Huzurevinden Mektup Var
Buz gibi odalarla dolu kocaman binalar diktiler ülkeme. İçine ömürlerinin son demlerinde olan anneleri, babaları doldurdular. Adına huzur evi dediler. Oysa huzur hiç uğramadı oraya. Eskiden yaşlılarımızı kapatmazdık başka yerlere. Onların yüzü suyu hürmetine belalar def oluyor der, onları nimet bilirdik. Boyunlarını bükük bırakmazdık.
Dışarıdan
Eskisi gibi olmayı özlüyor insan ?
Eskisi gibi hissetmeyi ?
Eskiye mazi diyor bu dünya...
Usul usul azalıyordu sevgisi,kalbi
soğuyordu...
Aynı masada,yanyana oturuyorduk,ellerinden tutuyordum...Akıntıya kapılmış bir çiçek gibi bilmediğim,bilmediği uzaklıklara doğru gidiyordu...Öyle acı çekiyordu ki sevgisinin azalmasından...Seni artık özlemiyorum,eskisi gibi içimi acıtmıyorsun,bu benim için ne büyük acı biliyormusun,derken sesi titriyordu.Dalından kopmuş bir çiçek gibi unutuluş denizinde usul usul sürükleniyordu...Sevgimiz yurtsuz kalmıştı şimdi...
Can çekişen bir hastayı ölümüne hazırlar gibi,
nefesimi tutmuş saçını okşuyordum durmadan...
Sevgisi,yaralanmış çocukluğumuzu ve dünyayı
değiştirmeye yetmemişti.
Hayal kanatları yanmış sevgisini öksüz kalan sevgime kattım.Sevgisi biterken gözlerime son bir
kere baktı.İnanmıştı çektiğim ıstıraba...Son anda sarıldı bana:
Hadi,sen de benimle gel,birlikte karışalım
kayboluşa,dedi.
Yapamam,dedim,istesem de yapamam.Bu
sevginin ömrünü beklemeliyim...
Bu sevginin beni götürdüğü yere kadar
gitmeliyim...
İçimde sırrın,kimseye benzemezliğin
sızısı,yarım kalan yolculuğun aşk yüzlü
çocuğu var...Sevgisi soğurken son tesellisi,son kıskançlığı,son
umudu bu olmuştu...
(Cezmi Ersöz-Aşk ve Yurtsuzluk)
İnsanlar sevincini kaybetmişti sanki.
Hemen her iş sanki cebrî yapılıyor, sanki angaryaya dönüşüyor; yapana bir şevk vermediği gibi neticesinde bir bereket görülmüyordu.
Kimse bir baş soğanın kiymetini bilmiyordu.
İnsanlar ne ölene eskisi gibi üzülüyor, ne doğana eskisi gibi seviniyordu.
Hasretin de gurbetin de tadı kaçmıştı...
Sayfa 134
Yara izi unutturmaz hiçbir şeyi. Bazen lanet gibi gelir sana, bazen iyi ki var dersin. Hatırladıkça anlarsın büyüdüğünü. Hayatın değiştiğini, hiçbir şeyin eskisi gibi olmadığını anlarsın. Dünkü çocuk olmadığını söyler sana yara izleri. Neler görmüş, neler geçirmişşindir şimdiye kadar. Kimler gelmiş kimler geçmiştir hayatından. Köprünün altından çok sular aktığını hatırlatır sana yara izleri .
Sayfa 15 - Destek YayınlarıKitabı okudu
Bugün hiçbir şey eskisi gibi değil artık.
Sayfa 165 - Pegasus
Bir şeyler gizliyorsun, hissediyorum. Yuttuğun sözler büyüyor boğazında. Belki dilin varmıyor belki söylemeye tenezzül etmiyorsun. Adım adım suskunluğa gömülüyorsun İnci. Seni bulamıyorum yanımda. Ulaşamıyorum ellerine. Tutup öpemiyorum onları eskisi gibi.
Sayfa 63 - Destek yayınlarıKitabı okudu