şey, sevdiğim insanların huzurunu bozmayacak, sessiz bir ölümdür."
Sayfa 26 - Gece Kitaplığı YayınlarıKitabı okudu
