sızıydı ada’m
bir adada sona erdi yolum
onlarca savaştan sonra
iki durgun ırmağın birleşip
deniz olmaya karar verdiği yerde
iki martıya
ve sarp bir kayaya ev sahipliği yapan
dingin bir adada
rüyamda “git ve fethet” diyen ses
orada geceler tez biter elâdır demişti
dağınık durmalıyım bu gece diyordu saçları
nefesim gezinirken sarp kayada
anladım gece neden kısadır
gözleri tanyerinden önce ağardı
öyle bakma bana eririm
bakışlarını alıp gideceğim bir yer yok
unuturum kazandığım onca savaşı
esirin olurum
Lâ (Cem Mehmet Eren)
"Terbiyeli, nazik, cidden ev kadınıydı. Kendine mahsus sempatik bir hali vardı. Az zamanda iyi hali ve iyi muamelesiyle muhite kendisini çok sevdirdi. Biz de onu çok sever kendisine hürmet ederdik."
Sayfa 70 - Kılıç AliKitabı okudu
Kendi inşa ettiğimiz hapishanelerde yaşıyoruz; adına ev, aile, akrabalar, töreler diyerek… Sonra bu duvarların arasında boğulup, çıldırıyor, ama yıkılmasın diye de uğruna hayatımızı siper ediyoruz."
Ara sıra olur. Cigara dumanlarıyla dolu, boğucu, kalabalık bir odada, birbirlerine uzak kimselerin rastgele sürüklendikleri bir odada, bir akşamüstü, her şey kalakalır; bıçak-çatal seslerinden başka ses duyulmaz olur. Herkes, garip bir suçluluk duygusuyla ses çıkarmamaya çalışır elinden geldiğince. Ev sahibi ayağa kalkar, son bir atılımla geceyi kurtarmaya girişir; soğuk bir şaka yapar, sıradan bir olay anlatır, ya da bilinen bir fıkrayı yineler ama ne olursa olur, bir başka şey boşalır ansızın, sanki herkes, bu sıradan, ucuz ortaklaşmayı bekliyormuşçasına koyverir kendini; bir ağızdan gülüşülür.
İşte o anda, daha önce hiç karşılaşmamış iki kişi, anlatılmaz bir çekime uyarak başlarını kaldırır, göz göze gelirler. Ağızlarından aynı sözler çıkmak üzeredir, oysa ağızlarını açmazlar, bakışlarını kaçırırlar. Ne var ki, o değişiklik olmuştur bile; bir ırmak gibi, bir çöl gibi doğal bir sınır çizgisi, onları odadaki kalabalıktan ayırıvermiştir.
Birbirlerini tanıyorlardır..
