“Babanız içerde şiir yazıyor diye çocuklarımı sessiz ağlattım ben “ diyen Hatice (Erbaş) Hanım ‘ın sözleriyle karşılıyor bizi kitap ilk satırlarında ve iç çekmeye başlıyoruz, uzun uzun düşünüyoruz. Kitap boyunca uzun iç çekmelerde, gözlerin uzaklara dalarak düşünmelerde eksik olmuyor. Her şiir, Hee mısra sizi düşündürüyor.
?Şükrü Erbaş’ın eşi Hatice Hanım ‘ın vefatının ardından (Ekim2015) derlediği şiirlerden oluşuyor kitap. Bir nevi Hatice Hanım için ağıt.
?Ölüm, hasret, yalnızlık temaları kitapta ön plana çıkarken arada umut temasıda filizleniyor bunca hüznün arasında.
Hani kocaman cıvıl cıvıl bir evde elinde oyuncağı duvar diplerinde oyuncağıyla konuşan küçük mutsuz çocuklar vardır ya , her şey tamam gibi görünsede eksik olan bir şeyler vardır. İşte Hatice Hanım’dan sonra Şükrü Erbaş ‘ı o küçük çocuğa benzettim. Kalemi, kağıdıyla konuşan tüm şikayetlerini, umudunu, güzel günlere olan inancını, yalnızlığını oyuncağına anlatan küçük bir çocuk gibi geldi bana ?
?Ölümü iliklerimize kadar hissetirirken yazar gökyüzüne bakmayı ihmal etmeyin diyor gök imgesiyle.
