Tanıdığım hiç kimse göründüğü gibi değildir...
Mavi Kuş ~ Mustafa Kutlu
Mavi Kuş, Kutlu'nun okuduğum ikinci kitabı. İsmi ile çocukluğumda tanımış olsam da kitaplarını okumak ancak nasip oldu .
Anadolu'nun bağrından kopup , Kutlu'nun yüreğinden sızan, kalemine dökülen mis gibi içimizi ısıtacak bir hikaye Mavi Kuş.
Şirinyurt kasabasından İstanbul 'a Mavi Kuş 'ta yapılan yolculukta yolcuların yaşadıkları, başlarına gelenler tam bir film gibi. Tüm o zor yolculuğa rağmen Mavi Kuş 'ta yolcu olma isteği uyandı bende .
Kimler yok ki Mavi Kuş 'ta?
Doktor, mühendis, arkeolog , öğretmen, jandarma, mahkûm, turist, köylüsü , şehirlisi... Okurken toplumun her kesiminden yolculuk yapanların hikayelerinde buluyor insan kendini . Onların yanına oturmuş da onları dinliyor gibi.
Aslında bize, bizi anlatıyor.
Hüznümüz, acılarımız, sevinçlerimiz, umut ve umutsuzluklarımız, hatalarımız, yanlışlarımız...
Hayat dair her şey var bu otobüste.
Okursanız mutlaka kendinize, hayata dair bir şeyle bulacağınız roman tadında bir hikâye. Ve sonu büyük bir sürprizle biten bu eseri her yaştan, her kesimden herkes mutlaka okumalı.
Kitapla kalın
Alıntılar...
"Hiç kimse dışarıdan göründüğü gibi değildir ve bir insani tanımak yıllar alır. "
"Bizim sevmediğimiz kimse yoktur. Belki gönlümüze serin gelen vardır. "
Mavi Kuş 
Mustafa Kutlu
Ben bir insanı anlamanın zor olduğunu söylüyorum. Hiç kimse dışarıdan göründüğü gibi değildir ve bir insanı tanımak yıllar alır. Hatta uzun zamandır tanıdığınız, dost olduğunuz biri, bir an gelir, öyle bir iş yapar, öyle bir söz söyler ki; parmağınız ağzınızda kalır ve "Vay be, ben bu adamı tanıyamamışım demek ki" dersiniz.
Sayfa 44
"Herkesin anlatacak bir hikayesi vardır;çünkü kimse göründüğü gibi değildir. "
“ Hiç kimse dışarıdan göründüğü gibi değildir ve bir insanı tanımak yıllar alır.”
Sayfa 44Kitabı okudu
Neden herkes yalan söylüyordu? Tanıdığım hiç kimse göründüğü gibi değildir.
Sayfa 160Kitabı okudu
Anlatıldığı kadar kötü değildir hiç kimse, tıpkı göründüğü kadar iyi olmayanlar gibi.
"İçimde her şeyi gözleri dolu dolu kabullenen bir çocuk var."
Dünya, ıssız yaslı bir ev gibi görünüyordu gözüme ve ben bağrımda bir acı duyuyordum.
Bana göre değildi bu dünya, bir avuç dilenci, yüzsüz, bilgiç, kabadayı, vicdansız, açgözlü içindi onlar için kurulmuştu bu dünya.
Gönlümde düğümlenen bir şeydi bu ızdırap, bu hüzünlü hal; kasırgadan az önceki hava'yı andırıyordu.
Hissettim ki benim düşüncelerimde dayanıksız bir avuç kor gibidir, kül olmuştu bir üflemeye bakar. Birbirine ters düşen öyle çok şey gördüm, bir biriyle çelişen öyle çok şey duydum ki! Artık hiçbir şeye inanmıyorum
Bazı kimselerin ölümle savaşı daha 20'sinde başlar, bir çokları yağ bitmiş lambalar gibi, sessiz yavaş ecelleriyle sönerler. Yalnız ölüm yalan söylemez..
Ölümün varlığı bütün vehim ve hayalleri yok eder.
Bizler ölümün çocuklarıyız, hayatın aldatmacalarından bizi o kurtarır.
Kimse göründüğü kadar dayanıklı değildir.
Sadece görünmeyen yangınlar,duyulmayan fırtınalar, gizlice çürüyen ruhlar vardır.
Nedir günler?
Nedir aylar?
Benim için önemi yok...
Yaralar vardır hayatta, ruhu cüzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen, kemiren yaralar. Kimseye anlatılmaz bu dertler. Çünkü henüz çaresi de, devası da yok bu dertlerin.
Düşündüm, herkesin gökyüzünde bir yıldızı varsa, benim yıldızım uzak, karanlık, anlamsız olmalı. Belki de hiç yıldızım olmadı.
İçimde müphem bir arzu: Bir deprem olsa da, bir
Hiç kimse dışarından göründüğü gibi değildir ve bir insanı tanımak yıllar alır.