Ey kabir, nerede kaldı senin zaferin?
Ey ölüm, nerede kaldı senin zehrin?
Sayfa 128Kitabı okuyor
Unutma sakın, ey şehvetin ölçüsüne vurulmuş insan - taş da sensin, çöl de, ve ölüm de...
Sayfa 18Kitabı okudu
yakıyor beni bu riyakârlık, hilekârlık
bir çocukluk rengi istiyorum
ey ölüm, senin o suskun dudaklarından
ölümsüz bir öpücük istiyorum
İnsanlar ömür denen şeyi ne de uzun sanıyorlar. Hiç bitmeyecekmiş gibi yaşıyorlar, hiç ölmeyeceklermiş gibi dolaşıyorlar. Oysa etraflarında o kadar ölüm var ki! O kadar çok ölen var ki etraflarında. Yine de ibret almıyorlar. Ölüm denen mecburiyetin bir gün onlara da geleceğini hiç getirmiyorlar akıllarına. Sanki ölenler hep diğerleri olacakmış zannediyorlar. İnsan ne kadar nisyana meyilli, unutmaya ne kadar da alışık! Başkalarının hayatının niliayete erişi bir anlık da olsa ölümü düşündürüyor onlara lâkin sonra hiç olmamış gibi yaşıyorlar. Hiç kimse ölmemiş gibi, hemen yanı başlarında onca mezarlık yokmuş gibi davranıyorlar. Görüyorlar ama görmezden geliyorlar, her gün ölüyorlar ama ölümü bilmezden geliyorlar. Şayet ölenler en yakınları, en sevdikleri, en vazgeçemedikleri bile olsa yine de birkaç zaman kalıyor ölümün zihinlerindeki yeri. Sonra yine gafil, yine meçhul, yine kayıp...
Ey nefsim!
Deme:
"Zaman değişmiş, asır başkalaşmış, herkes dünyaya dalmış, hayata perestiş eder.
Derd-i maişetle sarhoştur." Çünki ölüm değişmiyor.
Firak, bekaya kalbolup başkalaşmıyor.
Sayfa 86Kitabı okudu
Su yangını - l
Ne yana dönsem siyah, sessiz, bitkin ve ırak
Kalbe dokunduğunda her akşamüstü ölüm
Kırıldı hüzne karşı taşıdığım son mızrak
Meçhul bir mimar yıktı içimin sarayını
Gözlerine bakınca geceye küstü ölüm
Göğümden aldı bahar güneşini, ayını
Ey üzgün yalnızlığım, sineme bir baksana
Ne münzevi bir kaygı, ne de mahrem bir resim
Kaç zavallı dilenci elini açmış sana
Omuzlarımda mağrur bir devin ağırlığı
Aynaları arıyor yokluğunda adresim
Kim duyar bir fanusun içindeki çığlığı
Sayfa 73 - TimaşKitabı okudu
-Kendine Gel Kendine- Şiiri (Ahmet Sargın)
Yüklenip kervanın henüz kalkmadan
Ey gönül kendine gel, kendine gel.
Ölüm fermanın da henüz çıkmadan
Ey gönül kendine gel, kendine gel.
Domurcuk güllerin tazeyken solmadan,
Yaprağın sararıp kabına dolmadan,
Kuru odunun ateşe konmadan,
Sayfa 18 - Ay YayınlarıKitabı okuyor
Sen ölümsün ey benim gülümseyen kız kardeşim
ey gücü tükenen kalp, ölümsün sen
benim zayıf kollarımda ölümsün sen.
İşte biz içtik, sen ölümsün
rüzgar gibi, rüzgar gibi sen ölümsün
ışıltı gibi, ışıltı gibi ölüm.
Sayfa 69Kitabı okudu
ıstırabın gaddarlığıyla
domuzların boğazlandığı yerde
her kara gece bir kilisedir
ey tepeden tırnağa sarsılmak
ey ölümden daha kırılgan olan ölüm
benim büyük kız kardeşimdir can çekişmek
sen topraktan daha soğuksun.
Sayfa 65Kitabı okudu
Sen benim ekmeğimsin ey kara ölüm
çarpan bir yüreğin içinde seni tadıyorum
o korkunç dehşet ancak benim naifliğimdir
delilik benim ellerimde, ellerimin içindedir.
Sayfa 61Kitabı okudu
İnsanlar ömür denen şeyi ne de uzun sanıyorlar. Hiç bitmeyecekmiş gibi yaşıyorlar, hiç ölmeyeceklermiş gibi dolaşıyorlar. Oysa etraflarında o kadar ölüm var ki! O kadar çok ölen var ki etraflarında. Yine de ibret almıyorlar. Ölüm denen mecburiyetin bir gün onlara da geleceğini hiç getirmiyorlar akıllarına. Sanki ölenler hep diğerleri olacakmış zannediyorlar. İnsan ne kadar nisyana meyilli, unutmaya ne kadar da alışık! Başkalarının hayatının niliayete erişi bir anlık da olsa ölümü düşündürüyor onlara lâkin sonra hiç olmamış gibi yaşıyorlar. Hiç kimse ölmemiş gibi, hemen yanı başlarında onca mezarlık yokmuş gibi davranıyorlar. Görüyorlar ama görmezden geliyorlar, her gün ölüyorlar ama ölümü bilmezden geliyorlar. Şayet ölenler en yakınları, en sevdikleri, en vazgeçemedikleri bile olsa yine de birkaç zaman kalıyor ölümün zihinlerindeki yeri. Sonra yine gafil, yine meçhul, yine kayıp ...
Gün akşama kavuşur
Dünyadan el ayak çekilir
Bütün görüntülerimi yitiririm birden.
Aynalara baka baka
Unuturum yüzümü.
Her şiirde biraz daha
Koparım sözcüklerden.
Gün akşama kavuşur
Kapılar sürgülenir
Evler mezar taşıdır artık
Sokaklar teneşir...
Ey yankısız ses!
Ey devinimsiz tufan!
Ölüm nedir?
Sayfa 305Kitabı okuyor
OSMAN b. MAZ'ÜN
Hayatı Mescidden İbaret Olan Zahid
Allah Resûlü onu çok severdi. Ölüm döşeğinde son yolculuğuna hazırlanırken, Allah Resûlü de başındaydı.
Onu alnından öpmüş ve mübarek gözlerinden yaşlar damlamıştı.
Osman Medine'de vefat eden ilk sahâbiydi. Onu son yolculuğuna uğurlarken Allah Resûlü: "Allah sana rahmet etsin ey Ebû Saib (Osman b. Maz'ûn)! Dünyadan ayrılıyorsun, sen ona aldanmadın...
o da seni aldatamadı..." buyurdu.
Ölüm en yakınındaydı insanın ve Hüdâyî ölümden korkmuyordu, günahlarından korkuyordu da hiç hatırından çıkarmıyordu ölümü. Zira ölüm herkesin başındaydı, bugün ölenler dün gencecik yaşındaydılar.
DAVETİYE
Ey benito musolini! Ey gayet yüce, İtalyanlar başvekili muhterem Duce! Duydum ki, yelkenleri edip de fora Gelecekmiş orduların yeşil Bosfora. Buyursunlar... Bizim için savaş düğündür; Din arabın, hukuk sizin, harp Türklüğündür. Açlar nasıl bir istekle koşarsa aşa Türk eri de öyle gider kanlı savaşa. Hem karadan, hem denizden ordular
